Lago de Yojoa Lago de Yojoa

‘What’s your name?’ I heard a question. ‘Anita Demianowicz’ I answered and I could see a police officer make a face at the sound of my tongue-twisting surname. ‘Where are you from?’. ‘From Poland’ I answered politely. ‘You’ll go with us’ he said to me. Well, this is the end of my visit in beautiful lago de Yojoa or if you prefer, this is the beginning of the next part of my journey – in the police car this time. How did it happen?

Pena Blanca

My plans of seeing Cayo Cochinos, the paradise on the earth, were spoilt by the weather. It was because of the gale-force winds and heavy rain which hit the Caribbean coast. Honestly, I wasn’t sure if I really wanted to see that place after having spent a few on the beaches- I didn’t know if I felt like seeing another one. Everybody told me that this place was incredible. In my mind I pictured the image of the beach where Leonardo di Caprio lived. I have always dreamt about such a place. The Mother Nature took a decision on behalf of me. I can still dream about the heavenly beach. I was offered to go there with a group of couchsurfers and fishermen but I would have to wait a few days. I couldn’t wait any longer. La Ceiba said goodbye to me with the rain and cloudy sky. I was happy that chickenbuses don’t transport luggage on the roofs in Honduras. 

Los Naranjos

I found an interesting place to visit on the Internet and in my ‘lying’ Lonely Planet. The accommodation and trekking. Great! I wrote an e-mail in which I booked a room and a trekking to the highest mountain in Honduras. I received a confirmation. I hoped to stay in a lovely place situated by the lake Yojao – the largest and the only lake in Honduras. Finally I arrived at D&D Brevery which had been recommended by many backpackers...and I hit the wall. Trouble is my business. If you like trekking and climbing, you must also like to overcome obstacles. The dice are loaded against me. I keep telling myself ‘ What doesn’t kill you makes you stronger’.

No sooner had I arrived than it turned out there wasn’t a room for me. (What about my booking?). The people who came earlier were given my room. I got a bed in the dorm. If I had a different lifestyle  it wouldn’t be a problem. But I usually get up at 5 and then in the dark I have to look for my clothes so that not to wake up my companions. Then I get cold outside the building where I wait for people to get up. Because of that, I decided to have my own room (the difference in the price between the room and the dorm wasn’t big). All in all, I didn’t get a room. The girl at the reception promised me to find a private room (knowing my luck -a basement or attic). And ....I appeared to have a new problem. Because of the weather, my trip to the mountains  was on the knife-edge. Why hadn’t they informed me about that in their e-mail?

Lago de Yojoga

 

Fortunately, I went to summit the highest mountain in Honduras. I was the only person as the weather had deterred other candidates so I could trek at my own pace. I was told an ascent to the summit of Santa Barbara was extremely difficult and exhausting. You know how much I like such words! The route consists of three parts. The first part is easy and lasts one hour. The second one is more difficult – we are going up the steep hill for 45 minutes. The third part is the most difficult of all. The trail leads through the rocks. I have to climb being belayed with ropes. There are places where the gradient is 100%. I’m having fun! Because of the rain, the mud on the path leading to the summit is covered with the wet leaves so the path becomes the mud rink. 

Santa Barbara

We have reached the viewpoint. It is located 90 meters from the top of the mountains. For most tourists it is usually the end of the climbing. But it isn’t for me. the summit is the summit. I must set my foot there. The guide asks me if I know what I am doing. He warns me against an extremely difficult passage. It is what I wanted to hear. Off we go! The rocks are slippery and I am slipping off them all the time. My feet keep wedging between the rocks – but I don’t give up! Only 30 meters to the end. The guide asks me again if I know that it’s going to be really tough. ‘Of course I do.’ my answer is. I continue climbing. And finally, I am at the top of the mountain. The view isn’t spectacular as there are high trees in front of me. I feel proud I managed to climb here. I am breathing deeply and I am happy. 

Going down isn’t so easy as it seems to be. It’s much more difficult. I am covered with mud and I am slipping all the time. Once  I happen to slip a few meters down. Fortunately, I managed to grab a branch that rescued me from a hard touchdown. It’s difficult to balance the body. I feel as if I was a small girl learning to slide on the ice.

Santa Barbara is the most beautiful park in Honduras and the ascent to the summit has been the best so far.

I finish my trekking at my guide’s house sipping freshly ground and made coffee. I am coming back to Los Naranjos dreaming about a comfortable bed in my own room. I am muddy but happy. 

There wasn’t a room for me that day. It shouldn’t be surprising. What made me surprised was the fact that the people who came later got their rooms. So I came to the conclusion that I was discriminated because I travel alone. Ok. Let it be. Despite this fact I decided to prolong my stay and have a trekking trip to three waterfalls. Again, I was told that if I stayed two days longer I would get my own room. In the evening, I was informed that they didn’t have a guide. One of them was going on a trip with his family and the second one didn’t feel like going anywhere. Apparently, they don’t need my money for accommodation, food and a trip. Pity.

In the morning I set off to San Juan – the place recommended by Lonely Plant (it the last time I used its recommendation). On the way, I decided to visit Pulhanpanzak as a compensation for not seeing the waterfall. In this village there is a lovely cascade. Although Pulhanpanzak is close to Los Naranajos and Pena Blanca, it took me a lot of time to get there.

Coming back wasn’t easy as well. There wasn’t a timetable at the bus stop so I had been waiting in the street hoping the bus would arrive soon. Total silence. No chickenbus’ engine droning. And now, let’s go back to the the beginning of my story. I must disappoint those of you who expected a spectacular event: arresting me for drug trafficking, searching and detaining in the custody. The story is much less sensational. The chickenbus didn’t arrive. Instead of it, the police car came. The police officers told me to get inside their car and took me to the bus terminal. They stopped my bus (it would never happen in Poland). So, I started the next part of my journey at the back seat of the police car.

****

What I love in Central America in travelling from one place to another. Although the roads here are not of good quality and bus journeys take a long time, the buses are often late and there aren’t timetables, the drivers and their assistants are fantastic. They will never let a lonely tourist die. When I appear at the bus station, me and my luggage are immediately taken to the bus. I don’t have to worry about the changes as they are responsible for it. My only task is to tell the first drivers about my destination. They will do the rest. It’s admirable. Thanks to these wonderful drivers I always reach my destination smoothly.

- Jak się pani nazywa? – Pada pytanie. Anita Demianowicz, odpowiadam i widzę jak policjant krzywi się na dźwięk mojego, trudnego dla nich do wymówienia, nazwiska. – Skąd pani jest? Z Polski, odpowiadam grzecznie. Proszę wsiadać, słyszę. I tak kończy się moja wizyta nad pięknym lago de Yojoa albo, jak kto woli tak zaczyna się moja dalsza podróż – w policyjnym radiowozie. Ale od początku. Moje plany z odwiedzenia raju na ziemi, który zwie się Cayo Cochinos spełzły na niczym. Pogoda odmówiła posłuszeństwa. Silne wiatry i ulewa, które nawiedziły wybrzeże Morza Karaibskiego, zniweczyły moje plany. 

Pena Blanca

Choć szczerze powiedziawszy sama nie do końca byłam pewna czy po kilku dniach, spędzonych na plażach mam ochotę na kolejną. Z opowiadań wszystkich wynikało, że jest to miejsce niemal z innej planety – raj na ziemi, jakich już prawie nie ma. Od razu pojawiły mi się przed oczami obrazy niebiańskiej plaży, na której zamieszkał Leonardo di Caprio w filmie o tym samym tytule. A ja zawsze o takim miejscu marzyłam. Matka Natura zdecydowała jednak za mnie, pozostawiając niebiańską plażę nadal w sferze marzeń. Wprawdzie dostałam propozycję wspólnego wyjazdu na wyspę wraz z grupą couchsurferów i to znacznie tańszym kosztem, wraz z rybakami, ale niestety dopiero w kolejnym tygodniu. Nie mogłam tyle czekać. La Ceiba pożegnała mnie ścianą deszczu, więc cieszyłam się niezmiernie, że chickenbusy, które wożą wszystkie bagaże na dachu, tutaj są rzadkością. W Internecie, a także w moim „kłamliwym” Lonely Planet znalazłam interesujące miejsce na postój. Nocleg i trekkingi razem wzięte. Dla mnie bomba. Napisałam więc do nich z prośbą o rezerwację pokoju i wyjęcia na drugi najwyższy szczyt Hondurasu zaraz następnego dnia po przyjeździe.

Los Naranjos

Dostałam potwierdzenie, że czekają. Pełna nadziei na fajne miejsce w pięknym otoczeniu jedynego w Hondurasie jeziora, dotarłam do D&D Brevery, polecanego tak wielce przez wielu backpakerów. I tu zaczęły się schody, bo przecież ja nie mogę bez przeszkód nigdzie dotrzeć. Życie chyba wychodzi z założenia, że skoro tak lubię wędrówki, trekking i ciągłe wspinanie się pod górę, zamiast schodzenia łatwego w dół, specjalnie rzuca mi kłody pod nogi. Ale trudności są po to, by je pokonywać, no i na pewno to, co mnie nie zabije, to mnie wzmocni (przynajmniej cały czas to sobie powtarzam). Po przyjeździe okazuje się, że nie ma pokoju dla mnie. (A co tam z rezerwacją!) 
Przyjechali ludzie wcześniej ode mnie, to dostali pokoje, dla mnie zostało dormitorium, które dla mnie jest o tyle problemem, że ja funkcjonuję trochę inaczej niż reszta ludzi. 

Los Naranjos

Wstaję o 5 rano i potem po ciemku muszę się ubierać i organizować, bo przecież nie będę nad ranem ludziom po gałach świecić górnym światłem. Potem przychodzi mi marznąć na zewnątrz, by doczekać ranka i na spokojnie już udać się do pokoju po rzeczy. Dlatego też zdecydowałam się na swój pokój, tym bardziej, że różnica w cenie między dormem nie była wielka. No, dobra, ale pokoju nie ma. Dziewczyna z obsługi obiecuje, że dnia następnego na pewno znajdzie dla mnie prywatne pomieszczenie (suterenę albo strych, myślę sobie, znając moje szczęście). Tyle że pojawia się nowy problem. Ponieważ od kilku dni pogoda nie sprzyja, moje plany wyjścia w góry z przewodnikiem, wiszą na włosku. Dlaczego nikt nie uprzedził mnie o tym w mailu? Następnego dnia ruszyłam jednak na szczyt. Pogoda, całe szczęście, odstraszyła tylko innych chętnych, więc przynajmniej byłam pozbawiona zbędnego balastu i mogłam podążać w swoim tempie. 

Lago de Yojoa

Zapowiadano mi, że wejście na szczyt Santa Barbara jest nadzwyczaj trudne i ciężkie. No dla mnie takie słowa to, jak miód dla serca i duszy! Droga składała się z trzech części. Pierwszej łatwej, trwającej około godziny. Drugiej części trudniejszej, którą podążamy w górę przez około 45 minut i z trzeciej najtrudniejszej, która wiedzie nas przez skały, zmuszające do wspinania się, a niejednokrotnie do wspomagania lianami. Momentami stopień nachylenia wynosił 100 stopni. Zabawa jest przednia. Tym bardziej, że po deszczu, tony błota, ścielące ścieżkę na szczyt, usłane dodatkowo mokrymi liśćmi, przemieniają zwykłą dróżkę w lodowisko. Na dziewięćdziesiąt najtrudniejszych metrów przed szczytem docieramy do punktu widokowego. Tu zwykle turyści kończą wspinaczkę. Ale nie ja. Jak szczyt to szczyt i nie ma zmiłuj się. 

Las Santa Barbara

Przewodnik upewnia się czy na pewno chcę się dalej wspinać. Upiera się, że ta partia jest najcięższa ze wszystkich i tym samym, nie zdając sobie sprawy, znów wlewa miód w moje serce. Idziemy. Wciągam się rękami po skałach i po lianach, ześlizguję się ze skał, stopy klinują mi się w wyrwach – nie poddaję się jednak! Przed nami ostatnie trzydzieści metrów. Przewodnik znów pyta czy jestem pewna, że chcę iść dalej, bo teraz to już naprawdę mega trudne ostatnie podejście. Oczywiście, że tak!, rzucam i nie ustaję we wspinaniu się. Docieramy. Widoku ze szczytu nie powala na kolana, zwłaszcza, że częściowo zasłaniają go wysokie drzewa. Mam jednak satysfakcję, że udało mi się tu dotrzeć. Wdycham, przepalone słońcem, powietrze, jestem szczęśliwa. Muszę przyznać, że wspinanie się to pikuś w porównaniu z zejściem. Tu jest o wiele trudniej. Uwalona w błocie po pachy, co najmniej cztery razy zjeżdżam w dół, a raz lecę nawet kilka metrów i tylko, wystająca gałąź ratuje mnie przed twardym lądowaniem do stóp szczytu. Trudności z utrzymaniem równowagi, przywodzą mi na myśl moje pierwsze wizyty na ślizgawce. Tak, jak wtedy, tak i teraz, cieszę się niczym dziecko, choć pupa boli. 

Jezioro jeszcze raz

Santa Barbara to według mnie najpiękniejszy park, z tych, które widziałam w Hondurasie, no i samo wejście na szczyt – najlepsze ze wszystkich dotychczasowych. Wędrówkę kończę w domu przewodnika filiżanką świeżo zmielonej i świeżo zaparzonej, domowej kawy. Ubłocona, ale mega zadowolona wracam do Los Naranjos, marząc o wygodnym łóżku we własnym pokoju. Nie zdziwi Was, że oczywiście i tego dnia pokoju dla mnie nie było. Tylko dziwne, że inne osoby, które przybyły po mnie, pokój dostawały. Doszłam więc do wniosku, że jestem dyskryminowana ze względu na to, iż podróżuję sama. Woleli te pokoje dać parom i więcej na tym zarobić. Ok, niech i tak będzie. Mimo tego decyduję się przedłużyć pobyt o kolejne dwa dni i wybrać się na trekking do trzech wodospadów. Znów słyszę obietnice, że skoro zostaję, to kolejne dwie noce spędzę we własnym pokoju. Wieczorem zostaję jednak poinformowana, że z wędrówką może być problem, bo chwilowo cierpią na brak przewodnika. Jako że do jednego z nich przyjechała w odwiedziny rodzina, to on wybiera się na inną wędrówkę. A szefowi, który mógłby pójść, zwyczajnie się nie chce. Jak widać nie narzekają na brak turystów i moje pieniądze za noclegi, jedzenie i kolejną wycieczkę, są im zbędne. 

Dzieci z Pena Blanca

Zatem, chcąc, nie chcąc, z rana ruszam dalej, do chwalonej w Lonely Planet (i przysięgam że jest to ostatni raz jak ich posłuchałam) miejscowości San Juan. Po drodze jednak (no nie do końca tak po drodze, bo muszę się cofać) postanawiam odwiedzić miejscowość Pulhanpanzak, by zadośćuczynić wodospadom, które nie dane mi było odwiedzić i zerknąć choć na największą w okolicy kaskadę. Choć Pulhanpanzak mieści się niedaleko Los Naranajos i pobliskiej miejscowości Pena Blanca, dotarcie tam zajmuje mi sporo czasu. Powrót również, bowiem z braku harmonogramu jazdy autobusów stoję dłuższy czas na ulicy, licząc że coś w końcu nadjedzie. Nasłuchuję warkotu chickenbusowego silnika. Cisza. I tu podążę do początku historii i trochę pewnie rozczaruję tych, którzy spodziewali się rewelacji: podejrzeń o handel narkotykami lub o przynależność do maras, przeszukania policyjne i siedzenie w areszcie. Nic z tych rzeczy. Chickenbus nie nadjechał, zastąpił go jednak policyjny radiowóz. Policjanci kazali mi się zapakować do samochodu i odstawili na terminal autobusów, zatrzymując jeszcze dla mnie ten, który właśnie odjeżdżał w potrzebnym mi kierunku (u nas podobna sytuacja jest tak rzadka, jak chyba śnieg w Hondurasie). No i tak dalszą część podróży rozpoczęłam na tylnym siedzeniu policyjnego radiowozu. 
**** 
Jest coś w Ameryce Centralnej, za co kocham ją najbardziej – poruszanie się po kraju. Może drogi nie zawsze są najlepsze, może podróże autobusami trwają czasem długo, może nie zawsze są one na czas i może nie zawsze mają rozkłady jazdy, ale mają fantastycznych kierowców i ich pomocników, którzy nigdy przenigdy nie pozwolą zginąć turyście, a zwłaszcza samotnej turystce. Wystarczy, że przychodzę na dworzec a już mnie usadzają w odpowiednim pojeździe, zajmują się moim bagażem i nawet, gdy podczas jednego dnia, by dotrzeć do jakiegoś miejsca, muszę się przesiadać kilkanaście razy, to zmartwienie to nie należy do mnie. Ja tylko mówię pierwszemu kierowcy, jaki jest mój ostateczny cel, a oni mnie już później tylko przerzucają z jednego autobusu do kolejnego. Nie muszę się stresować całą drogę jak w polskiej komunikacji, by nie przegapić swojego przystanku, a potem w amoku szukać właściwego pojazdu. Z to Centralnej Ameryce słowa pełne uznania. Dzięki nim zawsze bez problemu docieram do celu.