It was a quiet weekend.
Well, maybe not so quiet. I changed my plans and on Saturday I decided I would
go to Tikal with other five people. On 21st December I wanted to be
in the place where everything had begun many centuries ago and everything is
supposed to end (probably). As a result of my new plans, I had to look for a
hostel because on Sunday I had to move out. Fortunately! At first I thought I would
come back to my family because they were okay. However, when my landlady told
me to check out at 7 in the morning, I came to conclusion that I wouldn’t come
back there. It was inhumane of her to treat me like that. She was also aware of
the fact that our Australian guy Diaz was celebrating his 30th
birthday and we were going to have a party. What is more, I had paid for 7 days’ stay. And saying once more time „what is more”, even in the
worst hostels, you are supposed to check out till 10 in the morning. I haven’t
complained about that to the school owner because I had completely forgotten
about it but I’m going to do it when I come back.
So I spent the
whole Saturday looking for a hostel and wandering through the city or rather
exploring it. At 6 pm, we were sitting on the roof. The boys were armed with
bottles of cheap Bacardi and I was in the company of cheap wine. Although Diaz
is not a Guatemala person, we decided to introduce Guatemalan birthday customs
to his birthday celebration. So, there was a piñata and a face covered with a
birthday cake. Again, I couldn’t learn about the nightlife in Antigua. I
decided not to go out because I was too tired and the idea of moving out at 7
am was enough to stop me from going to the city centre. And it was a right
decision because in the morning I was so fresh and full of energy that I went
jogging. After that, I left my backpack at Bud’s room and went for coffee to
the city centre.
When it comes to
Bud. I have told you about him. It’s a 60 years’ pensioner from Texas who is
looking for his place in Middle America where he could live a peaceful life as
a pensioner. Despite the age difference, I’m getting on well with him. Bud
helps me with English so I hope I will be able to express my thoughts in
English better. He also helped me to move out and we spent nice time in the
park observing people and chatting.
The hostel recommended
by Daz is called Umms Gumma. Don’t ask what it means because I have no idea.
Today I have noticed it is also recommended by Lonely Planet. Why? I probably
won’t be able to answer this question and it will be an unsolved mystery
forever and ever. The price is attractive because I paid 60Q (25zł) for my
private room ( I acted as a spendthrift!). The bed in a 6 bed dorm costs only
10Q less. It is noisy what it isn’t surprising at all. Unfortunately, I don’t
have my MP3 player to listen some music instead of noisy backpackers. Luckily I
had ear plugs! If I hadn’t, I wouldn’t have been able to fall asleep because
somebody had been vomiting for the whole night in the bathroom next to my room.
Too much rum.
Monday was the
day without school because on Tuesday I was leaving for 5 days. I didn’t laze,
I was working and spent most of the day looking for laundry, tourist
information and other school.
QUIRIQIA I RIO
DULCE
It’s 6:30 in the
morning and I am sitting on the wooden bridge with a view of famous Rio Dulce
and I’m writing. The fishes are splashing and I should write it is peace and
quiet but it isn’t because the jungle is alive. I can hear birds chirruping and
weird sounds and rustles J. It’s amazing. But… before we arrived here to the
jungle where I am isolated from the civilization….
 |
| Estela |
Our trip started
at 4am. It was supposed to start at that time, but our bus wasn’t on time.
I
was execrating the driver because I could have slept a half an hour longer. In
the hostel, I bumped into Mike who was also going with us. Mike is an English
teacher at the university in Sacramento. His Spanish is perfect because he has
lived in Costa Rica for 3 years. So there are 5 of us: me, Francesca – a crazy
Korean pensioner, who lives close to Chicago, but she spends 6 months in Mexico
playing golf 7 hours a day per seven days a week!!! Currently, she is staying
in Guatemala and learning Spanish seven hours a day!!! What a life! Halili and
Furkan – they are 20 and are from Turkey who also learn at my school. There is
also our tour guide – Hector with his girlfriend.
We were supposed
to visit a place in Quiriqua National Park which in UNESCO World Heritage List.
This place is of great significance for Maya people. There are big sculptures
called estelas with Maya engravings. I questioned a tour guide about a famous
calendar and ancient Maya people.
 |
| Rio Dulce |
In the lunchtime, we had a break in a
village. We were to board on the boat and go to a nature sanctuary where we
were supposed to spend a night. Hector took us to the restaurant for dinner but
we didn’t like the prices. I said I would look for a less touristic place . I prefer eating “in
the street”. The food is tasty and half-priced. Mike joined me and we started
elbowing through the crowd of people moving back and forward. The street we
were walking was only 1,5 meter wide.
 |
| Rio Dulce |
It didn’t take
much time when we meet the rest of our group. They also decided to look for
cheaper food. At 3 pm, we boarded on the boat and sailed to our island the name
of which is Lagunita Salvador.
Our crossing took us about one hour. There live
112 people. They have a church, a school, a playground and a small shop. It is
a Maya community. They speak the kechi
language. Maya people have 26 variations of their language such as Qeqchi (in
the North), Kaqchekel (in the interior of the country) and Mam (close to
Mexican border). Along Rio Dulce there are 25 Maya villages where this language
is used. They make their living of fishing and growing fruit and corn. Some of
them work in the town. 2 years ago, the habitants of Lagunita Salvador decided
to build a hotel and a tourist - friendly place.
The tiny houses are situated
in the middle of the jungle and the only way you can reach them is to follow
the wooden footbridges. Fortunately,
they have electricity and running water ( it is cold and unfortunately it was
available only in the evening). The was no Internet :). It was the first time I had been in a place without
the access to the Internet. I came to the conclusion I was addicted to it
because I felt weird. I felt anxious and worried. Of course, I’m joking. I was
a little bit nervous because I had promised Bozydar to call him but it turned
out to be impossible. I could do it the following evening. I knew he would feel
apprehensive about me. But I couldn’t do anything. The place is beautiful.
Those of you who expect luxury would be disappointed. All in all, it is better
than in the hostel where I had stayed for 2 nights. The climate has changed.
It’s sultry and humid. At night the temperature is much higher than in Antigua
and obviously there are plenty of mosquitoes. Fortunately, I had my mosquito
net with me and strong repellents. Thanks to them I wasn’t stung. I slept tight
under my protective canopy. Halil and
Furkan told me later that they had to fight against spiders. I didn’t have such
problems. I was rocked to sleep by the sounds of jungle.
Hasta luego!
Weekend minął w miarę spokojnie. Choć właściwie nie do końca. Zmieniłam trochę plany i zdecydowałam się w sobotę, że jadę do Tikal z piątką innych osób. Chciałam być 21 grudnia tam, gdzie wszystko się zaczęło wieki temu, i gdzie wszystko ma się skończyć (podobno).
W związku ze zmianą planów, musiałam znaleźć jakiś hostel, bo w niedzielę musiałam opuścić moją rodzinę. I całe szczęście. Na początku myślałam, że wrócę do nich, bo w sumie źle mi tam nie było, ale po tym jak gospodyni kazała mi opuścić pokój o siódmej rano, stwierdziłam, że jednak nie chcę tam wracać. Kto każe wyprowadzać się o tak nieludzkiej porze?! Zwłaszcza, że wiedziała, iż nasz Australijczyk Daz obchodzi 30-ste urodziny, i że będziemy z tej okazji świętować. Poza tym zapłaciłam za pobyt siedmiodniowy. A po raz kolejny „poza tym” nawet w najgorszych hostelach każą się wyprowadzić najwcześniej o dziesiątej rano. Jeszcze nie poskarżyłam się właścicielowi szkoły, bo jakoś wyleciało mi to z głowy, ale zrobię to na pewno po powrocie.
No więc sobota minęła mi na szukaniu hostelu i błądzeniu po mieście, a raczej zapoznawaniu się z nim. A o szóstej wieczorem zasiedliśmy na dachu domu, mężczyźni przy dużej ilości taniego Bacardi, a ja przy butelce, równie taniego wina. Wprawdzie Daz Gwatemalczykiem nie jest, to mimo wszystko gwatemalskie tradycje urodzinowe postanowiliśmy wcielić w życie. Zatem była i pinata i umazanie twarzy kawałkiem tortu. Po raz kolejny jednak nie zapoznałam się tego wieczora z nocnym życiem Antiguy. Znów zdezerterowałam, bo byłam zbyt zmęczona, a poza tym wizja wyprowadzki o siódmej rano wyjątkowo mnie odstraszyła od wyruszania do miasta. I bardzo dobrze, bo przynajmniej rano byłam pełna sił i mogłam pobiegać. A potem zostawiłam rzeczy u Bud’a w pokoju i poszłam do miasta na kawę.
A no właśnie a‘propos Bud’a. Wspominałam już o nim. Tak, to ten ponad sześćdziesięcioletni emeryt z Texasu, który szuka w Środkowej Ameryce swojego miejsca, w którym będzie mógł pędzić beztroskie życie emeryta. Mimo różnicy wieku, jaka jest miedzy nami, naprawdę świetnie się dogadujemy. Bud pomaga mi też z angielskim, więc mam nadzieję, że dzięki niemu będę znacznie precyzyjniej wyrażać swoje myśli w tym języku. Pomógł mi się przeprowadzić, a potem spędziliśmy miło czas, siedząc w parku, obserwując ludzi, i rozmawiając.
Mój hostel, który został mi zresztą polecony przez Daz’a nosi nazwę Umma Gumma. Nie pytajcie, co ta nazwa oznacza, bo nie mam zielonego pojęcia. Dopiero dziś zauważyłam, że jest on polecany w Lonely Planet. Z jakich powodów, to dokładnie pozostanie pewnie dla mnie tajemnicą do końca życia. Cena jest bardzo dobra, bo za własny pokój (A, co? Zaszalałam, zamiast spać w dormitorium) zapłaciłam 60 Q, czyli 25 zł (łóżko w pokoju sześcioosobowym kosztuje zaledwie 10 Q mniej). Oczywiście, jak to w hostelu, panuje hałas i nieustanna impreza. Niestety nie mam mp3, by posłuchać sobie muzyki w zamian pokrzykiwań rozwrzeszczanej bandy backpacersów, ale całe szczęście miałam zatyczki do uszu. Inaczej noc miałabym nieprzespaną, bo ktoś przez pół nocy albo i dużej wymiotował w łazience obok. Pewnie za dużo rumu było :)
Poniedziałek był dla mnie dniem wolnym od szkoły, jako że we wtorek na pięć dnia wyjeżdżałam. Nie byczyłam się cały dzień, ale jak zwykle pracowałam, a resztę czasu spędziłam na szukaniu pralni, informacji turystycznej, innego hostelu i może innej szkoły.
Jest 6.30 rano, a ja właśnie siedzę na drewnianym pomoście z widokiem na słynną Rio Dulce i piszę. Obok pluskają ryby i powinnam napisać, że jest cicho jak makiem zasiał, ale to nieprawda, bowiem z dżungli, która wokół się roztacza dochodzą ćwierkania ptaków, dziwne szmery i odgłosy :) Ale jest przepięknie. No, ale zanim znaleźliśmy się w dżungli, gdzie jestem całkowicie odcięta od świata…
Nasza wycieczka zaczęła się o czwartej rano. To znaczy właściwie miała się zacząć, bo busik nie przyjechał punktualnie. Klęłam w myślach na kierowcę, bo mogłam spokojnie z pół godziny dłużej pospać. W hostelu przy drzwiach natknęłam się na Mike’a, który jak się okazało, również wybierał się do Tikal. Mike jest nauczycielem angielskiego na uniwersytecie w Sacramento. Więc jest nas piątka: ja, Fransesca – szalona emerytka koreańskiego pochodzenia, która mieszka niedaleko Chicago, a pół roku spędza zwykle w Meksyku, grając codziennie przez 7 dni w tygodniu po 7 godzin dziennie w golfa!!! Teraz przez kilka miesięcy siedzi w Gwatemali i po siedem godzin dziennie uczy się hiszpańskiego – to się nazywa życie! Mike już ją ochrzcił "vieja loca", co znaczy stara wariatka :) Jest szalona i uwielbiam ją za to! Oraz Halil i Furkan – dwudziestolatkowie z Turcji, którzy również uczęszczają do mojej szkoły. No i nasz przewodnik Hector ze swoją dziewczyną.
Tego dnia mieliśmy w planie zwiedzenie ważnego dla Majów miejsca w Parku Narodowym Quiriqua, które należy do Światowego Dziedzictwa UNESCO, gdzie znajdują się wielkie piaskowe rzeźby tzw. estelas z rycinami Majów. Tam mogłam też podpytać przewodniczkę o słynny kalendarz i dowiedzieć się nieco więcej o starożytnych Majach.
W porze obiadowej zatrzymaliśmy się w małej miejscowości. Stamtąd mieliśmy przeprawić się łódką do rezerwatu przyrody, w którym mieliśmy spędzić noc. Hector zabrał nas do restauracji na obiad. Każdemu z nas jednak nie bardzo spodobały się ceny. Ja pierwsza stwierdziłam, że jednak wolę pójść gdzie indziej, bo to miejsce było turystyczne, a ja wolę jednak jadać „na ulicy”. Jest smacznie albo przynajmniej tak samo jak gdzie indziej, a za to o połowę taniej. Mike dołączył do mnie i zaczęliśmy przeciskać się przez tłumy straganów, wędrujących w tę i z powrotem ludzi oraz niesamowity korek na ulicy, liczącej szerokość około 1,5 metra. Po chwili spotkaliśmy resztę bandy, która również postanowiła szukać pożywienia może w mniej komfortowych warunkach, ale za to w znacznie przystępniejszych cenach.
Po trzeciej po południu ruszyliśmy w niemal godzinną przeprawę łódką na naszą wyspę, która nazywa się Lagunita Salvador. Zamieszkuje ją 112 osób. Mają tam swój kościół i szkołę, boisko do gry w piłkę i nawet maleńki sklepik. Jest to społeczność Majów, posługująca się językiem kechi Wśród Majów istnieje 26 odmian języka: Qeqchi (na północy), Kaqchekel (używany w centralnej części kraju) i Mam (bliżej granicy z Meksykiem). Ogólnie wzdłuż Rio Dulce znajduje się około dwadzieścia pięć odrębnych wiosek Majów, posługujących się tym językiem. Żyją oni głównie z łowienia ryb i uprawy owoców czy kukurydzy. Niektórzy pracują w mieście. Mieszkańcy Lagunita Salvador dwa lata temu postanowili założyć hotel i miejsce przyjazne turystom. Domki położone są w środku dżungli i prowadzą do nich drewniane kładki. Całe szczęście jest elektryczność i woda (choć tylko zimna i niestety była tylko wieczorem, rano już nie). O Internecie, na który z rana liczyłam, mogłam zapomnieć.
Po raz pierwszy znalazłam się od długiego czasu w miejscu, gdzie nie ma Internetu. I chyba stwierdzam, że jestem od niego uzależniona, bo zaczęłam odczuwać objawy odstawienie. Byłam niespokojna i podenerwowana ;) Oczywiście żartuję. Lekki zdenerwowanie wynikało z tego, że obiecałam Bożydarowi, że do niego zadzwonię, a tymczasem okazało się, że najprędzej będzie to możliwe dopiero kolejnego dnia wieczorem. Wiedziałam, że będzie się o mnie martwił. No, ale nic nie mogłam na to poradzić.
Miejsce jest przepiękne, choć tych, którzy liczyliby na luksusy, muszę rozczarować. Nie mniej jednak i tak chyba lepiej tu niż w hostelu, w którym spędziłam dwie ostatnie noce. Klimat jest tu zupełnie inny niż w Antigua. Jest duszno i wilgotno. W nocy temperatura też jest o wiele wyższa, no i jest oczywiście masa komarów. Całe szczęście miałam moskitierę ze sobą, jako jedyna i bardzo silne odtraszacze, dzięki zastosowaniu, których nie zostałam pożarta przez komary, tak jak inni. Noc przespałam spokojnie pod moim ochronnym baldachimem, w przeciwieństwie do Halila i Furkana, którzy opowiadali, że w nocy musieli pozbywać się pająków z łóżka. Ja miałam spokój. Ukołysały mnie do snu dźwięki, dochodzące z dżungli. Ukołysały, i to bardzo szybko. Jutro dalsza część podróży.
Hasta luego!
W związku ze zmianą planów, musiałam znaleźć jakiś hostel, bo w niedzielę musiałam opuścić moją rodzinę. I całe szczęście. Na początku myślałam, że wrócę do nich, bo w sumie źle mi tam nie było, ale po tym jak gospodyni kazała mi opuścić pokój o siódmej rano, stwierdziłam, że jednak nie chcę tam wracać. Kto każe wyprowadzać się o tak nieludzkiej porze?! Zwłaszcza, że wiedziała, iż nasz Australijczyk Daz obchodzi 30-ste urodziny, i że będziemy z tej okazji świętować. Poza tym zapłaciłam za pobyt siedmiodniowy. A po raz kolejny „poza tym” nawet w najgorszych hostelach każą się wyprowadzić najwcześniej o dziesiątej rano. Jeszcze nie poskarżyłam się właścicielowi szkoły, bo jakoś wyleciało mi to z głowy, ale zrobię to na pewno po powrocie.
No więc sobota minęła mi na szukaniu hostelu i błądzeniu po mieście, a raczej zapoznawaniu się z nim. A o szóstej wieczorem zasiedliśmy na dachu domu, mężczyźni przy dużej ilości taniego Bacardi, a ja przy butelce, równie taniego wina. Wprawdzie Daz Gwatemalczykiem nie jest, to mimo wszystko gwatemalskie tradycje urodzinowe postanowiliśmy wcielić w życie. Zatem była i pinata i umazanie twarzy kawałkiem tortu. Po raz kolejny jednak nie zapoznałam się tego wieczora z nocnym życiem Antiguy. Znów zdezerterowałam, bo byłam zbyt zmęczona, a poza tym wizja wyprowadzki o siódmej rano wyjątkowo mnie odstraszyła od wyruszania do miasta. I bardzo dobrze, bo przynajmniej rano byłam pełna sił i mogłam pobiegać. A potem zostawiłam rzeczy u Bud’a w pokoju i poszłam do miasta na kawę.
A no właśnie a‘propos Bud’a. Wspominałam już o nim. Tak, to ten ponad sześćdziesięcioletni emeryt z Texasu, który szuka w Środkowej Ameryce swojego miejsca, w którym będzie mógł pędzić beztroskie życie emeryta. Mimo różnicy wieku, jaka jest miedzy nami, naprawdę świetnie się dogadujemy. Bud pomaga mi też z angielskim, więc mam nadzieję, że dzięki niemu będę znacznie precyzyjniej wyrażać swoje myśli w tym języku. Pomógł mi się przeprowadzić, a potem spędziliśmy miło czas, siedząc w parku, obserwując ludzi, i rozmawiając.
Mój hostel, który został mi zresztą polecony przez Daz’a nosi nazwę Umma Gumma. Nie pytajcie, co ta nazwa oznacza, bo nie mam zielonego pojęcia. Dopiero dziś zauważyłam, że jest on polecany w Lonely Planet. Z jakich powodów, to dokładnie pozostanie pewnie dla mnie tajemnicą do końca życia. Cena jest bardzo dobra, bo za własny pokój (A, co? Zaszalałam, zamiast spać w dormitorium) zapłaciłam 60 Q, czyli 25 zł (łóżko w pokoju sześcioosobowym kosztuje zaledwie 10 Q mniej). Oczywiście, jak to w hostelu, panuje hałas i nieustanna impreza. Niestety nie mam mp3, by posłuchać sobie muzyki w zamian pokrzykiwań rozwrzeszczanej bandy backpacersów, ale całe szczęście miałam zatyczki do uszu. Inaczej noc miałabym nieprzespaną, bo ktoś przez pół nocy albo i dużej wymiotował w łazience obok. Pewnie za dużo rumu było :)
Poniedziałek był dla mnie dniem wolnym od szkoły, jako że we wtorek na pięć dnia wyjeżdżałam. Nie byczyłam się cały dzień, ale jak zwykle pracowałam, a resztę czasu spędziłam na szukaniu pralni, informacji turystycznej, innego hostelu i może innej szkoły.
QUIRIQIA I RIO DULCE
 |
| Widok z kładki |
 |
| Estela |
W porze obiadowej zatrzymaliśmy się w małej miejscowości. Stamtąd mieliśmy przeprawić się łódką do rezerwatu przyrody, w którym mieliśmy spędzić noc. Hector zabrał nas do restauracji na obiad. Każdemu z nas jednak nie bardzo spodobały się ceny. Ja pierwsza stwierdziłam, że jednak wolę pójść gdzie indziej, bo to miejsce było turystyczne, a ja wolę jednak jadać „na ulicy”. Jest smacznie albo przynajmniej tak samo jak gdzie indziej, a za to o połowę taniej. Mike dołączył do mnie i zaczęliśmy przeciskać się przez tłumy straganów, wędrujących w tę i z powrotem ludzi oraz niesamowity korek na ulicy, liczącej szerokość około 1,5 metra. Po chwili spotkaliśmy resztę bandy, która również postanowiła szukać pożywienia może w mniej komfortowych warunkach, ale za to w znacznie przystępniejszych cenach.
 |
| Piękna Rio Dulce |
 |
| Rio Dulce |
Po trzeciej po południu ruszyliśmy w niemal godzinną przeprawę łódką na naszą wyspę, która nazywa się Lagunita Salvador. Zamieszkuje ją 112 osób. Mają tam swój kościół i szkołę, boisko do gry w piłkę i nawet maleńki sklepik. Jest to społeczność Majów, posługująca się językiem kechi Wśród Majów istnieje 26 odmian języka: Qeqchi (na północy), Kaqchekel (używany w centralnej części kraju) i Mam (bliżej granicy z Meksykiem). Ogólnie wzdłuż Rio Dulce znajduje się około dwadzieścia pięć odrębnych wiosek Majów, posługujących się tym językiem. Żyją oni głównie z łowienia ryb i uprawy owoców czy kukurydzy. Niektórzy pracują w mieście. Mieszkańcy Lagunita Salvador dwa lata temu postanowili założyć hotel i miejsce przyjazne turystom. Domki położone są w środku dżungli i prowadzą do nich drewniane kładki. Całe szczęście jest elektryczność i woda (choć tylko zimna i niestety była tylko wieczorem, rano już nie). O Internecie, na który z rana liczyłam, mogłam zapomnieć.
Po raz pierwszy znalazłam się od długiego czasu w miejscu, gdzie nie ma Internetu. I chyba stwierdzam, że jestem od niego uzależniona, bo zaczęłam odczuwać objawy odstawienie. Byłam niespokojna i podenerwowana ;) Oczywiście żartuję. Lekki zdenerwowanie wynikało z tego, że obiecałam Bożydarowi, że do niego zadzwonię, a tymczasem okazało się, że najprędzej będzie to możliwe dopiero kolejnego dnia wieczorem. Wiedziałam, że będzie się o mnie martwił. No, ale nic nie mogłam na to poradzić.
Miejsce jest przepiękne, choć tych, którzy liczyliby na luksusy, muszę rozczarować. Nie mniej jednak i tak chyba lepiej tu niż w hostelu, w którym spędziłam dwie ostatnie noce. Klimat jest tu zupełnie inny niż w Antigua. Jest duszno i wilgotno. W nocy temperatura też jest o wiele wyższa, no i jest oczywiście masa komarów. Całe szczęście miałam moskitierę ze sobą, jako jedyna i bardzo silne odtraszacze, dzięki zastosowaniu, których nie zostałam pożarta przez komary, tak jak inni. Noc przespałam spokojnie pod moim ochronnym baldachimem, w przeciwieństwie do Halila i Furkana, którzy opowiadali, że w nocy musieli pozbywać się pająków z łóżka. Ja miałam spokój. Ukołysały mnie do snu dźwięki, dochodzące z dżungli. Ukołysały, i to bardzo szybko. Jutro dalsza część podróży.
Hasta luego!
