Parque Nacional Celaque Szukając pumy

The man, aged 69, of featherweight and of short height (like my sister :). Let’s check if she reads my posts :). With a cowboy hat on his head. Dressed in worn-out jeans and a white shirt with a collar. With a machete attached to his belt. ‘Against pumas’ attack’ he says. 

My guide

It is my guide who I am going to spend two days with. I wanted 3 days in the jungle but he said it would be too long for me as I am not an ornithologist. If I were so, I would stay longer there as in Celaque National Park there are 80 species of birds to watch.

In my haste, I packed the most needed things. And as a result of that....... I took the less needed items. Typical of me. The water purification tablets, which I had been carrying with me for two months, didn’t keep me company this time. The battery for my reflex camera had been packed to the backpack which...... I left at the guide’s house.   

Entrance to the park

You know how much  I like to carry a camera and a lens at the bottom of my bag to make it heavy. At least I took the map. On the other hand, I had been wandering for two days how long my compact camera would work. I realised that you charge the battery for this camera plugging a charger into the socket. Till that time I had been sure it must be connected to the computer to be charged. No surprise my camera stops working after a few hours. Just like that. That has gone far enough :)

Not mentioning the fact that I hadn’t taken any food with me. But there is an explanation to my irresponsible behaviour. The day before, the guide didn’t tell me to take the food with me. Actually, it was the pastor who was talking to him. But let me start from the beginning. In my previous post I wrote that the boy from the hostel had helped me to organise the expedition to the national park. And that is true.

Trees full bromelli

 He called the guide recommended by Lonely Planet and explained him everything. The guide told him that his phone number was known in  every hotel in Gracias and the only thing you had to do was to ask a receptionist to make a call. Well. My guide couldn’t know that the girl ,who wants to go to the jungle, was staying in the cheapest hostel in Gracias where nobody had ever heard about him (Erik Hostel is okey  but the staff isn’t well informed). I met a pastor who let me use his phone. Unfortunately, my Spanish wasn’t good enough to communicate with the guide (or my guide’s Spanish). I couldn’t understand a word. So I asked the pastor to speak to him and find out about the details. In the morning the rickshawman was to take me and my luggage to the guide’s house. The guide provided the tent, sleeping bags, a bottle to store water. Just in case I bought some nuts and a bottle of water. Later, it turned out that the guide had had a bottle of water but only for himself. 

 I should have also taken some food. It was too late to do the shopping as Luis lived far away from the town. I was taken to the local shop (it was a room with two shelves packed with Chinese soups and tins of sardines) where I bought some Chinese instant soups, a tin of sardines, some bread (the world ‘bread’ is used here to describe every product which is made of flour and it is eatable at once. Pasta is not in this group of food) and 2 plastic bags of water (disgusting!). And.... off we went! I hoped to meet my beloved black puma and my guide…... I don’t know. Maybe he hoped to  eat all his pupusas ( tortilla with stuffing) because he had packed about 50 of them (I haven’t exaggerated! He had plenty of them). 

We planned to reach Sendero Gallo and put the camp 2 hours from the Cerro de las Minas (2849m) – the highest  mountain in Honduras. The guide told me that not many people reach Sendero Gallo as the trail leading there is quite difficult. There is no such word for me as difficult. He asked me twice if I was aware of that fact. Finally we set off. 

Preparation of the bonfire

After four hours of climbing we reached the place and rested and continued our trekking to the site where we were to put the camp. Estimated time – 3 hours. It took us much less time to get there. We could reach the summit on the first day but I didn’t want to come back as there was to have a meeting with my puma

We put the camp, ate Chinese soups and pupusas (the version with scrambled eggs and tomatoes was delicious!), drank coffee with pepper and cinnamon and went to bed. In the meanwhile, I was looking around in hope I would see a puma or at least a monkey. No pumas and monkeys! I hoped I would meet them the following day.

Pupusas

At 7pm I was in my tent being wrapped with my thin sleeping bag (a model designed for tropical countries) and a pink blanket with Cinderella (which Luis had given to me), 2 jackets, a fleece and a jumper. I got frozen to the marrow. Luis was sleeping next to the tent . He woke up a few times at night to stoke the fire up which deterred the animals.

I woke up at 2 am. I really needed to go to the bathroom. Unfortunately,  it was so cold that I didn’t dare to leave my sleeping bag. So I didn’t sleep till 5 am. I was listening to wired sounds. There was no puma sounds, though.

We got up at 5. After having a quick breakfast, we took our stuff and headed to the summit. It usually takes 2 hours to get there. We needed only one hour and twenty minutes. I put my guide through the mangleJ. I imposed a high pace. The day before, I didn’t rush him as  I didn’t want him to die of heart attack so I couldn’t go back home. 

The view from the highest peak in Honduras

As a result of that, we were back at his house at 1 pm (we were supposed to come back at 5pm). I was told he hadn’t had such a fast tourist for 14 years. He called me ‘Muchacha fuerte i muy rapida’ (a girl who is strong and Fast). He told me he would never forget me. I don’t know if it is good or bad. I think it is rather good as he said I had a good heart. Besides, I helped him to carry the tent up the hill and to put the camp. It’s always nice when people compliment you :). 

Bromellia

On the second day I reached the summit and headed to the viewing point to admire a 2 kilometres cascade. I have no idea how many kilometres I had trekked. After seven hours in the forest, I had been walking another two kilometres to the town. Unfortunately, this time I wasn’t alone. My heavy backpack was keeping me company.

To sum up, having spent two days in the jungle , I saw:

-          - several wild and bloodthirsty mosquitoes ,

-          - two butterflies (red and white)

-          - small lizard which ran away

-          - and to my surprise.....a dog (in the middle of the forest)

I didn’t see any of animals I had wanted to see. Well, I saw gorillas in the mist ..... in my dream. And the only thing I can do now is to see the puma in the zoo in Gdańsk. We needn’t have taken a machete with us.

All in all, I experienced an adventure. It was exciting and interesting. To the very last moment of my trip I hoped to see a puma. Not only do pumas live in Honduras but also ocelots and wild buffalos. My guide had a close encounter with them. Interestingly, he met pumas only twice during 14 years. Luis is the repository of wisdom. He knows a lot about animals and plants. He showed me plants used to make soap and medicines. I wish I had understood his Spanish better. I think the Honduran Spanish is different than the Spanish in Guatemala. Or my guide speaks a kind of regional dialect. After meeting a nice couple from Switzerland (they invited me to the capital of Honduras and I’m going to accept their invitation),  he said to me ‘you know , their Spanish was weird. You speak like a real Hondurenia’. I wish a real Hundurenia could understand him better :).

Mężczyzna, lat 69, wagi piórkowej, wzrostu mikrego (podobnego mej kochanej siostrze :). Sprawdzimy teraz czy czyta moje wpisy :)). Na głowie kowbojski kapelusz, przetarte dżinsy i biała koszula z kołnierzykiem. 

Luis Melgar - przewodnik

Przy boku wielka maczeta. „Dla ochrony przed pumami”, mówi – oto mój przewodnik na najbliższe dwa dni. Dwa, a nie trzy jak chciałam, bo stwierdził, że nie ma takiej potrzeby. Gdybym była ornitologiem to inna sprawa, bo przybywają oni do Parku Narodowego Monatana de Celaque licznie. W końcu jest tu co obserwować. W parku znajduje się blisko 80 gatunków ptactwa.

W szybkim tempie pakuję, co najpotrzebniejsze. I w efekcie… zabieram wszystko, co najmniej potrzebne. Jak to ja. Tabletki do oczyszczania wody, które wożę ze sobą od dwóch miesięcy, oczywiście w momencie, kiedy ich potrzebuję, zgłosiły nieobecność. A pewnie, po co je dźwigać przez pół świata, by potem ich nie zabrać ze sobą do dżungli. Brawa za inteligencję. Ładowana na szybko, przez ostatnie dwadzieścia minut przed wyjściem, bateria do lustrzanki, została przeze mnie pięknie wraz z ładowarką zapakowana…, ale do plecaka, który zostawiłam u przewodnika w domu. Lepiej dźwigać ze sobą samą lustrzankę i do tego drugi, ciężki obiektyw, by grzecznie spoczywały na dnie plecaka, zajmowały miejsce i ciążyły. 

Wejście do Parku

Dobrze, że chociaż małpę miałam. Choć nad kwestią, na ile starczy mi baterii, głowiłam się całe dwa dni. Bo, wstyd się przyznać, ale byłam przekonana, że mój kompakt ładuje się, podłączając do komputera, a nie normalnie do gniazdka i później się dziwiłam, że po kilku godzinach mi się rozładowuje. Po prostu nic dodać, nic ująć. Jednym słowem: ręce opadają.

Nie wspominam już, że jedzenia też nie wzięłam. Ale tu mam usprawiedliwienie, bo dzień wcześniej przewodnik na pytanie, co mam ze sobą zabrać, przez telefon nie oznajmił mi tego. Właściwie to nie mi, ale pastorowi kościoła ewangelickiego, którego poprosiłam o pomoc.

Dobra, trochę namieszałam. Jeszcze raz. W poprzednim poście wspomniałam, że chłopak z hostelu w Copan pomógł mi zorganizować wyjście do parku narodowego. I owszem. Zadzwonił do przewodnika, którego wyszukałam w Lonely Planet, wyłuszczył mu, co i jak, na co ów przewodnik oświadczył, że wszystkie hotele w Gracias, znają jego numer i po przyjeździe mam tylko poprosić, by do niego zadzwonili. No tak, tylko ów przewodnik nie spodziewał się, że chętna na trekking będzie spała w najtańszym hostelu (choć wcale nie złym. Hostel Erik w Gracias, naprawdę przyzwoity, choć niczego tam się dowiedzieć nie można), w którym nikt go nie zna. Nawinął się więc po drodze pastor, który użyczył mi telefonu. Niestety mój hiszpański okazał się niewystarczający (albo hiszpański mojego przewodnika). 

Drzewa pełne bromeli

 Generalnie przez telefon nie mogłam zrozumieć nic, co do mnie mówił. Oddałam telefon pastorowi, który przeprowadził rozmowę. Później się okazało, że chyba też nie do końca mógł mojego przewodnika zrozumieć. Przekazał mi bowiem, że rano zostanie po mnie wysłany motoriksiarz i że mam zabrać swoje rzeczy, które mogę u przewodnika w domu zostawić. Przewodnik będzie miał namiot, śpiwory, butlę na wodę, wiec niczym mam się nie martwić. Dobrze, że kupiłam na wszelki wypadek paczkę orzechów i litrową butelkę wody, bowiem okazało się, że przewodnik owszem na wodę to ma pojemnik, ale tylko półlitrowy i to tylko dla siebie. A w jedzenie to też powinnam być zaopatrzona. Ponieważ Luis mieszkał z dala od Gracias, w małej wiosce u wejścia do parku, mogłam zapomnieć o porządnych zakupach. 

Zostałam zaprowadzona do wioskowego sklepiku  (o ile pomieszczenie z dwoma półkami, zapełnionymi zupkami chińskimi i puszkami z sardynkami tak można nazwać). No więc kupiłam te zupki chińskie i puszkę sardynek, jakiś chleb, aczkolwiek oni tym mianem nazywają wszystko, co jest zrobione z mąki i nadaje się do zjedzenia od razu (bo makaron się do tego akurat nie zalicza) i dwa litry wody w woreczkach (ohyda!). No i ruszyliśmy. Ja pełna nadziei na spotkanie mojej ukochanej czarnej pumy, przewodnik pełen…nie wiem czego, chyba pupusas (taka tortilla z nadzieniem), bowiem miał ich chyba z pięćdziesiąt (naprawdę nie przesadzam).

Tego dnia naszym celem było tzw. Sendero Gallo i kamping dwie godziny od szczytu Cerro de las Minas (2849m), najwyższego szczytu w Hondurasie. Do Sendero Gallo zmierza dość wymagająca trasa i dlatego, jak powiedział mi przewodnik, niewiele osób tam dociera. Dla mnie słowo „trudne” czy „wymagające” nie istnieje, więc po dwukrotnym upewnieniu się, że naprawdę na tę trasę jestem gotowa, ruszyliśmy. Po dojściu na miejsce, czyli jakiś czterech godzinach wspinania się, czekały nas ze trzy godziny drogi do miejsca noclegowego. 

Przygotowanie ogniska

Wbrew oczekiwaniom przewodnika, trasę przebyliśmy znacznie szybciej. Równie dobrze i tego dnia mogliśmy zdobyć szczyt. Ja jednak wcale nie chciałam tak szybko wracać, w końcu musiałam spotkać moja pumę.

Postanowiliśmy rozbić obóz, zjeść po zupce chińskiej i kilka pupusas (te z jajecznicą z pomidorami – niebo w gębie!), wypić kawę z pieprzem i cynamonem i pójść spać. Cały czas jednak rozglądałam się za jakąś pumą albo chociaż małpą, która mogłabym zobaczyć w jej naturalnym środowisku. Nic! Liczyłam na dzień następny. 

Pupusas z ogniska

O 19 już grzecznie spałam, zawinięta w mój cieniutki śpiwór (przeznaczony na kraje tropikalne) i różowy kocyk z Kopciuszkiem :), który dostałam dodatkowo od Luisa, w dwie kurtki, polar i bluzę z długim rękawem. Zmarzłam jak cholera. W namiocie spałam sama. Luis rozłożył się tuż obok namiotu, rozkładając jakąś dodatkową płachtę. Kilka razy w nocy wstawał, by dołożyć drwa do ognia. Lepiej było go utrzymywać, by odstraszyć dzikie zwierzęta.

Obudziłam się o drugiej w nocy. Miałam silna potrzebę użycia łazienki. Niestety wszechogarniające zimno, skutecznie odstraszało mnie od wyłowienia się ze śpiwora, w związku, z czym do piątej nie zmrużyłam już oka. Nasłuchiwałam tylko. Wokół roznosiły się różne dźwięki. Pumy jednak nie słyszałam.

Widok z najwyższego szczytu Hondurasu

O piątej byliśmy już na nogach oboje. Szybkie śniadanie, zwinięcie kampusu i gdy tylko się rozjaśniło, ruszyliśmy na szczyt. Normalnie zajmuje to ponoć dwie godziny. Nam zajęło godzinę i dwadzieścia minut. Dziś zresztą nieźle przegoniłam po lesie mojego przewodnika. Wczoraj dałam mu żyć, w obawie, że padnie mi na zawał, a ja nie będę wiedziała jak wrócić do domu (zresztą w nocy też w kółko nasłuchiwałam czy aby na pewno oddycha).

W efekcie z powrotem, zamiast o siedemnastej, jak przepowiedział mi na początku drogi, już o 13 byliśmy z powrotem u niego w domu. Usłyszałam, że jestem jedyna w swoim rodzaju i że przez 14 lat, czyli odkąd Luis pracuje, jako przewodnik jeszcze takiego piechura nie miał. „Muchacha fuerte i muy rapida”, powiedział (Dziewczyna silna i bardzo szybka). Nie zapomnę cię. Nie wiem czy to dobrze czy źle J Ale raczej dobrze, bo powiedział, że mam dobre serce. W końcu oprócz tego, że go przegoniłam po lesie, pomogłam mu dźwigać namiot pod górę dnia pierwszego, bo było mu zbyt ciężko i nie obijałam się, gdy rozbijaliśmy nasz obóz (zawsze to miło słyszeć miłe słowa o sobie :) )

Jedna z setek bromeli wodnych na mej drodze

Drugiego dnia dosięgnęłam szczytu (tym razem nie głupoty jak dnia pierwszego) oraz udałam się na punkt widokowy, by obejrzeć ponad dwukilometrową kaskadę. Nie wiem, ile kilometrów przeszłam, ale po siedmiu godzinach w lesie, kolejne dwie wędrowałam z domu Luisa do miasta. Tyle że przez kolejne dwie godziny towarzyszył mi mój dwudziestokilogramowy plecak. Ale dałam radę.

No, a co do dzikich zwierząt, to tworząc bilans dwóch dni, widziałam:

- kilkanaście, niezwykle dzikich i żądnych mojej krwi, komarów,

- dwa motyle (jeden żółty i jeden biały),

- trzycentymetrową jaszczurkę, która szybko czmychnęła za głaz,

- i co najlepsze…psa (w środku lasu)

I to by było na tyle dzikich zwierząt, na które liczyłam. A nie. Chwila. Widziałam goryle we mgle, a właściwe we mgle, tyle że we śnie. Ale nikt mi nie powie, że małp w Celaque nie widziałam, a to że tylko we śnie… no cóż. Pumę to mogę iść najwyżej w Oliwskim zoo po powrocie zobaczyć. Maczeta na nic się zdała.

Tak czy inaczej. Przygoda była. Było dziko i pięknie, naprawdę ciekawie i ekscytująco, bo choć zwierzaków nie widziałam, to jednak cały czas towarzyszyła nadzieja i nuta ekscytacji, że jednak w każdej chwili na mej drodze może pojawić się puma. A one naprawdę tu istnieją, podobnie jak oceloty i dzikie bawoły (albo inne „krowopodobne”). Mój przewodnik miał już z nimi bliskie spotkania, choć z pumą tylko dwa razy przez czternaście lat swojej pracy. Luis to skarbnica wiedzy nie tylko o zwierzętach, ale i rosnących w parku roślinach. Pokazał mi, z których robi się mydło, a których używa się jako lekarstwa. Szkoda tylko, że połowy, z tego, co mówił, nie rozumiałam. Myślę, że w Hondurasie maja trochę inny akcent, albo on, jako że żyje na wsi, mówi z trochę innym akcentem, dla mnie trudnym do zrozumienia. Po naszym spotkaniu z bardzo sympatyczną parą Szwajcarów, (od których mam zaproszenie do stolicy Hondurasu, i z którego to zaproszenia zamierzam skorzystać), wyznał mi: „Wiesz, oni mówili po hiszpańsku, ale z takim dziwnym akcentem. Ty mówisz jak prawdziwa Hondurenia”. Szkoda tylko, że też nie mogłam jak prawdziwa Hondurenia go zrozumieć :)