Lanquin, Semuc Champey and other stuff Lanquin, Semuc Champey i inne pyszności

 Leaving Guatemala is not so easy as it seems to be and it’s stretching on and on. On Sunday I left Xela. Instead of going by a direct shuttle bus to Lanquin, that is my last stopover before going to Honduras, I decided to go to Antigua first and then to Lanquin. In this way I wanted to make my transfer cheaper. My host family advised me to go by a coach which isn’t much more expensive than a chickenbus but definitely it is  much more comfortable and faster. So I took their advice. I went to the travel agency to learn about the details. They told me to be waiting at 8.30. Just in case, I left the house at 7 so that not to be late. Of course, I was ahead of time and after a half an hour waiting I found out the bus wasn’t going because I was the only passenger. The man in the office shrugged his shoulder and said he was sorry and… that’s it. I told him that the company recommended by Lonely Planet shouldn’t treat their clients in this way but it didn’t change anything. I had to look for a chickenbus. The one I fund was big and full of people. My language was put on the roof. In haste, I forgot to protect it with a waterproof cover. It was raining all the way to Antigua and I was afraid that my belongings would get wet. I set my foot in Antigua after four hours. My stay in Xela changed my opinion about this city. Frankly speaking, I didn’t like this place. There were streets crowded with tourists. I checked in  in my „favourite” Umma Gumma hostel. There weren’t any free rooms for me this time (they hadn’t answered to my e-mails with the request of booking). I had to stay in a dormitory. There were three of us so it was bearable. The people were friendly. There was a lady in her early fifties and crazy Ben who was a fan of paragliding. This 70 year old guy had been wandering around Mexico for 2-3 months. Finally, he came to Guatemala to look for a good place for doing his favourite sport. 

The road to Lanquin

At 8 am I set off to Lanquin. The bus was supposed to come there at 2 pm but it reached the place at 5 in the afternoon. Time isn’t important here. I had been fully aware of that fact so I didn’t care much. On the way to Lanquin, nearby Semuc Champey (the place I was going to visit), I could admire incredible views. I was amazed by the fact that the mother nature was able to create something like that. This place might as well be used as the location in the Lord of the Rings since it was as beautiful as New Zealand’s landscape. I was feasting my eyes upon the view of  the undulating land covered with the juicy greenness and tiny houses looking like those where Hobbits dwelled. 

I came to the village which wasn’t so amazing as the views I had admired. But the hostel, the guy from Antigua had booked for me, was impressive. I got the bed in the dorm with 12 other people. They were having fun. I wasn’t. The beauty of that place was the only positive aspect of it. The people employed here were boorish and weren’t helpful. To my surprise, most of people working in that place were volunteers- backpackers who work here for fun, accommodation, food and tips. 

I didn’t get a locker to keep my laptop and camera. Generally, I strongly advise against this place. Zephyr Lodge might seem nice and pretty but there are plenty more interesting places to stay in.

I wanted to spend the next day exploring Semuc Champey and a famous cave. I wanted to go there on my own. As my experience showed it was a better option. The place was only 10 kilometres from the Town. For me, it is a 2 hour walk, but when I pictured my person alone in the cave, I didn’t feel comfortable and optimistic. Of course, I asked people if it was possible to see the cave without an organised hotel group. The answer was NO! So I put my name on the list. 

In the cave (Tom's picture)

A guide was really nice but the people weren’t so friendly and helpful. There were Sam and Katy from USA who had met in Mexico and came together to Guatemala; a couple from Portugal, a couple from UK which I really fancied and two other guys. I must admit I felt more confident and comfortable with all these people by my side. But for them, I would have been really ill at ease. Gruntas K’anba is a maze of underground passages which is several dozen kilometres long and  where there is total darkness, lots of of water, bats and incredible stalactites. Every person was handed a candle which was going to hold out for the whole escapade through the depths of the cave. I was told to take a swimming costume with me but I hadn’t thought it would be the only piece of clothing we were going to wear it didn’t prove groundless as we had to wade through deep water or even swim with a candle in one hand being careful not to get caught on the underwater rock and not to put the flame out. We had to get by on the rocks and climb up the ladders or ropes along the waterfall. One may even jump into the water but I didn’t dare to do that. Exploring Gruntas K’anba was a pleasant unforgettable experience which, fortunately, had been photographed with a waterproof camera by Tom. But for him, you couldn’t see my adventures in the cave in the photos.   

Semuc Champey from the vantage point

My chilled to the bone body was happy to be warmed by the rays of the sun and was looking forward to Semuc Champey, the next part of our trip. I was a little bit disappointed by the fact that there was only a half an hour walk to a viewpoint. I had expected a real exhausting trekking. The view was stunning. Semuc Champey is an incredible place. The marvel of nature – it is a natural 300 limestone bridge under which the river floats and on the surface of which there are turquoise pools, a popular swimming attraction. 

Waterfall and river, flowing under the "bridge"

So I splashed about  little bit. Then, I decided to leave my group and wander around the forest and after that go back to the village on my own. Only me and beautiful greenness for 10 kilometres. It was really worth doing that. A 2 hour trekking made my body feel satisfied and relaxed. 

Once again Semuc Champey

I was in a really good mood and nothing could spoil it even the noises and drunken party in the dorm.

***

It turned out it was difficult to go to Copan (Honduras) from Lanquin. It isn’t a busy route, at least, if you want to travel to Honduras. It wasn’t easy to find the agency which provided the transport to this place. Finally, I managed to find the transfer. 

The bus wasn’t direct. I had to change in Coban to get to Copan. I bought a ticket and I was invited by a girl working in a travel agnecy to a Guatemalan party of her friends who are to open a new hostel in Lanquin in a few weeks’. Why not? I thought and accepted the invitation. I thought it would be more interesting to have fun with local people than tourists from the hostel. 

 After half an hour, I left the party as it wasn’t the party for locals. There were strange people from the USA and they didn’t enjoy my trust. Under the pretext of some urgent issue I  ran away from that place. I trust my premonitions. Every cloud has a silver lining. I went to bed as I had to get up early.  My bus to Coban was at 6 am. I think I will have a good sleep only when I come back to Poland. My problems (yes, yes, problems!) will be continued soon!

Mój wyjazd z Gwatemali trwa i trwa. Okazało się, że nie tak łatwo się stąd wydostać. W niedzielę opuściłam Xelę. Ponieważ postanowiłam zaoszczędzić, zamiast wybrać shuttle bus bezpośrednio do Lanquin, czyli mojego ostatniego przystanku przed wyjazdem do Hondurasu, wybrałam opcję z dojazdem do Antigui i stamtąd shuttle busem do Lanquin. Moja rodzinka poleciła mi jazdę zamiast chickenbusa autokarem linii prywatnej, która dużo droższa nie jest, za to znacznie wygodniejsza i szybsza już tak. Poszłam zatem za ich radą, a także do biura firmy, dowiedzieć się, co i jak, i rano o 8.30 miałam stawić się na miejscu. Na wszelki wypadek wyczłapałam już z domu o 7, by się nie spóźnić. Przybyłam oczywiście przed czasem i po ponad pół godzinie czekania, dowiedziałam się, że autobus jednak nie pojedzie, bo jestem jedyną osobą chętną na tę jazdę. Pan w biurze rozłożył ręce, powiedział, że mu przykro i na tym się skończyło. Nie pomogły żadne pretensje i moje tłumaczenie, że to nie poważne i jak firma polecana przez Lonely Planet może tak funkcjonować. Pan dalej rozkładał ręce jakby zacięła mu się płyta i moje nerwy na nic się zdały, więc zmuszona byłam tak czy siak polować na chickenbusa. Upolowałam jak zwykle całkiem dużego i wypchanego ludźmi po brzegi. Mój bagaż wylądował na dachu i oczywiście w pośpiechu zapomniałam założyć mu „strój kąpielowy”. No i musiałam całą drogę się martwić, że wszystko będę miała mokre, bo przez większą część trasy lało. Po czterech godzinach znów witałam się z dawną niewidzianą Antiguą i po pobycie w Xeli, muszę przyznać, że wcale mi się tu nie podobało. Tłumy ludzi przewalały się przez ulice, głównie tłumy turystów, za którymi wcale się nie stęskniłam. Zamelinowałam się w swoim „ulubionym” hostelu Umma Gumma, w którym tym razem nie było dla mnie wolnego pokoju. (Oczywiście, że nie, bo przecież, po co odbierać maile z prośbą o rezerwację!). Spałam więc w dormie, ale była nas tylko trójka, więc dało się wytrzymać. Zresztą osoby były bardzo sympatyczne. Babeczka koło 50 i szalony Ben, zajmujący się paraglidingiem, mający (uwaga!) 70 lat, który od 2-3 miesięcy błąkał się po Meksyku i wylądował w końcu w Gwatemali, w poszukiwaniu dobrego miejsca na uprawianie swojego ulubionego sportu.

Droga do Lanquin

O 8 ruszyliśmy do Lanquin. I oczywiście bus miała być na miejscu o godzinie 2 (według zapewnień agencji), a był niemal o godzinie piątej po południu. Tu czas się nie liczy. Już o tym wiem i dlatego też specjalnie się tym nie przejmowałam. Zwłaszcza, że po drodze, bliżej już Semuc Champey, czyli miejsca, które jechałam zobaczyć, objawiły się nieziemskie krajobrazy. A właściwie ziemskie, bo to ziemia ukształtowana w przepiękny sposób, mój zachwyt właśnie wzbudzała. Myślę, że te tereny równie dobrze, co piękne krajobrazy Nowej Zelandii, mogłyby stanowić tło wydarzeń dla Władcy Pierścieni. Pofałdowany teren i połacie soczystej zieleni, a pośród nich gdzie nie gdzie upchnięte małe domeczki, z daleka wyglądające niczym domki hobbitów. 

W tym zachwycie dotarłam do wioski, która już tak zachwycająca nie była, za to miejsce, które dzień wcześniej zarezerwował mi chłopak z hostelu tak. Wylądowałam w dormitorium, z co najmniej 12 innymi osobami. Było wesoło. To znaczy tym 11 osobom, nie mi. Miejsce oprócz tego, że piękne okazało się mieć fatalną obsługę, która pomocą nie służyła wcale i chodziła ze skwaszoną miną, a co najlepsze większość pracujących tam osób to tzw. wolontariusze- backpakerzy, którzy pracują tu dla zabawy, mieszkania, jedzenia i napiwków. 

Most, z którego skakali odważni

Zabrakło też dla mnie szafki w dormie, bym mogła schować laptopa czy aparat i nie nosić wszystkiego ze sobą niczym wielbłąd dwugarbny, a obsługa rozłożyła ręce. Generalnie miejsca nie polecam. Zephyr Lodge może i jest ładny, ale w okolicy jest dużo równie ciekawych miejsc do zatrzymania się.

Następny dzień był zarezerwowany na Semuc Champey i słynną jaskinię. Nauczona doświadczeniem, chciałam iść sama. Z miasteczka było zaledwie 10 km, czyli około dwie godziny spaceru. Jednak myśl o mej osobie, samej w ciemnej jaskini, nie napawała mnie optymizmem. Oczywiście pytałam czy można inaczej zorganizować wejście do jaskini niż z grupa hotelową. Odpowiedź brzmiała: NIE! Z bólem więc zapisałam się na listę.

Dostałam niezwykle nieprzyjemnego przewodnika i kilka osób na dokładkę. Choć akurat ci drudzy w liczbie ośmiu były niezwykle miłe i pomocne. 

Ekipa w Grutas K'anba (Zdjęcie Toma)

Dwójka sympatycznych ludzi ze Stanów Kathy i Sam, którzy poznali się w Meksyku i razem przywędrowali do Gwatemali, parka z Portugalii i niezwykle sympatyczna para z Anglii, która wyjątkowo przypadła mi do gustu. A oprócz tego dwóch chłopaków. I fakt, że z taką obstawą w grocie było mi raźniej. Grutas K’anba to sieć podziemnych przejść, licząca kilkadziesiąt kilometrów, spowita ciemnością, wypełniona wodą, nietoperzami i przepięknymi stalaktytami. Każdy z nas dostał świecę, która miała starczyć na przejście około kilkuset metrów w głąb oraz na powrót. Wiedziałam, że należy przygotować strój kąpielowy, ale nie sądziłam, że tylko w nim do groty będziemy wchodzić. Okazało się to jednak niezbędne, bowiem dużą część trasy musieliśmy brodzić po pas lub głębiej w wodzie, a niejednokrotnie ze świecą w jednej ręce przepływać fragmenty, uważając, by nie zahaczyć o podwodne skały, i by nie zgasić płomienia. Niejednokrotnie musieliśmy przemykać bokami po skałach, wspinać się po drabinkach lub po linie wzdłuż wodospadu. 

Semuc Champey z punktu widokowego

Dla chętnych istniała opcja skoków do wody, na którą ja się nie zdecydowałam. Głęboka woda nie jest dla mnie. Muszę jednak przyznać, że Grutas K’anba dała mi wiele radości i niezapomnianych wrażeń, które całe szczęście Tom uwiecznił na swoim wodoodpornym aparacie i dzięki jego uprzejmości mogę część z naszych przygód tu pokazać.

Moje zmarznięte na kość ciało z radością powitało promienie słońca. I z niecierpliwością czekało na część dalszą, czyli Semuc Champey. Czekało mnie jednak maleńskie rozczarowanie, ale tylko maleńkie. 

Wodospad i rzeka płynąca pod "mostem"

 Spodziewałam się bowiem porządnego treku, a tu zaledwie pół godziny marsz do punktu widokowego. Za to widok wynagradzał. Semuc Champey to miejsce niezwyczajne, co można było zaobserwować z punktu widokowego. Cud przyrody – 300 metrowy „most” wapienny, pod którym przepływa rzeka, a na jego powierzchni tworzą się swego rodzaju turkusowe baseny, w których można się taplać do woli. Potaplałam się i ja, ale woli nie miałam na to dużo. 

I jeszcze raz Semuc

Postanowiłam więc odłączyć się od grupy i powędrować trochę po lesie, a potem zafundować sobie trek z powrotem do wioski. Przez 10 km tylko ja i przepiękna zieleń. Było warto, a i moje ciało było zadowolone z dwugodzinnego marszu, niemal cały czas pod górkę. I nawet hałas i pijaństwo w dormie nie było w stanie zepsuć mi nastroju.

Dzieci spotkane w drodze z Semuc Champey

***

Problemem okazał się dojazd z Lanquin do mojego kolejnego miejsca docelowego, czyli ruin w Copan (Honduras). Okazało się, że rzadko ludzie pokonują tę trasę, przynajmniej w tę stronę. Po trudach udało mi się znaleźć agencję, w której przemiłe dziewczę zapewniło mnie, iż ich agencja taki bezpośredni bus posiada. No, może nie do końca bezpośredni, bo musiałam dojechać do Coban, ale stamtąd już do Copan. Opłaciłam bilet i przy okazji dostałam zaproszenie na gwatemalską imprezę do niej i jej znajomych, którzy za kilka tygodni mają otwierać nowy hostel w Lanquin, a tego dnia robią małą imprezę tylko dla znajomych. Czemu nie, pomyślałam, chcąc zobaczyć jak się bawią miejscowi, co było znacznie ciekawszą opcją niż zabawy turystów w moim hostelu. Po pół godzinie jednak z miejscowej imprezy się zmyłam, pod pretekstem, skoczenia do hostelu, po niezwykle ważną dla mnie rzecz. Inaczej by mnie nie wypuścili. A impreza wcale nie była miejscowa, bo zjechało się dość dziwne towarzystwo ze Stanów. Atmosfera nie wzbudzała mojego zaufania. A mam zwyczaj ufać swoim przeczuciom, co wyszło mi na zdrowie. Mogłam pójść wcześniej spać, by wstać z rańca na bus do Coban, odchodzący o szóstej rano. Ja chyba wyśpię się dopiero po powrocie do Polski! Problemów (tak, tak problemów!) ciąg dalszy nastąpi.