Scary spooky story Historia z dreszczykiem

I’m going to tell you a story. In the beginning, I wasn’t supposed to write it because I didn’t want some of you to feel sorry for me that I have to suffer in this SCARY America (as there are people claiming so). Neither did I want to be accused of complaining all the time. And what is most important reason, I didn’t want to make my mum worried. But, all of us enjoy reading scary spooky stories in which the blood is being shed so I have changed my mind and have written one.

Not very long time ago, beyond the woods, beyond the seas, beyond high mountains, far away from Poland, there was a female tourist relaxing herself in a tiny Salvadoran village by the sea. She liked to walk along the shore when the sun was setting. One day, as usual, she went for a walk  towards the red sphere. There was nobody and nothing. Only her. But there is no need to worry. The village was safe. On the contrary to the other places in Salvador and Honduras which she had visited before. When she came here, she was told it was a really friendly and safe place and she could explore it without being afraid. So she was walking. She went past three young fishermen who were doing something with their fishing nets. The crash of waves was incredible. It made impossible to hear anything. There were the moments when our heroine wasn’t able to hear even her thoughts. But she could hear the voice of one of the fishermen. She turned back. One of them was approaching her. She saw him moving his mouth but she understood nothing. She waited. She thought that he might want to warn her against walking alone. Usually that was the reason why people stopped her. The guy was getting closer. She asked him what was going on because she didn’t understand. The fisherman’s mouth was moving but she couldn’t hear anything except the waves crashing. Can you repeat, please, she asked. I don’t understand. And suddenly, she is able to understand. She understands well the words. ‘Give me that’. She is trying to understand what he wants. But she hasn’t got anything with her, even the camera. Finally, she knows what it is when the man is trying to put his hands between her legs. ‘Give me that’ he repeats his order. She is petrified for a second. There is nothing here. No buildings. No people. It would be best to run away towards the holiday camp but on the way to that place there are two other men. She would be able to fight against one man, but there are three of them so she is in a hopeless situation. She is terrified. She starts running, hoping the two men wouldn’t stop her. She was sure she couldn’t make it. Nobody would hear her screaming. When she was close to the fishermen, either of them moved. ‘Has he told you anything?’ she heard. ‘He is insane’. She didn’t answer and continued running, turning away her head all the time to check they weren’t chasing her. After fifteen minutes of her frantic run, she was in the camp. She started crying. Out of fear, out of nervousness and out of happiness that she was safe and sound.

All the people in the village were shocked. Never before had such a situation taken place in their village. Never before had a female tourist been attacked or sexually harassed. The police investigated the case. They started looking for the guy who had scared the hell out of the tourist and put the village’s reputation in jeopardy. The inhabitants of the village came out in a cold sweat. They were worried that no female tourist would ever visit their village. It was like in CSI. The following day, the girl went on the beach as a bait. She was being followed by a security guard from the hotel. The girl was still scared so she kept turning away her head to check if he was there to protect her. There was nobody there, at the site where the unpleasant situation had taken place. The assailant might have been frightened by the police that had been looking for the fishermen and questioning the people about them the previous night. The girl didn’t change her mind, though. She didn’t run away from Barra de Santiago. On the contrary, she prolonged her stay. She didn’t want to go back to the noisy city. There was peace and quiet in the village and she felt wonderful there. It is almost impossible to avoid such situation while you are travelling alone, especially if you are a female lonely traveller. Fortunately, the girl was safe  and sound, nothing bad had happened to her. But she made an important decision. Before she starts her new journey, she will enrol the private self-defence classes.

**

I was glad I was coming back to Guatemala. Although I experienced a lot of adventures and pleasant moments travelling in Honduras and Salvador, I missed Xela, I missed friendly and helpful drivers from the chickenbuses. 

I missed the women wearing beautiful traditional clothes and the Guatemalan men who are much more respectful for women than their male neighbours. In Salvador and Honduras, there is no respect for women in general, and for female tourists in particular. I was fed up with constant shouts such as “Hey, babe!’ or smacking lips. Some of the girls told me one may get used to it but I couldn’t. That is why, I was happy that the Guatemalan peace and order was going to come back. I crossed the border smoothly. I took a risky and crossed the Salvadoran side of the border, where I had been searched for drugs before, wearing a T-shirt proudly. 

The police officer praised me for my tattoo and let me through the gate. No sooner had I got in the Guatemalan bus than the man sat in front of me and said “Hey, babe!’ What?! I had been longing for polite guatemaltecos and the first I met was saying such things?! I guess I was a little bit too rough when I told him I was a babe only for my husband and I didn’t want a strange guy to call me like that. He was flabbergasted for a second. Then h tried to explain me that they called all female tourists like that. I told him it wasn’t polite and nice. He left me alone. In my mind, I hoped he wasn’t the driver of that bus. If he had been him, for sure he wouldn’t have informed me where to get off.

When you go to Antigua by a private bus, it takes you 5 hours to get there. I went there by a chickenbus and the journey took me eight hours. I decided to spend a day in Antigua just to confirm my opinion that it wasn’t a place for me. I didn’t meet any local people here – only tourists. Without the sense of guilt, I went to Quetzaltenango  to start my school the following day. 

I spent the first week at school revising grammar and vocabulary and telling stories about my adventures which I had experienced for 1,5 months. At first, I thought I would visit Salvador, Honduras and Nicaragua in 4 weeks. As you can see, my plan did not come off because my journey took me 6 weeks and I didn’t manage to be even near the border with Nicaragua. 

So I visited old places and drank my favourite mohito mango with my teacher and schoolmates. I visited a few popular markets in the area, the one in San Francisco del Alto and in  Momostenango. And finally, long-waiting Easter came. Easter which Guatemalans celebrate joyfully and merrily.
 (transl. Ewa Bartłomiejczyk)
 

Nie tak dawno temu, choć od Polski to zapewne za wieloma górami, rzekami, a nawet wulkanami, w małej salwadorskiej, nadmorskie wiosce wypoczywała sobie pewna turystka, która lubiła o wschodzie słońca spacerować wzdłuż brzegu morza. Pewnego dnia, jak co dzień, wyszła na wieczorną przechadzkę w stronę czerwonej kuli. Wokół panowała pustka. Nie musicie się jednak martwić o nią. W tej wiosce była bezpiecznie. W przeciwieństwie do wszystkich innych miejsc zarówno w Salwadorze, jak i w Hondurasie, które podczas swojej podróży ów dziewczę odwiedziło. Po przyjedzie tu zapewnianą ją, że trafiła do niezwykle przyjaznej i bezpiecznej okolicy, po której może sama wędrować bez strachu. Więc wędrowała. Minęła trzech młodych rybaków, którzy grzebali przy sieci, rozłożonej w małej zatoczce morza. Huk fal był niesamowity. Zagłuszał wszystko. Nasza bohaterka momentami nie słyszała własnych myśli. Jakimś cudem jednak dobiegł ją głos jednego z rybaków. Odwróciła się. Jeden z nich zmierzał w jej kierunku. Widziała, że porusza ustami, ale nic z tego rozumiała. Zaczekała. Może chce mnie ostrzec, że dalej nie powinnam iść samej, myślała. Z reguły ludzie z tego powodu ją zaczepiali, choć często też dlatego, by po prostu porozmawiać, spytać skąd jest. Gdy chłopak jest już bardzo blisko, dziewczę pyta, o co chodzi, bo nie rozumie. Usta rybaka znów poruszają się, ale do dziewczyny nie dociera żaden dźwięk, oprócz łomotu morskich fal. Proszę powtórzyć, krzyczy, zaczynając wątpić w swoją umiejętność porozumiewania się w języku hiszpańskim. Czy możesz powtórzyć jeszcze raz, prosi. Nie rozumiem. Chłopak nachyla się niemal jej do ucha. I ona teraz słyszy wyraźnie: „Daj mi to!”. Mózg dziewczyny wskakuje na wyższe obroty, próbując zrozumieć, czego chce mężczyzna. Nie ma przy sobie nic wartościowego. Wszystko dzieje się w ułamku sekundy. W końcu dociera do niej, czego chce rybak, gdy jego ręka próbuje wylądować między jej udami i słyszy powtórne: „daj mi to”. Na ułamek sekundy paraliżuje ją strach. Przed nią nic nie ma, żadnych domów, żadnych ludzi. Lepsza byłaby ucieczka w stronę ośrodka, ale na drodze do niego stoi dwóch pozostałych mężczyzn. Z jednym jeszcze może by sobie poradziła, zwłaszcza, że był niższy ode niej, ale z trzema wiedziała, że nie ma szans. Jest przerażona, ale mimo wszystko zaczyna biec, modląc się, żeby tych dwóch nie zagrodziło jej drogi, bo w wyobraźni już widziała ten obraz. Była pewna, że nie wyjdzie z tego cało. Nikt nawet nie usłyszałby jej krzyku. Gdy zaczęła zbliżać się do pozostałych dwóch rybaków, żaden z nich całe szczęście nawet nie drgnął, zajęty swoją siecią. Usłyszała tylko krzyk za sobą i pytanie: „Czy on ci coś powiedział?” i „On jest szalony”. Nie miała zamiaru podejmować jednak dyskusji, tylko gnała przed siebie jak oszalała, co chwilę odwracając się, by sprawdzić czy żaden z mężczyzn nie podąża jej śladem. Po niecałych piętnastu minutach szaleńczego biegu, wpadła do ośrodka i rozpłakała się. I ze strachu i z nerwów, i po części też ze szczęścia, że jednak nic jej się nie stało. Wszyscy w wiosce byli w szoku. Nigdy w życiu nic się tam takiego nie zdarzyło. Nigdy żadna turystka nie była tu zaczepiona czy molestowana. Sprawą zajęła się policja. Rozpoczęły się poszukiwania chłopaka, który przeraził turystkę, jednocześnie narażając na szwank reputacje miejscowości. Na mieszkańców padł blady strach, że już żaden turysta nie odwiedzi ich miejscowości. Rozpoczęła się zabawa rodem z CSI. Następnego dnia dziewczyna ruszyła po raz drugi w tamtą stronę, tym razem, jako przynęta. Za nią, w bezpiecznej odległości skradał się ochroniarz z ośrodka. Dziewczyna jednak bała się i cały czas sprawdzała, czy aby na pewno ma zabezpieczenie z tyłu. W miejscu jednak, gdzie poprzedniego dnia przydarzyła jej się ta nieprzyjemna sytuacja, nie było nikogo. Możliwe, że chłopak wystraszył się policji, która poprzedniego wieczoru szukała rybaków znad morza i rozpytywała po mieście. Cała ta sytuacja nie zmieniła jednak jej samopoczucia w kolejnych dniach. Nie uciekła z Barra de Santiago, a wręcz przeciwnie, przedłużyła pobyt. Mimo wszystko było tu tak spokojnie, cicho, leniwie, że nie chciała wracać do hałasu dużego miasta. Mimo wszystko było jej tu cudownie. A takie sytuacje są chyba nieuniknione w podróży, zwłaszcza tej kobiecej i samotnej. Najważniejsze, że dziewczyna wyszła z tego cało, postanawiając że przed następną podróżą, musi zapisać się na zajęcia z samoobrony dla kobiet. 
** 
Cieszyłam się, że wracam do Gwatemali. Mimo, że podróż po Hondurasie i Salwadorze przyniosła mi wiele radości, to tęskniłam za Quetzaltenango, za przyjaznymi i pomocnymi kierowcami chickenbusów, za kobietami w pięknych tradycyjnych strojach i za mężczyznami, którzy znacznie większym szacunkiem darzą kobiety niż ich sąsiedzi. W Salwadorze i Hondurasie coś takiego jak respekt mężczyzn w stosunku do kobiet, zwłaszcza turystek, niemal nie istnieje. 

Dzieci w Momostenango

Zmęczyły mnie ciągłe okrzyki: „Hej, bejbe”, rzucane na każdym kroku czy wieczne cmokania. Niektóre dziewczyny mówiły, że można się do tego przyzwyczaić, ja nie mogłam. Dlatego z radością wracałam do gwatemalskiego spokoju. Dzieci w Momostenango Granicę przekroczyłam bez problemów. Zaryzykowałam nawet i przez salwadorską stronę, na której ostatnio szukali u mnie narkotyków, postanowiłam dumnie przejść w krótkim rękawku. Policjanci tylko pochwalili mój tatuaż i puścili mnie dalej. Wsiadłam do autobusu po gwatemalskiej stronie i nim zdążyłam odetchnąć, wparował jakiś facet, usiadł z rozmachem naprzeciwko mnie i rzucił: „Hej bejbe!”. 

Momostenango

Że co? To ja tu tęskniłam za grzecznymi guatemaltecos, a ten mi na dzień dobry z czymś takim wyskakuje? Trochę się chyba uniosłam, tłumacząc, że "bejbe" to ja jestem, ale dla mojego męża i nie życzę sobie, żeby obcy facet tak się do mnie zwracał. Kobiety śpiące na stoisku w San Francisco Mężczyznę na chwilę zatkało, bo zaczął mamrotać, że oni tak do wszystkich turystek się zwracają, więc mu wytłumaczyłam, że to nie jest ani ładne ani grzeczne, ani na pewno nie zabawne. Szybko uciekł, przygnieciony ciężarem mojego wykładu. Miałam tylko nadzieję, że to nie był kierowca autobusu. Obawiałam się, że w takim przypadku, mógłby mnie nie poinformować, gdzie powinnam wysiąść. Momostenango Podróż autobusem firmy prywatnej trwa około pięciu godzin, chcickenbusem do Antiguy dotarłam po ośmiu. A tak, postanowiłam odwiedzić na jeden dzień Antiguę, by sobie przypomnieć, że jednak nie jest to miejsce dla mnie. Na ulicy nie spotkałam niemal żadnego lokalesa. Sami turyści. 

Śpiące kobiety w San Francisco

Bez żalu dnia następnego wróciłam do mojego kochanego Quetzaltenango, by następnego dnia rozpocząć szkołę. Pierwszy tydzień więc minął na przypominaniu gramatyki, słówek, opowieściach o moich przygodach, których przez 1,5 miesiąca trochę się zebrało. A tak w ogóle to początkowo wyjeżdżałam z przekonaniem, że odwiedzę oprócz Salwadoru, i Hondurasu, jeszcze Nikaraguę i to w zaledwie cztery tygodnie. San Francisco del Alto Jak widać z planowaniem u mnie krucho, bo wyjazd przedłużył się do sześciu tygodni, a ja nawet nie zbliżyłam się do granicy z Nikaraguą. 

San Francisco del Alto

Poodwiedzałam trochę stare kąty, wypiłam moje ulubione mohito mango z nauczycielem i koleżankami ze szkoły, odwiedziłam parę słynnych targów w okolicy, m. in. w San Francisco del Alto i w Momostenango. I w końcu dotarłam do tak długo oczekiwanych przeze mnie Świąt Wielkanocnych, które w Gwatemali obchodzone są wyjątkowo widowiskowo.