Earth Lodge - avocado farm Zielono mi, czyli z wizytą na farmie awokado

Green up – with a visit to avocado farm

I’m lying in the hammock and admiring a beautiful view of illuminating Antigua squeezed between two volcanoes. In the distance, I can see colourful fireworks in the sky – I guess somebody is celebrating his birthday today. The sounds of rock’n’roll are reaching my ears. 

I am immersed in almost total darkness. 

I left Antigua today. I didn’t go far away. It’s only 6 km from this city but it’s enough to feel like in the paradise. I am on the avocado farm called EarthLodge which was founded by an American-Canadian couple. You can come here, stay in a tree house or a dormitory, lie in the hammock and relax sipping chilled beer and admiring amazing scenery. I came here three days ago and I’m thinking about prolonging my stay in this lovely place. 

The avocado farm was crafted around tourists’ needs that’s why when I came here I bumped into several dozen of people. It was noisy and ....tourist and these were the things I had wanted to escape from. I was fed up with Antigua’s hustle and bustle. But I knew they had come here for one day to take some time out from this noisy tourist city. After the sunset, most of them left the farm. Only several people stayed here. Finally there was peace and quiet. People were sitting in comfortable armchairs and enjoying themselves. 

My friends wrote me about the farm. They said I would love this place. They were right. So on Sunday I said goodbye to my host family. It was rather a cold farewell as I wasn’t fully satisfied with my stay at their house. At midday I was supposed to go to the farm. I was laden with two extremely heavy backpacks. I had an impression that the bigger one weighted 100kg and the smaller, which I was carrying in front of me, weighted 20 kilos. I headed for the shop where I was to wait for a driver. First, I wanted to go there by a chickenbus but I read at the website that few people know where the farm is so there might be problems with finding it. So I had been waiting and waiting and waiting...... Finally, an old crumbling  pick-up arrived. I put my bags into the boot and in the company of other seven young people, we went to our destination. Young – how weird does it sound.  I felt quite old when I read my words. Anyway, I was inside the car,  I heard three vital questions you are asked when you meet new people: Where are you from? From Poland it’s always my answer. Are you really from Poland? I heard in Polish. I couldn’t believe. Ola is from Canada where she was born and brought up but her parents are from Poland. They emigrated to Canada in the 80’s. I couldn’t help talking to Ola because she was the first person (excluding the family from Poland), I had met here, who speaks Polish. Although Oleńka, as people call her, is 10 years younger than me, we had a lot of in common. Thanks to her, the afternoon, spent on the farm, was very nice and I didn’t mind the crowd of people loitering around. I started regretting that I had left Antigua just when I met a person I could speak freely to without forcing my brain. Oleńka is a friendly and sociable girl and I think we will keep in touch as her family lives in Poland (some of her relatives live in Bielkówek near Gdańsk – all beer lovers know well where this place is).

When everybody left the farm, I could lie in my hammock and enjoy wonderful atmosphere. I didn’t complain about the night spent in 8-bed dorm (I am used to sleeping in such crowded places). Besides, there were only three of us at the first night. I slept tight and comfortably as I hadn’t been attacked and bitten by any insects. And, what is the most important, I had had the first really hot shower since my arrival to Guatemala! You can’t even imagine what a pleasure it was!!!!

*

Again, I’m in the hammock wrapped in my sleeping bag. The sun is setting. Today, although the wind was blowing stronger than usual, the sun was very intense. 

I am immersed in peace and quiet. Two other people are snoozing in the hammocks next to me, somebody is reading a book. It an idyllic atmosphere. It’s the third day of my stay here and I’m not going to go anywhere. I want to spend one more day here. This place makes me feel good. It’s light-heartedly and peaceful. So nice. I can busk in the sun all day. But don’t think I loaf around all the time. I’m also working. I came here to rest and catch up with writing. I also go to the nearby forests, laze in the hammock and drinking wine I chat with people who have burrowed themselves on the farm. But usually I stay silent. After one moth of speaking Spanish and English, my brain deserves to have a rest because it will soon have to memorise new vocabulary again and express my thoughts in foreign words. 

My dorm

So I usually spend time lying in the hammock and when the sun sets and it gets colder, I seat myself in a soft comfortable sofa in the common room and admire the city illuminated with thousands of colours. I write, read, listen to music or plan my further journey. The days pass slowly and peacefully. The fourth day on the farm.

*

Nothing is so beautiful as a morning jogging among trees surrounded by amazing views on an altitude of a few thousands meters. It is the way I start every morning here which I end with stretching in the arbour with the view over volcanoes. It’s heaven on earth. I must admit that running here is incomparably better than in  Oliwa Woods.  

It’s Wednesday evening. I’ve just prolonged my stay. I’m staying until Friday. The owners want me to stay till Saturday (if you spend two nights in the dorm, you get the third one for free). I don’t want to change my mind but I don’t know what I will do on Thursday evening J. The vision of staying here is tempting but sooner or later I will have to leave this place. I would like to stay here forever. Frankly speaking, I started thinking about doing that. It would be nice to live here for a while so maybe I will come back here someday. Most people living on the farm are volunteers. They don’t pay for accommodation and food. In exchange for that they work, learn and are happy. I can’t stay now. Too many things I want to do. Too many places I want to see. Too many adventures I want to experience. but I know I will come back here. The avocado farm is magical and mystical. It has great drawing power. You may really fall in love with this place. It’s like The Beach (those of you who saw that film know what I mean). I can only envy the owners the idea of founding such a place. But I also know that they used to have a dream and travel the world to look for their own place. And they came here. At first, they worked in the hotels to earn  money to buy a farm. Finally, they settled down, they put down roots here. They created their own paradise which they share also with tourists. It’s good to know that dreams come true. Almost always.

Leżę w hamaku, a przede mną rozpościera się przepiękny widok: dwa wulkany, i spoczywająca między nimi, mieniąca się tysiącami świateł Antigua. W oddali widać feerię barw sztucznych ogni – ktoś znów obchodzi urodziny. W tle słychać rock’n’rolla, a poza tym panuje niemal całkowita ciemność. 

Dziś opuściłam Antiguę. Wyjechałam jednak niezbyt daleko, zaledwie 6 km, ale to wystarczyło, by poczuć się jak w raju. Jestem na farmie awokado EarthLodge, tak nazywa się to miejsce, które założyła para amerykańsko-kanadyjska. Można tu przyjechać, zamieszkać w domku na drzewie, albo w zwykłym dormitorium, leżeć w hamaku i relaksować się całymi dniami, popijając zimne piwo i wpatrywać się całymi godzinami w przepiękne krajobrazy. Przyjechałam tu na 3 dni, ale już zaczynam się zastanawiać nad pozostaniem dłużej. 

Widok z El Hato

Farma awokado to miejsce przede wszystkim dla turystów, więc gdy tu przyjechałam, natknęłam się na kilkadziesiąt osób. Było głośno…i turystycznie, a od tego chciałam przecież uciec. Tłok Antigui po miesiącu już mnie zmęczył. Wiedziałam jednak, że większość osób przyjechała tu tylko na dzień, by podobnie jak ja odpocząć od hałasu dużego, turystycznego miasta. Po zachodzie słońca większość odjechała i pozostało tylko kilkanaście osób, chcących na dłużej wyrwać się z miasta. Zrobiło się ciszej i spokojniej. Ludzie siedzieli w fotelach lub hamakach i delektowali się swobodnie przepływającym czasem.

Młode awokado

O tym miejscu dowiedziałam się od znajomych, którzy napisali mi, że zakocham się w tym miejscu. I mieli rację. Pożegnałam się więc w niedzielę z moją rodziną. Niezbyt jednak wylewnie, bo szczerze powiedziawszy w końcowym efekcie nie byłam zadowolona z pobytu u nich. W południe miałam ruszyć na farmę. Obładowana dwoma plecakami: wielkim z tyłu, ważącym chyba ze sto kilo i mniejszym z przodu, który ważył chyba ze dwadzieścia, ruszyłam do sklepu, przy którym miałam czekać na kierowcę. Chciałam jechać chickenbusem, ale na stronie farmy uprzedzali, że mało, kto wie, gdzie farma się mieści i może być później problem z dotarciem. Więc czekałam i czekałam, i czekałam… W końcu pojawił się stary, rozwalony pick-up. Zapakowałam się do bagażnika wraz, z co najmniej siedmioma innymi młodymi osobami. Młodymi – boże jak to zabrzmiało!!! Ale poczułam się właśnie wyjątkowo staro, gdy to przeczytałam J. W każdym razie w końcu padło jedno z trzech podstawowych pytań, które zwykle padają, gdy podróżujesz: „Skąd jesteś?” „From Poland”, odpowiadam i dostaję niemal zawału serca, gdy słyszę: „Naprawdę jesteś z Polski?”. Nie wierzę własnym uszom. Ola jest z Kanady, tam też się urodziła, ale jej rodzice są Polakami, którzy w latach osiemdziesiątych wyemigrowali do Kanady. 
Nie mogłam się z Olą nagadać, tym bardziej, że była jedną z niewielu, a właściwie mogę powiedzieć, że pierwszą osobą (bowiem rodzinki Polaków chyba nie warto liczyć), z którą w końcu mogłam porozmawiać w swoim języku. A poza tym, choć Oleńka, jak wszyscy na nią mówią, jest 10 lat młodsza ode mnie, to miałyśmy wiele ciekawych i wspólnych tematów. Dzięki niej popołudnie wśród tłumów ludzi, który zebrał się na farmie, a którego próbowałam uniknąć, minął mi niezwykle przyjemnie. Przez chwilę aż pożałowałam, że wyjechałam z Antigui akurat w momencie, gdy pojawiła się tam osoba, z którą wreszcie mogę normalnie porozmawiać, bez obaw o mój wycieńczony mózg. Nie mniej Oleńka okazało się przecudowną i przesympatyczną dziewczyną, z którą kontakt raczej się nie urwie, bowiem cała jej rodzina mieszka w Polsce, a cześć rodziny nawet w bliskim Gdańska Bielkówku (smakosze piwa dobrze wiedza gdzie miejscowość się znajduje).

Gdy w końcu wszyscy wyjechali, mogłam zanurzyć się w hamaku i chłonąć cudowna atmosferę. I nawet noc w dormitorium, w którym jest osiem łóżek w niczym mi nie wadziła (nie raz już tak w końcu spałam). Zresztą pierwszej nocy spałyśmy tam tylko we trzy. A spało mi się tam wyjątkowo wygodnie i bezpiecznie, bowiem absolutnie nic mnie tu nie pogryzło. No i wreszcie, tu na farmie, mogłam wreszcie zażyć pierwszego gorącego prysznica! Cóż to była za przyjemność!

*

I znów leżę w hamaku, tym razem opatulona śpiworem. Słońce zaczyna się chylić ku zachodowi. Dziś zerwał się trochę większy wiatr, ale i tak słońce przygrzewało mocno przez cały dzień.

Wokół panuje cisza i spokój. Dwie osoby przysypiają w sąsiednich hamakach, ktoś na leżaku czyta książkę. Panuje ogólna sielanka. Dziś mija trzeci dzień mojego pobytu na farmie i nie mam zamiaru stąd wyjeżdżać. Przedłużam pobyt o kolejny dzień. Jest mi tu tak dobrze, tak beztrosko, spokojnie i cicho. Tak przyjemnie. Mogę całymi dniami wygrzewać się na słońcu, w pięknym otoczeniu, ale żeby nie było, że się tylko obijam, to ja cały czas tu pracuję. Po to właśnie tu przyjechałam, by odpocząć, ale i nadgonić moją pisaninę. Trochę włóczę się po okolicznych lasach i drogach, trochę leniuchuje w hamaku, popijając winko, trochę rozmawiam z ludźmi, którzy tak, jak ja zaszyli się tu, ale głównie milczę i piszę. Po miesiącu nieustannego gadania w języku angielskim i hiszpańskim mój mózg potrzebuje oddechu i zrelaksowania się, bo za chwilę znów ruszę z wkuwaniem słówek i z nieustannymi próbami wyrażenia swoich myśli obcymi dla mnie słowami.

Więc najczęściej leżę w hamaku lub, gdy słońce zachodzi i robi się chłodniej, zanurzam się w wygodnej i miękkiej kanapie restauracyjno-barowo-świetlicowej i zza okien podziwiam rozświetlone tysiącami barw, miasto. I piszę albo czytam, słucham muzyki albo planuję dalszą podróż. I tak mija dzień za dniem. Dziś już czwarty na farmie.

*

Nie ma nic piękniejszego niż poranny jogging wśród zieleni na wysokości kilku tysięcy metrów z pięknymi widokami. Tak zaczynam każdy tu poranek, a potem rozciąganie w altance z widokiem na wulkany. Żyć, nie umierać. Muszę z przykrością stwierdzić, że moje kochane Lasy Oliwskie przegrywają z tutejszymi warunkami.

Jest środa wieczór. I znów przedłużam pobyt o kolejny dzień. Zostaje do piątku rana. I choć namawiają mnie, żebym jednak zdecydowała się zostać do soboty (jeśli spędzasz dwie noce w dormitorium, trzecią dostajesz gratis), postanawiam być twarda, choć musze przyznać, że nie wiem, co będzie w czwartek wieczorem J Propozycja kusi, ale w końcu będę musiała się stąd się ruszyć. Jak tak dalej pójdzie, to zostanę tu naprawdę na wieki. Zresztą zaczęłam się poważnie nad tym zastanawiać. No, może nie nad wiekami, ale nad jakimś czasem pozostanie tutaj, a raczej bardziej powrotu. Większość osób, które tu pracują, to, nazwijmy ich wolontariusze, którzy za nocleg, jedzenie i możliwość mieszkania tu, pracują, odpoczywają, uczą się i są szczęśliwi. Teraz na dłużej tu zostać nie mogę, bo zbyt wiele miejsc czeka na mnie. Ale wiem, że kiedyś tu wrócę. To miejsce ma w sobie moc i magię. Magię przyciągania. To miejsce, w którym naprawdę można się zakochać. Taka niemal „Niebiańska plaża” (kto widział film ten wie). Zostaje mi tylko zazdrościć właścicielom pomysłu. Ale wiem, że oni też kiedyś mieli marzenie, podróżując po świecie, i szukając swojego miejsca. I gdy przyjechali do Gwatemali, to najpierw przez jakiś czas pracowali w hotelach, by później kupić tu farmę i się na niej osiedlić. Stworzyli tu swój własny raj i raj dla wielu turystów również. W końcu marzenia się spełniają. Prawie zawsze.