Dead people, the sunburnt and the lost wallet and the trip that would have come to nothing Martwi ludzie, poparzenia, zaginiony portfel i „juka frita"

‘Help, help!’ – I can hear the man shouting and I can see the people running. It was supposed to be a lovely quiet relaxing day.

La Libertad

‘Wait for me at 8 am, next to Pizza Hut at St. Tomas Square’ I’m reading in the e-mail.’Look for a grey car. I’m not a driver.’ I got this mysterious e-mail from Yaz, a couchsurfer who wanted to make my stay in her country pleasant and memorable. Yaz works in a tourist resort in La Libertad which is popular among the people eager for sun and surfing. I came to the conclusion that a day without sightseeing, walking and going by buses would be a nice change. I had planned a lot of things for my following days in  Salvador. Having that in my mind, a beach day would be good for me and for my body. Sunbathing, swimming in the warm water, a beautiful suntanned skin – a perfect plan. I pictured myself relaxing on the sandy beach and reading a book. Tempting and worth trying.

 At 8am I was taken by a friendly girl and her friend who was driving a car. Yaz didn’t have a lot of work on Monday. The hotel where she works was still being built (by the way, a lovely place). Yaz showed me around a small village intended for tourists only. It was half-empty that day. People were still in their beds. Only a few individuals were carrying their surfing boards and looking for a perfect wave.

We had a stroll on the beach. Then, Yaz went back to the hotel and I decided to start my lazy and relaxing day. I couldn’t fully relax though, as I was worried about my backpack full of money and camerasJ but being on the Polish beach I would have similar worries. It was scorching hot. From time to time, I chilled my body in the water. My relaxation didn’t last long. I almost fainted when I saw an unconscious man being carried out of the water by the people. I hoped he was unconscious. There was a crowd of people and guards from the nearby hotels. I stayed still on my towel being afraid to move. If I knew how to give a first aid, maybe I would move. (Recently I have been talking about having a first aid training to my mum). At that moment, I had no idea how to do it. I was petrified. The man was dead. I saw somebody check him for response and breathing. There was no reaction. Nobody was resuscitating a man. My relaxing day was over, I was trembling. There was a dead body. ‘Why does it always rain on me?! I moaned. I have participated in few funerals but I have never been a witness of dying. I couldn’t move, my hands were shaking and I felt like crying. I saw more people gathering around the body. Some of them were taking photos. ‘What beasts!’ I thought. When I regained the control over my body I took my stuff and ran away from that place to calm down.

‘They found a drowned person’ the waiter informs me politely. ‘Who is he?’ I ask. I thought a surfer had hit the rock and drowned. I thought such incidents had happened here on a regular basis. The waiter puts me straight. ‘It’s a local guy, a fisherman probably.’ he says. ‘In his twenties’. I have a sinking feeling in my stomach. No stabs, no bruises so he wasn’t thrown into the water on purpose. ‘Bad luck’ he continues speaking. I find difficult to swallow. I feel the drops of sweat on my forehead. Yeah, it’s dangerous Central America where people are killed. ‘Such incidents often happen here, don’t they? I asks although I can barely speak. No, it is the first time. Never before has anything like that happened. He answers. ‘Why didn’t it happen today? When I am here. Lucky me!’

‘I wanted to spend a nice day on the beach’ I tell Yaz my story’ and after one hour, a dead body was found next to me’. Yaz starts laughing. I also smile but not because it is funny but because all incidents I have experienced are tragicomic. When Yaz notices that I am worried and emotional  she says ‘It isn’t surprising. People in our country don’t take such incidents emotionally. They take photos and upload them on Facebook or youtube. We are got used to death and dead bodies.’ So, now I know why there were people with mobiles. Well, that’s the life. In newspapers, there used to be only news about murders and accidents published. A few years ago, the government told the press to inform people about nice things as well. every country has its own customs.

I went back to the beach but I chose a different place. I hoped I wouldn’t see any more dead bodies. In the afternoon, me and Yaz were looking for something to eat. We met her friend who invited us to the restaurant she worked in. She claimed there was a great cook who prepared excellent dishes. When we scanned the prices in the menu we agreed that it was too expensive for us. Then the cook appeared and it turned out he had moved to Salvador from the USA three months ago and he came from Romania. So for a friend from Poland the lunch for freeJ Yaz wrote me later that they were asking about me in this restaurant and wanted me to visit them once again.  I felt much better. 

The church in Suchitoto

It’s good that good things compensate for bad things. All in all,  The day with Yaz appeared to be nice and I felt like coming back there. But when I woke up the next day, my body was aching because my skin had been sunburnt terribly. In this situation, coming back to the beach wasn’t a good idea. My skin was in a deplorable condition and if I could I would stay naked because every move I made made my skin sore. But my skin issues didn’t deter me from sightseeing. I decided to visit Suchitoto. I’m not going to tell you that Lonely Planet recommends that place because I promised myself not to trust them anymore. And I noticed I didn’t keep my word. actually, I didn’t want to go sightseeing. I wanted to have a horse-riding trip to the volcano. I have been thinking about a horse-riding trip since my incident in San Juan. The price was incredibly low for a five-hour trip. Of course, nobody answered my e-mail so I decided to go there myself. I hoped to arrange a trip either on the same day or the following one. The town itself was quiet and nice but there was nothing interesting about it. The workers from the tourists information helped me to organise my trip. My horse-riding trip was supposed to be the following day. 

Suchitoto

Although the round trip was going to take me a lot of time, I decided to go. So I got up at 5 in the morning to get to the terminal. At 9 am I was supposed to be in the stud. I left the hotel in a hurry as I wanted to catch the first bus. When I was in the terminal, I realised I had forgotten to take a piece of paper with instructions how to get to the stud. Luckily, I remembered some bus numbers and the name of the guide (actually, I hoped so). I hoped to cope with it. at 8:30 I was in Suchitoto. I decided to have a cup of coffee before going to the stud. And.... I found my lost piece of paper. Luckily, because the only thing I remembered correctly was the bus numberJ.  But... I also found  out I had lost my wallet. I stayed calm. I checked the content of my bag carefully as I had been in such a situation before and I had always fund my wallet. Not this time. ‘Great! Now what? I said to myself. I forgot to take my belt bag where I had some spare money. And I didn’t take my ‘just in case’ 20 $ which I had always taken with. I forgot everything! Even my brain! I couldn’t borrow any money as nobody would lend any cash to a stranger. Maybe, I would transfer money to the bank account? No..., they didn’t answer my e-mail I was sure they didn’t have a bank account as well. That had gone far enough. Why?!!! I felt like shouting. I wanted my horse riding trip. Oh gosh! I realised I hadn’t got money for a return ticket. I started searching my bag again. I found everything except for money. I felt fed up. Luckily, the ticket wasn’t so expensive and I fund some change in my pockets. I wasn’t sure if the amount of money I managed to collect was enough for my second bus to the terminal. ‘If it wasn’t enough, I would beg’ I decided. You can’t imagine how disappointed I was. The day before I had come to Suchitoto to see “nothing”. Two days before there had been a dead body on the beach. And today....no wallet. Barely had I managed to go back to the hotel. 

I had spent 6 hours on the bus and I had been fed up with getting up early. I decided not to leave my bed anymore. And my wallet? Well, it was on my bed. I had no idea how it had happened. ‘Time to leave the capital’ I thought. On following day I decided to put  my money where my mouth is. 

- Pomocy, pomocy! – słyszę krzyki mężczyzny i widzę, biegnących ludzi. A od rana zapowiadała się tak piękny, cichy, spokojny i relaksacyjny dzionek.

Plaża La Libertad

Czekaj na mnie o ósmej rano, na rogu, przy Pizzy Hut na Placu Świętego Tomasa – czytam w mailu. – Wypatruj szarego samochodu, kierowcą nie jestem ja. Ten tajemniczy, jak Wam się zapewne wydaje, mail dostałam od Yaz, kolejnej couchsurferki, która postanowiła umilić mi pobyt w jej ojczyźnie. Yaz pracuje w turystycznej miejscowości La Libertad, do której zjeżdżają spragnieni słońca i surfowania. Stwierdziłam, że dzień odpoczynku od zwiedzania i ciągłego łażenia i jeżdżenia autobusami mi się przyda, zwłaszcza, że miałam bogaty plan na kolejne dni pobytu w Salvadorze. Jeden dzień na plaży, wśród złocistego pisaku, szumu morza, pławienia się w cieplej wodzie, a potem obnoszenia się ze złocistą opalenizną mi nie zaszkodzi, myślałam, rozmarzając się jak zrelaksowana przysypiam sobie na piasku i delektuję się lekturą, na którą ciągle nie mam czasu.

O ósmej zostałam odebrana przez przesympatyczną dziewczynę i jej sąsiadkę-kierowcę. Yaz nie miała w poniedziałek zbyt wiele do pracy, zwłaszcza, że hotel, którym się zajmowała, był dopiero w trakcie budowy (a tak na marginesie cudne miejsce). Yaz obeszła więc ze mną niewielką wioskę, przeznaczoną tylko dla turystów, która w poniedziałek świeciła pustkami. Niektóre osoby przewracały się pewnie dopiero na drugi bok, odsypiając weekendowe szaleństwa. Nieliczne osobniki pomykały już ze swoimi deskami, by szukać najlepszej fali.

Pospacerowałyśmy po plaży, po czym Yaz wróciła do hotelu, a ja postanowiłam rozpocząć mój dzień relaksu. Wprawdzie nie był on stuprocentowy, bowiem cały czas martwiłam się o mój plecak pełen kasy i aparatów J:), ale u nas na plaży też bym przeżywała podobne zmartwienia. Słońce grzało tak, że ledwo można było wytrzymać. Wstawałam więc co jakiś czas, by zanurzyć się w chłodniejszych od powietrza falach. Mój relaks na pięknej plaży z palmami nie trwał jednak długo. Trzecie moje wstanie w celu ochłody, skończyło się niemal zemdleniem i ponownym szybkim klapnięciem na ręcznik, gdy zobaczyłam jak z morza wyciągają nieprzytomnego człowieka. Przez chwilą miałam właśnie taką nadzieje, że jednak jest on nieprzytomny. Zleciał się już tłum ludzi i strażników z okolicznych hoteli. Ja przywarłam do mojego ręcznika i bałam się ruszyć. Gdybym znała zasady pierwszej pomocy, przemknęło mi przez głowę, zwłaszcza, że w ostatnich tygodniach sporo o tej umiejętności rozmawiałam z mamą i obie stwierdziłyśmy, że przejście takiego kursu, może nie raz uratować komuś życie. Ale teraz nie miałam pojęcia jak takiej pomocy udzielić. Sparaliżowało mnie. Facet nie żył. Widziałam, że sprawdzali i że nikt nie reanimował. Relaks szlag trafił. Trzęsłam się cała, bo na kilkukilometrowej plaży, trupa wyciągnęli zaledwie kilka metrów ode mnie. Dlaczego mnie to wiecznie musi spotykać?! Jęknęłam. Niby na pogrzebach bywałam, choć nie za wielu, ale jeszcze nikt nigdy przy mnie nie umarł. Przez dłuższą chwilę nie mogłam się ruszyć, trzęsłam się cała, ręce mi drżały, w gardle dławiła gula, a łzy cisnęły się do oczu. Widziałam, tylko że coraz więcej gapiów zbierało się wokół ciała, niektórzy robili zdjęcia telefonami. Co za hieny, pomyślałam. Gdy opanowałam trochę trzęsące się ciało, zebrałam swoje rzeczy i uciekłam stamtąd, żeby pozbierać trochę samą siebie.

Wyciągnęli topielca, informuje mnie kelner w knajpce. Kto to?, pytam, będąc pewna, że jakiś surfer walnął o skałę i się utopił, pewnie takie rzeczy muszą tu być na porządku dziennym, myślę, ale kelner wyprowadza mnie z błędu. Miejscowy chłopak, chyba rybak, odpowiada. Dwadzieścia parę lat. Ściska mnie w żołądku. Ale nie miał żadnych dźgnięć ani nie był pobity, więc nie został wrzucony do wody specjalnie. Zwykły pech, ciągnie bez zająknięcia, a ja z trudem przełykam ślinę. Pot spłynął mi z czoła. No tak, przecież to niebezpieczna Ameryka Centralna, w której na każdym kroku kogoś zabijają. Często takie rzeczy tu się pewnie zdarzają, zdobywam się na pytanie, choć głos więźnie mi w gardle. Nie, to pierwszy raz. Nigdy wcześniej coś takiego tu się nie zdarzyło, odpowiada. No, tak, nie mogło być inaczej, myślę. Akurat tego dnia jak ja tu przyjechałam na chwilę. Po prostu cudnie!

Chciałam spokojnego dnia na plaży, relaksu, wypoczynku, opowiadam Yaz, a tymczasem już po godzinie wyciągnięto koło mnie trupa z wody. Yaz zaczyna się śmiać. Na mojej twarzy przez chwilę gości tez uśmiech, ale nie, dlatego że mi wesoło, tylko dlatego że dostrzegam w tej sytuacji i w ciągłych przypadkach, które mi się trafiają pewien tragikomizm. Yaz widzi, że jestem przejęta i tłumaczy: U nas to normalka, ludzie nie przejmują się takimi rzeczami, wielu robi zdjęcia albo filmy telefonami, a potem wrzuca na facebook’a czy youtub’a. Do śmierci i trupów jesteśmy przyzwyczajeni. To tłumaczy mi, dlaczego zleciał się tłum z telefonami. Cóż takie jest życie. Kiedyś w gazetach salwadorskich pojawiały się tylko wiadomości o śmierci, morderstwach i wypadkach. Kilka lat temu, rząd zobowiązał prasę, do informowania ludzi również o rzeczach przyjemniejszych. Jaki kraj, takie reguły.

Spróbowałam znów pójść na plażę, tyle że już w innym miejscu, modląc się w duchu, by żadne trup więcej na mej drodze się nie pojawił. Na osłodę tego dnia trafiła mi się jednak przyjemność, gdy ruszyłyśmy z Yaz w poszukiwaniu popołudniowej przekąski, jeszcze przed naszym powrotem do stolicy. Z ulicy zgarnęła nas koleżanka Yaz, zapraszając do restauracji, w której pracuje ponoć świetny kucharz. Zajrzałyśmy jednak do karty i zgodnie stwierdziłyśmy, że ceny dla nas są za wysokie. Wtedy pojawił się kucharz, który okazało się, że przeprowadził się do Salvadoru trzy miesiące wcześniej ze Stanów Zjednoczonych, ale w ogóle to jest z Rumunii, no i dla koleżanki z Polski nie może być inaczej jak lunch gratis J. Yaz później mi pisała, że w knajpce wszyscy się dopytywali o mnie i koniecznie chcieli, bym znów ich odwiedziła.

Dobrze, że przytrafiają mi się też miłe rzeczy, które równoważą te mniej przyjemne. Dzień z Yaz w efekcie obrócił się w całkiem sympatyczny i miałam ochotę naprawdę wrócić z nią tam jeszcze raz. Choć następnego dnia, gdy się obudziłam z potwornym bólem całego ciała, które doznało chyba niemal poparzeń pierwszego stopnia, stwierdziłam, że powrót na plażę przez najbliższe dni, a raczej tygodnie, to nie najlepszy pomysł. Moja skóra wołała o pomstę do nieba i najchętniej nie ubrałabym na siebie nic, bo każdy ruch powodował obcieranie o skórę i potworny ból. Nie powstrzymało mnie to jednak przed dalszym zwiedzaniem i
mimo niedogodności cielesnych, następnego dnia ruszyłam do tajemniczej miejscowości Suchitoto. 

Kościół w Suchitoto

Nie będę wspominać, że Lonely Planet rekomenduje tę miejscowość, jako niezwykle ciekawą. Przemilczę tę sprawę, nie zarzekając się, że więcej ich nie będę słuchać. Bo sama zauważyłam, że rzucam te słowa na wiatr. Cel mój jednak był poniekąd inny. Czytałam, że można z Suchitoto wybrać się na wycieczkę konną na wulkan. Konie, jak wiecie prześladują mnie już od San Juan, gdzie nie udało mi się skorzystać z tej atrakcji. Tu cena była zawrotnie niska jak na pięciogodzinną jazdę. Ale że oczywiście nikt mi na email z zapytaniem nie odpowiedział, postanowiłam, że mam czas, więc pojadę dowiedzieć się osobiście, a nuż uda się pojechać jeszcze tego samego dnia, a jak nie to wrócę tam dnia następnego. Miasteczko ciche, spokojne, ładne, ale tak prawdę mówiąc, nic tam nie ma. Oprócz informacji turystycznej, w której pracownicy bardzo mi pomogli. Wycieczka konna dnia następnego zaplanowana. Wprawdzie trzy godziny jazdy w jedną stronę i trzy w drugą to trochę długo, ale dla tych koni to i zdecydowana byłam dłużej jechać. 

Kafejka w Suchitoto

W środę rano wstałam więc przed piątą, by gdy tylko się rozjaśni, dojechać na terminal. O dziewiątej miałam być w stadninie. W pośpiechu wybiegłam z hotelu, by złapać pierwszy autobus. Na terminalu przypomniałam sobie, że nie wzięłam kartki ze ścisłą instrukcja jak mam dojechać do stadniny. Po głowie wprawdzie kolebały mi się jakieś numery autobusów i pamiętałam (a przynajmniej tak mi się wydawało) nazwisko przewodnika. Łudziłam się jednak, że jakoś sobie poradzę. O godzinie 8.30 znalazłam się w Suchitoto. Miałam chwilkę do autobusu, mającego zawieźć mnie do stadniny. Zdecydowałam wykorzystać ją na kawę. Przy okazji znalazłam kartkę z informacją. Jednak ją wzięłam, co ucieszyło mnie niezmiernie, bo oprócz numeru autobusu, który zapamiętałam dobrze, reszta informacji, krążących po mojej głowie była błędna :). Jednak nie wszystko zawsze układa mi się źle, pomyślałam… w złej jednak godzinie. Kartkę znalazłam, portfela jednak nie. Postanowiłam się nie denerwować i powyjmować wszystkie rzeczy z plecaka, bo już kilka razy miałam podobny przypadek i zawsze portfel odnajdywał się gdzieś na dnie. Jednak nie tym razem. No pięknie, pomyślałam. Co teraz? Wyjątkowo nie wzięłam mojej saszetki pod spodnie, w której nosiłam zapas gotówki i wszystkie karty. 

Pani sprzedająca moją ulubiona jukę

Wyjątkowo też nie wrzuciłam do kieszeni, zapasowych 20 dolarów, które zawsze miałam na wszelki wypadek. Wyjątkowo, dziś nic nie wzięłam! Rozumu chyba też. Nie mam, od kogo pożyczyć, nikt mi przecież na słowo nie zaufa. Może przelać na konto? Ale skoro nawet na maile nie odpowiadają, to konta też pewnie nie mają. Ręce mi opadły. Dlaczego?!!! Miałam ochotę krzyczeć ze złości. Tak chciałam te konie. A myśl, że będę musiała wracać następnego dnia znów trzy godziny w jedną, trzy w druga przyprawiały mnie o palpitacje serca. O rany!, niemal wrzasnęłam, przecież ja nawet na bilet powrotny nie mam! Znów zaczęłam przewracać cały plecak, tym razem nie tak spokojnie, i wysypałam z niego cuda (Bożydar najlepiej wie, co ja potrafię nosić w torebce :), ale pieniędzy nie. Nie miałam już siły. Całe szczęście bilet nie był tak kosztowny i w zakamarkach kieszeni kurtki i spodni, odnalazłam drobniaki. Byłam uratowana, choć nie do końca pewna czy starczy mi na bus przesiadkowy z terminalu. Postanowiłam, że w razie czego będę żebrać i że na pewno ktoś się zlituje.Wściekła na siebie, zapakowałam się do autobusu, jadącego z powrotem do Salvadoru. Nawet nie byłam zła o portfel, bo nie miałam tam aż tak wielu pieniędzy, ani żadnych ważnych rzeczy, chodziło o mój czas. Trudno mi nawet opisać jak byłam rozczarowana, samą sobą oczywiście. Dzień wcześniej, zmarnowałam kilka godzin na dojazdy, by zobaczyć…”nic” w mieście Suchitoto. Dwa dni wcześniej trup na plaży, zaraz koło mojego ręcznika plażowego, a dziś jeszcze to. Ledwo dojechałam do hotelu. Znów sześć godzin w autobusie, wykończona porannym wstaniem, postanowiłam nawet na krok nie wyleźć z łóżka, obawiając się, co jeszcze może mi się przydarzyć.  A portfel? No cóż. Jakby nigdy nic spoczywał sobie na łóżku. jak ja to zrobiłam? Nie mam pojęcia.  Czas się zwijać ze stolicy pomyślałam. I następnego dnia postanowiłam wprowadzić plany w czyny.