Tic - tac: four! Zegar tyka: CZTERY!

There are four days left in Mexico, the last four days of my journey (physically, I am in Poland). The idea of staying in this big capital city of that huge country terrifies me a little. Well, above all things, I am afraid of the fact that this is ....a capital. Somewhere in my head, I can hear the voice reminding me that one

Zocalo

should avoid visiting capital cities in Central America as they are evil places which innocent tourists shouldn’t visit. But if they do so, they shouldn’t travel alone especially when they are lonely travelling women. Although Mexico is said to be safer and more civilized that other capitals in this part of the world, I still have some doubts. It was also caused by the Mexicans themselves. Looking for a hostel, I asked them what localisation was the best to choose. And it is what I heard ‘You had better not choose a hostel in the city centre. Although there are a lot of people during the day, it is dangerous in the evening and at night’. I wanted to stay in the centre to be close to famous Zocalo and other tourist attractions. In retrospect, I know that you don’t have to live in the city centre to have an easy access to everything you want to see. 

The underground in the capital is great. It allows you to reach all most important and interesting destinations. The city centre itself is noisy and incredibly crowded. Although I knew it is highly impossible to get lost in the underground, I was still doubtful about using it. I read in my stupid book guide (this time it wasn’t Lonely Planet but Baedeker) that one shouldn’t go by underground with a big piece of luggage. So how am I suppose to take my stuff to the city centre?! I was trying to find an explanation to that ridiculous tip. For me it was impossible. The author of the guide must have never travelled by underground. What is more, I read a lot of ‘useful’ tips on the Internet. Well, I wouldn’t call them tips but the list of warnings such as ‘it isn’t safe in the underground, especially during rush hours – you may be a victim of pickpockets’. They advised those who were brave enough to sightsee the city, to travel by bus instead of the underground. However, there are no chickenbuses in Mexico, there aren’t also ‘kobradors’ guys, charging for tickets and there are no helpful drivers. 

That’s why I was afraid of suffering a heavy defeat trying to travel by bus. The passers-by and two drivers showed me the way to the nearest metro station. Crowds? In the morning, there are more people in the Polish health centres than in a Mexican metro. Nobody made a big to do about my luggage. Like in Guatemala, Salvador and Honduras, people try to sell different things in public places in Mexico too. What surprises me most here, was the fact that the trade takes place in the underground.  A Mexican guy got on the train together with me. He was carrying a huge backpack. ‘A tourist’ I thought.  But the sounds coming from his backpack made me change my mind. First, I heard some romantic piece of music, then disco sounds and in the end, a rock song which I started humming. The huge backpack turned out to be a huge loudspeaker, the owner of which was selling CDs with music compilations (probably burned on his own) for a few pesos. 

Surprisingly, some of the passengers bought them. Two minutes later, the train stops. The door opens. The first loudspeaker is replaced by the other, this time, playing rock music. Well, I feel like buying one CD but considering the amount of cargo I’m carrying I wouldn’t be able to find even one peso. The third stop, the third change of music. Now I know why they don’t listen to the radio on the underground. There is no need to pay a radio licence fee as there is music for free all the time on the platforms and on the carriages. Not only do they sell CDs but also plastic covers for documents, batteries and chewing gums – so the items that are easy to carry and transport. but it isn’t as impressive as in Guatemala or Salvador where sellers can bring a few cartons of toothpastes or the stands with sunglasses.  But still the loudspeakers impressed me much.

I got off at the fourth station and headed to look for my hotel. Yes, the hotel. I had decided to have a single room. I found quite a cheap room in the hotel in the city centre. The price was almost as much as the price of the bed in a four bed dorm. The hotel room was cheap as it was a hotel with a shared bathroom. But I didn’t care about it. What was worrying me more was the fact that there was no air-condition or a fan in the room. There was unbearable heat in room.

"Chinatown"

The hotel recommended by the couchsurfers was supposed to be safe and quiet. And it was safe. So safe was it that I couldn’t open my cipher locker and I had to ask the staff to help me unlock it. however, the hotel differed from the hostel. When you stay at the hostel, the staff is helpful and give you some tips where and how to go, what places are worth seeing etc. Whereas in my hotel, I couldn’t expect such help. But I had my own room and other things didn’t seem to be a problem for me.

I left my staff in the room and went to look for a tourist information as I had to plan my four days stay in Mexico. I thought I could get crazy and see as many places as it was possible as it was my last four days of my journey. But first I would need some information how to find a tourist information as I had been looking for something what was marked on the Lonely Planet map for two hours and I failed.

I have visited many European capitals so far and I must say I have never seen such a big central square (Zocalo) and the crowd of people. It was the first time I had ever felt so small. Zocalo (Plaza de la Constitucion) didn’t have anything beautiful for me. Maybe, I felt too overwhelmed by the magnitude of the space surrounded with interesting buildings and the biggest cathedral in Mexico. Maybe it was because of the fact that I had to wade through the crowds of people floating everywhere. It was like struggling through a tangled jungle but this time the jungle wasn’t green but concrete. Mexico DF (District Federal) covers the area of 40 km and has the biggest population density in the world. One may get lost here easily. The capital is divided into 16 boroughs called delegaciones, consisted of  240 districts! All in all, no wonder I felt overwhelmed since Mexico City itself is as populated as Poland. It is the biggest capital city in the world. It is a miracle I am still alive. Being such a big city, it isn’t surprising that there are the biggest cathedral and the square in the world (240 meters wide and 240 meter long). It used to be a bullfight ring – a sport (well, if you may call it in that way) that is still very popular in Mexico. I decided to start sightseeing from the city centre as my guide advised to its readers. I thought it would take me a lot of time to go around that huge square. One side of this square belongs to the National Palace which is 200 meters long. on the other side there is a cathedral. Its building is impressive and has an incredible sculpted altar inside.

Wandering around the city centre, trying not to get lost (it is not an easy task), I saw the dances of Indian sellers who left their stalls a few times a day to gather in one place to give a dancing show for people. I also saw the flag ceremony.

To sum up, wandering around the centre and nearby streets, finding a tourist information and my hotel took me eight hours. So I am barely alive when I am coming back to the hotel where I am dying of unbearable heat in the room without the air-condition.

Przede mną ostatnie cztery dni w Meksyku, ostatnie cztery dni mojej podróży (choć ciałem już jestem w Polsce). Trochę przeraża mnie wizja przebywania w wielkiej stolicy tego rozległego kraju. Przede wszystkim obawą napawa mnie fakt, że… jest to stolica. Gdzieś tam, z tyłu głowy, coś cały czas mi przypomina jak to jest ze stolicami w Ameryce Środkowej, do których, jako „siedzib zła”, po prostu się nie jeździ, a już na pewno nie jeździ się samotnie, a zwłaszcza nie uprawia się samotnego, kobiecego zwiedzania. Niby Meksyk bardziej bezpieczny i, jak można by rzec bardziej „ucywilizowany”, ale jednak jakaś obawa pozostaje. Zwłaszcza, że podczas poszukiwania hostelu i podpytywania mieszkańców Meksyku o to, w jakich okolicach najlepiej się zagnieździć, wciąż dostawałam rady typu: „Lepiej nie w centrum, bo choć w ciągu dnia kręci się tam sporo ludzi, to wieczorami (o nocy nie wspominając) za bezpiecznie tam nie jest”. Ale ja chciałam w centrum, żeby mieć blisko do słynnego Zocalo i innych atrakcji turystycznych. Choć z perspektywy czasu wiem, że mieszkanie w centrum wcale nie jest konieczne, by mieć łatwy dostęp do wszystkiego. Stolica ma genialne metro, którym można dojechać do  ważnych i interesujących miejsc. W centrum zaś jest hałaśliwie i przede wszystkim niewyobrażalnie tłoczno. 

Katedra

U nas metra nie ma i choć wiedziałam, że szanse na zgubienie się w nim czy niepołapanie w jego funkcjonowaniu jest niewielkie, to jednak miałam pewne opory przed nim. Przede wszystkim wyczytałam w moim durnym przewodniku (tym razem nie Lonely Planet, ale w Baedekerze, że nie należy poruszać się metrem z dużym bagażem. No to jak do cholery mam przetransportować moje rzeczy do centrum?! Główkowałam, że przecież to niemożliwe, by naprawdę nie można było jeździć w metrze z plecakiem czy większą torbą. Ktoś tu chyba, kto pisał przewodnik, nigdy tym metrem nie jechał. W dodatku naczytałam się na różnych forach internetowych, „praktycznych” porad, a właściwie ostrzeżeń jak to jest niebezpiecznie, zwłaszcza w godzinach szczytu, w których panuje trudny wręcz do opisania ścisk, wykorzystywany z wielkim entuzjazmem przez mrowie kieszonkowców. Radzono, by w godzinach szczytu nie korzystać z metra, tylko z linii autobusowych. Jako że w Meksyku chickenbusów brak, brak też panów „kobradorów”, pobierających pieniądze za bilety oraz brak niezwykle pomocnych kierowców, obawiałam się, że przeprowadzona przeze mnie akcja pt. „Podróż autobusem”, może zakończyć się niepowodzeniem. 

Siesta w centrum miasta

Pokierowana przez dwóch kierowców i kilkunastu przechodniów, na trasie od autobusu do stacji metra, liczącej zawrotną długość 500 metrów, dotarłam na miejsce. Tłumy? W porannych godzinach w naszych przychodniach jest więcej osób niż w metrze. Nikt też nie czepiał się mnie o żadne bagaże. Co mnie zaskoczyło w metrze to, że jednak w Meksyku handel obwoźny też istnieje. Nie na taką skalę jak w Gwatemali, Salwadorze czy Hondurasie, ale jednak też jest. Tylko że tutaj uprawiany on jest w metrze. Razem ze mną wepchnął się do wagonu Meksykanin, któremu towarzyszył, podobnie jak i mi, wielki plecak. Turysta, pomyślałam. Jednak myśl tę szybko przegnały pierwsze dźwięki, które wydał ów plecak po zamknięciu się drzwi wagonu. Poleciała jakaś nastrojowa muzyczka, za chwilę szybki kawałek dyskotekowy, a po chwili znany utwór rockowy, który zaczęłam sobie nucić. Ów plecak okazał się wielkim głośnikiem, którego właściciel sprzedawał, własnoręcznie zdaje się nagrane, składanki największych hitów, za niewielką kwotę dziesięciu pesos. O dziwo, parę osób nawet kupiło. Minuta czy dwie do następnej stacji. Otwierają się drzwi, jeden głośnik wychodzi, by zrobić miejsce kolejnemu, który wkracza z kolejną składanką, tym razem samych rockowych kawałków. Aż sama mam ochotę zakupić płytę, ale w mojej sytuacji plecakowo-torbowej, nie byłabym w stanie znaleźć nawet jednego peso. Na trzeciej stacji znów wymiana kolumn i zmiana nastrojów muzycznych. To już wiem, czemu w metrze, w przeciwieństwie do autobusów nie używa się radia. 

Przygotowanie do ceremonii wciągnięcia flagi

Po co płacić abonament za radiofonię (pewnie u nich nic takiego nie funkcjonuje) skoro darmowa muzyka jest tu obecna niemal non stop. Oprócz płyt, trafiam na sprzedawców laminowanych okładek na dokumenty, baterii i gum do żucia, czyli generalnie drobiazgów łatwych do transportowania. To jednak nie Gwatemala czy Salwador, gdzie do autobusu wnosi się kilka kartonów past do zębów czy cały stojak z okularami przeciwsłonecznymi. Chociaż kolumny w plecaku też robią wrażenie. Wysiadłam na czwartej stacji i ruszyłam przed siebie w poszukiwaniu mojego hotelu. Tak, hotelu. Na sam koniec postanowiłam bowiem, że biorę pokój jednoosobowy. Znalazłam w sumie niedrogą propozycję (niedroga jak na Meksyk) w hotelu w centrum. Cena była niewiele większa od łóżka w czternastoosobowym dormitorium, w którym jak nic zwariowałabym, nie mówiąc o tym, że o śnie mogłabym raczej zapomnieć wśród takiego tłumu. Pokój hotelowy był tani, bo jak na hotel z dość dziwnymi warunkami, czyli z zewnętrzna łazienką, wspólną dla wszystkich. To mi jednak w niczym nie przeszkadzało. Bardziej zaczął mi przeszkadzać pierwszej nocy brak klimatyzacji, albo chociażby jakiegoś wiatraka. Upał i zaduch był nie do wytrzymania. Hotel polecony mi też przez brać couchsurferską miał być cichy i bezpieczny. Był bezpieczny, zwłaszcza szafka na szyfr w pokoju, do której musiałam wzywać obsługę kilkanaście razy w ciągu mojego pobytu, bo sama wciąż jej nie mogłam otworzyć. Od samego początku jednak dało się dostrzec tę różnicę między hotelem a hostelem. 

Z niekorzyścią dla tego pierwszego. W hostelu bowiem zawsze można liczyć na pomocną dłoń, na wskazówki jak i gdzie dojechać, co zobaczyć, z czego warto skorzystać. Tu niczego nie było, ale miałam swój pokój, więc z resztą wiedziałam, że sobie bez problemu sama poradzę. Rzuciłam rzeczy i pognałam szukać informacji turystycznej. Chciałam się popytać o kilka rzeczy, no i na prędce musiałam skonstruować plan działania na najbliższe cztery dni. To niewiele na tak wiele atrakcji w jednym mieście. Ale że były to ostatnie dni, to pomyślałam, że mogę się na końcu totalnie „zajechać turystycznie” byle jak najwięcej zobaczyć. Najpierw potrzebowałabym jakiejś informacji, żeby znaleźć informację turystyczną, bo ze dwie godziny szukałam czegoś, co widniało na mapie Lonely Planet jako informacja. Muszę przyznać, że choć byłam w wielu stolicach Europy, to tak wielkiego placu centralnego (czyt. Zocalo) oraz takiego tłoku, to chyba nigdzie nie widziałam. W stolicy poczułam się taka maleńka jak jeszcze nigdy w życiu. W Zocalo (Plaza de la Constitucion) nie widziałam nic pięknego. Może przytłoczył mnie ogrom przestrzeni, otoczonej wprawdzie przez interesujące budynki z największą w całym Meksyku katedrą, ale również przez przelewający się wszystkimi stronami tłum, przez który musiałam przedzierać się niczym przez dżunglę. W sumie zielona dżungla, przez którą się przedzierałam to nic w porównaniu z tą meksykańską betonową. Mexico DF (District Federal) mierzy ponad 40 km długości, ciągnąc się z północy na południe, a gęstość zaludnienia tu uważa się za największą na świecie – 25 – 30 mln (wg. Beadekera). 

Meksykańska chińska dzielnica

Można się tu naprawdę pogubić. Stolica podzielona jest na szesnaście okręgów, w obrębie których wydzielono ponad 240 dzielnic! W sumie po dłuższym zastanowieniu, wcale się nie dziwię, że czułam się trochę przytłoczona ogromem, w końcu samo Mexico City jest niemal tak zaludnione jak Polska. Jakby nie było, to jedno z największych miast na świecie. Cud, że ja jeszcze tu żyję. Skoro więc stolica jest jedną z największych  i ma największą katedrę, to nie będzie budził zdziwienia fakt, że i Zocalo jest największym placem na świecie ( liczy 240 m na 240 m). Co ciekawe plac ten dawniej był wykorzystywany, jako arena dla walki byków – sportu (jeśli można tak to nazwać) nadal (niestety) niezwykle popularnego w Meksyku. Postanawiam zgodnie z radą przewodnika, ale także przemiłej pani z informacji turystycznej, rozpocząć od właśnie centrum. Tak sobie myślałam, że samo obejście dookoła tego ogromnego placu pożre wiele godzin. Jedna stronę placu zajmuje, liczący 200 m długości Pałac Narodowy. Kolejny bok zajmuje wspomniana już olbrzymia katedra. Nie tylko budynek z zewnątrz robi wrażenie, ale i wnętrze, zwłaszcza niesamowity, rzeźbiony ołtarz. Spacerując po centrum i próbując się nie zgubić (co wcale nie jest łatwym zadaniem), trafiam nie tylko na tańce Indian – handlarzy, którzy kilkakrotnie w ciągu dnia, opuszczają swoje stosika i skupiają się w jednym miejscu, by dać pokaz, ale również na powtarzającą się codziennie ceremonię wciągania na maszt flagi narodowej. Samo obejście centrum i okolicznych ulic, znalezienie informacji, a potem mojego hotelu, zamyka się w liczbie ośmiu godzin. Do hotelu wracam ledwo żywa, a później już tylko czeka mnie dokonanie żywota w upalnym pokoiku bez klimatyzacji.

Excuse me, is that a place where spells are put? Przepraszam, czy tu rzuca się klątwy?

I am admiring the beautiful mountainous landscape behind the window of my air-conditioned coach. On the fields,  bathed in sunlight,  the grass singed by the sun, is glittering. As if the golden hair of the fields fringes the orange and brick-coloured complexion of the ground face. Only few trees and bushes grow on this golden surface. But for their strength and determination, their leaves wouldn’t be luscious green. I feel as if I was admiring the patchwork weaved with golden hair of grass blades, the greenness of trees and the orange colour of the ground. The Polish Golden Autumn would be a perfect name for that piece of craftwork. My second impression is that this land is like a dessert as we haven’t been passing any human settlements for many kilometres.

Although it is midday, all the passengers are dozing off. I can freely observe their faces and try to guess what they are dreaming about. I would also offer my mind and body to Morpheus but I don’t want to miss such beautiful views. The route from Oaxaca to the town of Puebla is amazing and Puebla is my second to last stop before my coming back home. 

I haven’t got a lot time to see Puebla. Only a day and a half. I hoped to spend there at least 2 days but my journey to that place lasted almost seven hours, not 4,5 as I expected. When I arrived at the station I had to buy a ticket to Mexico City, something to eat (I’m not afraid of Mexican food anymore) and look for a means of transport to the city centre. I had no idea where to go. The station was enormous. I decided to ask for help the worker. He saw me off to the ticket offices, asked about the cheapest bus and waited for me to buy a ticket. Then, he showed me a terminal where I would have to wait if I want to go to the capital. He also brought me a map and took me to the bus stop where the bus was going to the city centre. What’s more, he even wanted to carry my bags. Never before during my journey had I experienced such a comprehensive assistance. 

It was quite uncomfortably for me to move with two backpacks and a bag and now I also had an additional small handbag. Well, I felt well-balanced thanks to my luggage. I was carrying a backpack in front and at the back so I was walking straight. The bags on my both sides protected me against losing my balance. As the taxi cost a fortune I got into the bus, hoping the bus driver not charge me five as much. There were only three blocks to my hostel. Of course, I forgot to write down the number of the street. I found the street easily but it wasn’t so smooth with the hostel. I was wandering around, asking street vendors. Nobody knew where Hostel Casa Poblana was (it shouldn’t have surprised me as I mispronounced the name. It was Casona Poblana). Finally, I found it. 

The place was really nice and the seven beds dorm was only for me. I found this hostel on tripadvisor, not LonelyPlanet, and I think it was the main reason why it was half empty. When it comes to tourists, there aren’t many of them except San Cristobal, Jukatan and seaside resorts. At least, it is what I’ve heard. I left my stuff in my room and went sightseeing. There was a crowd of people strolling along the central square called Zocalo. The young and elderly were sitting on the benches. One  could hear music playing and see the children playing with the ball, some tourists taking photo and tasting local food. I decided to explore side streets. To my surprise, there were plenty of ‘normal’ shops for local people, not for tourists as it is usually in tourist resorts. I felt as if I was walking along Świętojańska Street in Gdynia with one exception – there were many of such streets here. Long streets, with beautiful tenement houses, often covered with famous ‘azulejos’ that is Portuguese painted, tin-glazed, ceramic tiles (very typical for Puebla) looked all the same to me and I got lost. I didn’t remember when such an incident had happened to me last time that is why it put me off guard. Looking at the map, you could see straight streets, all vertically and horizontally located. Almost impossible to get lost. But I did so! It was getting dark.  I was looking for the cosy bar I had seen earlier. Unfortunately, looking for that place, I found myself in the other part of the city. Finally I came back to the hostel at about 9 pm. And my room was still only mine. 

I slept like a log. The room has really high and thick walls so there was a perfect temperature for having a relaxing and comforting sleep. Unlike in Oaxaca where there was a fan making noise all the time which caused my problems with my throat. The following day was supposed to be busy. Exploring the city, visiting a few museums and shopping (four pieces of luggage still weren’t enough for me). In the morning, while having breakfast, our waiter vel night-watchman vel hotel service vel cook (far-fetched as it is hard to call a person preparing coffee and bread with butter a cook) offered me to show me must-to-see sights. And he spoiled my plans. Instead of going to the city and museums, I went to Cholula where I could see the biggest pyramid in the world. 

All in all, it was good he told me about that place as I would probably find the info about that place in my guide in the evening or on my way to the capital city, and I would be angry that I hadn’t seen it. Cholula used to be a religious centre in Mexico. There used to be four hundreds temples gathered around the pyramid of Quetzalcoatla, the god of wind.

The location wasn’t impressive. I thought I would see an enormous pyramid. But first I was sent to the museum where I read about the history excavations and went back to the entrance. I had no idea I would have to go through the tunnel. I’m not claustrophobic and it wasn’t pitch-dark but I was alone and I felt a bit scared. The guide cost seven as much as a ticket so I decided to go on my own.  

I hoped to meet a group of tourists to join them. But there was nobody walking through the tunnel. I didn’t want to stay in this place forever, waiting for somebody to appear. The further I went, the longer the tunnel became. I had to change directions all the time. It was a maze. My heart was throbbing. I didn’t want to be buried alive. So when I wasn’t able to spot the light at the end of the tunnel, I took a decision to come back and ask how long the tunnel was. Being aware of its length, I would feel more comfortable in the maze of the dark passages. 

I turned around and hurtled off to the entrance. I couldn’t explain why I was afraid. In my mind’s eyes I could see images from Indiana Jones, Mummy and Riders of the lost Ark. I felt as if I were a character from the book in which the treasure seekers were going through tunnels beset with traps and curses. I knew there had been crowds of people passing here but I couldn’t be sure if there wasn’t Montezuma with a curse waiting for me. Well, once he managed to put a curse on me while I was going to Oaxaca so maybe and this time he would also like to see me suffering. In the run-up to the entrance, just round the corner, I heard some voices. Mercifully, there weren’t foreboding noises but the group of tourists. I stopped and waited for them to join their group unnoticed. With the guards behind me, I reached the end of the tunnel. 

I was trying to spot a huge towering pyramid standing above the plain. But I didn’t see anything like that. Taking several dozen of steps, the only thing I saw was a huge hill which hides the vastest and widest pyramid in the world. On the top of it, there was a beautiful church. There are many interesting facts related to that site. The pyramid itself was rebuilt seven times. In the beginning it was 62 meter high. It covers 17 hectares. The total length of the tunnels comes to 9 kilometres. I could see the stone stars, a few frescos and surface which used to be dwelled by people. Honestly, nothing much of it. But what matters here, when it comes to the excavation, it is the story related to it. I found really interesting the fact that in the morning and the evening of the winter and spring solstices ( that is December the 22^nd and March the 22^nd), one my see a moving line which looks like a snake slithering up the pyramid (the same phenomenon can be seen in Chichen Itza). I wish I could see that. I didn’t come back through the tunnel. Although I knew how long the tunnel was, I didn’t want to tempt fate or wake up the ancient pharaohs.

Puebla is a colonial city so there are a lot of churches and temples. I know not all of you like visiting such places, but those in Puebla are really beautiful. But not so beautiful to visit all sixty five buildings.  A beautiful Zocalo, decoracted with flowers, high trees and fountains, is included in the  World Heritage Site list. And it isn’t surprising at all. Although its surface is enormous with huge buildings, especially the Cathedral (the second biggest cathedral in Mexico), wandering around the historic city centre, I felt its unique colonial atmosphere.

Puebla is famous for its mole sauce which I had eaten in Oaxaca. I should have eaten it here as there is a legend that one of the convent (where there is a museum)  one of the nuns created that sauce. I tried delicious tacos and the thing called cemita. Cemita is served only in Puebla (the man I met at the station recommended this food to me). well, for me nothing much of it – when it comes to its taste. But when it comes to its size..... well it is an enormous sandwich with chicken, avocado and sauces. It’s like a big cold chickenburger.  I wasn’t able to eat it all. Because of my trip to Cholula (which I hadn’t planned) and looking for the skull which was a must-to-have souvenir from Mexico and then looking for the post office and a one hour conversation with an owner of the shop with skulls, all museums were closed. I would need one more day to see more. So I must come here. Well, I also want to come back here because I was delighted with the atmosphere of that place. It is also one of the places where I would like to settle down.

(tł. Ewa Bartłomiejczyk)

Za oknami klimatyzowanego autobusu, przewijają się górzyste krajobrazy. Pola skąpane w słońcu, złocą się, spaloną przez tropikalny żar, trawą. Spomiędzy złotych włosów pól, przedziera się pomarańcz i ceglasta czerwień ziemskiej cery. Tylko gdzie nie gdzie, ze złotej połaci, wyrastają drzewa i krzewy. Ich siła i wola walki, pozwoliła im zachować soczystą zieloność liści. Pola utkane ze złotych włosów traw i zieleni drzew, pomarańczowego koloru ziemi, tworzą piękny patchwork, który można by zatytułować „Złota polska jesień”. No może bez aż tak bogatej palety ciepłych, polskich barw. Mam trochę wrażenie, jakbym przejeżdżała przez pustynię. Przez wiele kilometrów nie mijamy bowiem żadnych osad ludzkich.

W autobusie wszyscy drzemią, choć jest dopiero południe. Mogą na spokojnie przyglądać się ich twarzom i zgadywać, jakie sny przynosi im Morfeusz. Dałabym się i ja mu ponieść, ale szkoda mi tracić tak pięknych widoków. Droga z Oaxaca do miasta Puebla, mojego przedostatniego przystanku przed powrotem do domu, jest przepiękna.

Na Pueblę nie zostało mi wiele czasu. Półtorej dnia. Miałam nadzieję, na chociaż dwa, ale podróż, która miała trwać 4,5 godziny trwała prawie siedem. Dotarłam na dworzec i zrobiłam szybki rekonesans. Kupno biletu do Mexico City, coś do jedzenia (już mi niestraszne meksykańskie jedzenie uliczno-dworcowe) i znalezienie środka transportu do centrum. Średnio miałam pojęcie gdzie się ruszyć. 

Występ mariachi na Zocalo

Dworzec okazał się gigantyczny. Zaczepiony przeze mnie pracownik dworca, porzucił swoją budkę i postanowił wskazać mi dokładnie drogę. Towarzyszył mi do kas biletowych, wypytał o najtańsze połączenia, zaczekał aż kupię bilet, by wskazać mi terminal, na którym będę musiała zaczekać, wybierając się do stolicy. Przyniósł mi mapę i zaprowadził na autobus, którym miałam dotrzeć do centrum. Nawet bagaż chciał mi pomóc nieść. Jeszcze tak wszechstronnej pomocy podczas całej mojej podróży, nie otrzymałam.

Trochę było mi niewygodnie z dwoma plecakami i torbą, a przybyła mi jeszcze torebka (niewielkich rozmiarów, bo niewielkich, ale zawsze to dodatkowe obciążenie). Czułam się jednak zrównoważona, bowiem miałam bagaż z przodu i z tyłu (nie przechylałam się więc zbytnio w żadną ze stron), i z obu boków (nie groziło mi więc zachwianie równowagi). Taksówka kosztowała jakieś kosmiczne pieniądze, więc zapakowałam się w autobus, mając nadzieję, że kierowca nie policzy mnie razy pięć. 

Katedra

Z autobusu miałam mieć tylko trzy przecznice do mojego hostelu. Tyle że oczywiście zapomniałam zapisać numeru ulicy. Ulicę znalazłam dość szybko, ale hostelu już nie. Krążyłam i krążyłam, wypytywałam ulicznych sklepikarzy. Nikt nie miał pojęcia gdzie mieści się Hostel Casa Poblana (nic dziwnego, skoro dodatkowo przekręciłam nazwę. Właściwa to Casona Poblana). Wreszcie znalazłam. Hostel całkiem sympatyczny i co najfajniejsze, siedmioosobowy pokój tylko dla mnie. Miejscówkę tę znalazłam przez tripadvisora, a nie przez Lonely Planet i myślę, że dlatego panowały w nim takie pustki, choć muszę przyznać, że poza San Cristobal, Jukatanem i miejscowościami nadmorskimi (z tego, co przynajmniej słyszałam) to turystów nie ma tak wielu. 

Ulice Puebli

Szybko porzuciłam rzeczy w pokoju i ruszyłam do miasta, by jeszcze za dnia (a miałam jeszcze ze trzy jasne godziny), co nie co zobaczyć. Po centralnym placu, czyli Zocalo, do którego miałam zaledwie kilka kroków, spacerował tłum. Ławeczki w mini parku obsadzone były młodymi i starszymi, grała muzyka, dzieci szalały z piłką wzdłuż jednej z zamkniętych ulic, turyści krążyli, robiąc zdjęcia, i smakując miejscowe przysmaki. Obeszłam centrum i skierowałam się na boki. W przeciwieństwie do mocno turystycznych miast, których ulice zwykle poutykane są sklepikami z pamiątkami, tu pełno było zwyczajnych sklepów dla miejscowych. Czułam się jakbym wędrowała ulicą Świętojańską w Gdyni. Tyle że tu takich „świętojańskich” było, co najmniej kilkanaście. Ulice długie i mimo pięknych kamienic, niejednokrotnie stworzonych niemal całkowicie ze słynnych „azulejos”, czyli hiszpańskich kafli (znak rozpoznawszy Puebli), były w moich oczach zbyt podobne. Na tyle podobne, żeby się jednak trochę pogubić. 

Azulejos

Dawno nie miałam przypadków z zagubieniem się w terenie i miałam nadzieję, że po takim czasie wyrobiłam już w sobie tę umiejętność. I może ta właśnie pewność mnie zgubiła. Spoglądając na mapę nie mogłam w to wprost uwierzyć. Uliczki równiutkie. Wszystkie ułożone idealnie prostopadle i równolegle. Wręcz nie sposób się zgubić! A jednak mnie się to udało. Zaczęło się ściemniać.  A ja zamieszałam się z uliczkami, bo chciałam znaleźć knajpkę, którą spotkałam na samym początku i stwierdziłam, że wrócę do niej później. Tyle że później, wciąż jej szukając, wylądowałam, jak się później okazało w zupełnie innej części miasta. W końcu jednak koło 21 dotarłam do hostelu. Mój siedmioosobowy pokój wciąż był tylko mój.

Spałam jak zabita. Ponieważ pomieszczenie było bardzo wysokie i otoczone grubymi murami, we wnętrzu panowała temperatura idealna na wieczorny wypoczynek, w przeciwieństwie do Oaxaca, gdzie przez całą noc musiał chodzić wiatrak, który zresztą doprawił mnie o dość uciążliwy ból gardła. Plan na następny dzień miałam dość napięty. Zwiedzanie miasta i kilku muzeów oraz szybkie zakupy na dobitkę (jakoś cztery sztuki bagaży wciąż były dla mnie niewystarczające). Z rana przy śniadaniu, obsługujący nas nocny stróż vel obsługa hostelu vel kucharz (to ostatnie mocno naciągane, jeśli można kucharzem nazwać kogoś, kto przygotowuje kawę, grzanki z dżemem i płatki kukurydziane z mlekiem), zaproponował, że wskaże mi miejsca, które koniecznie powinnam zobaczyć. No i trochę namieszał w moich planach. 

Miałam zwiedzić miasto i muzea, a wybrałam się do pobliskiej miejscowości Cholula, w której mogłam na własne oczy zobaczyć największą na świecie piramidę (jeszcze do tego w moim przewodniku nie dotarłam). W sumie dobrze, że mi o tym powiedział, bo ja pewnie bym przeczytała tę informację albo późnym wieczorem, albo w drodze do stolicy i byłabym wściekła, że ominęła mnie taka atrakcja. Jak się okazało Cholula była kiedyś centrum religijnym Meksyku. W owych czasach znajdowało się w niej około czterysta świątyń, skupionych wokół piramidy Quetzalcoatla, czyli boga wiatru.

Sam teren nie budził wielkiego zachwytu. W ogóle myślałam, że przede mną wyrośnie  ogromna piramida. Najpierw odesłano mnie jednak na drugą stronę ulicy, do muzeum. Poczytałam więc trochę o historii wykopalisk, a potem wróciłam do wejścia. Nie miałam jednak pojęcia, że zanim trafię do ruin, a raczej wykopalisk, muszę przejść przez tunel. Niby klaustrofobii nie mam. Ciemności egipskich też tam nie było, ale byłam sama i strach mnie trochę ścisnął za gardło. Przewodnik kosztował oczywiście niemal siedmiokrotność biletu, więc ruszyłam sama, ale bardzo powoli, mając nadzieję, że dołączy za chwilę do mnie w korytarzu jakaś grupa zwiedzających. Nikogo jednak nie było, a wieczności czekać nie mogłam, bo chciałam jak najszybciej wracać do miasta. Wolałam też jednak ten korytarz mieć jak najszybciej za sobą. Obawiałam się, że a nuż wysiądzie prąd i zostanę w nim pogrzebana żywcem (a jednak boję się samotnych wędrówek przez wąskie korytarze, z niepewnym oświetleniem). Zaczęłam więc trochę przyspieszać, ale w miarę coraz szybszego przesuwania się korytarz wcale się nie kończył, a ja cały czas musiałam tylko zmieniać kierunki – istny labirynt. 

"Świętojańska"

To głupie, ale serce trochę mi przyspieszyło. Gdy za którymś zakrętem wciąż nie mogłam dostrzec światełka na końcu tunelu, stwierdziłam, że zawracam, zapyta jak długi jest tunel. Ze świadomością czy jest to kilkaset metrów czy kilka kilometrów byłoby mi znaczniej łatwiej go przemierzyć Zawróciłam i biegiem puściłam się w drogę powrotną. Nie wiem czemu, ale byłam przekonana, że na pewno wysiądzie prąd w trakcie mojej w nim obecności. Zresztą podczas całej tę wędrówki w podziemiach, przed moimi oczami pojawiały się obrazy rodem z „Poszukiwaczy zaginionej arki”, Indiana Jones, Mumii i innych filmów i książek, w których ci, chcący znaleźć skarb przemieszczali się tunelami, pełnymi pułapek i przekleństw. Niby wiedziałam, że tym korytarzem, przede mną przemieszczały się już tłumy, ale nie miałam pewności czy Montezuma nie czekał właśnie na mnie, ponownie z jakąś klątwą. W końcu jedną zemstą mnie już obdarzył w trakcie mojej jazdy z San Cristobal, więc może z chęcią popatrzyłby znów na moje cierpienia.

Na ostatniej prostej do wejścia tunelu, przed zakrętem, usłyszałam głosy. Nie były to jednak złowieszcze pohukiwania, ale spora grupa turystów (w sumie określenie „ złowieszcze pohukiwania w ich przypadku też się sprawdza). Stanęłam więc przed zakrętem i czekałam, aż się zbliżą, a potem jakby nigdy nic udawałam, że chwilę przed nimi weszłam w korytarz i tak sobie spacerkiem zwiedzam. Z obstawą z tyłu, dotarłam wreszcie na koniec przejścia, mając nadzieję, że wracać nim już nie będę musiała. Zaczęłam rozglądać się za wystającą nad powierzchnię, wielką piramidę. Niczego jednak takiego nie dostrzegłam. Po kilkudziesięciu krokach w kierunku zwiedzania, dostrzegłam jedynie wielkie wzgórze, które najrozleglejszą piramidę świata ukrywa. Na jej szczycie znajdował się piękny kościół. Historia tego miejsca jest niezwykle ciekawa. Sama piramida była niemal siedmiokrotnie przebudowywana. Początkowo mierzyła 62 metry wysokości. Jej powierzchnia to aż 17 hektarów! Odkopany tunel mierzy dziewięć kilometrów (całe szczęście nie musiałam nim tyle iść, bo raczej bym nic nie zwiedziła). Pooglądać można było odkopane kamienne schody, kilka fresków i miejsc, które kiedyś funkcjonowały jako powierzchnie mieszkalne – szczerze powiedziawszy nic wielkiego. Aczkolwiek w przypadku takich odkryć, nie to, co namacalne się liczy (a przynajmniej dla mnie), ale historia z nią związana. A to, co wzbudziło moje największe zainteresowanie to doniesienie, że o poranku i wieczorem w dniu przesilenia zimowego, czyli 22 grudnia oraz wiosennego 22 marca, na piramidzie, podobnie jak i ponoć na tej w Chichen Itza, można zobaczyć przesuwającą się linię, do złudzenia przypominającą pełzającego węża, który wpełza na piramidę. Chciałabym to zobaczyć. Powrót zaliczyłam już okrężną drogą. Niby wiedziałam już, ile kilometrów ma korytarz, ale wolałam nie kusić losu lub starożytnych kapłanów.

Puebla to miasto kolonialne. Najwięcej do zwiedzania jest w niej świątyń i kościołów. Wiele osób nie lubi zaglądać do wielu przybytków bożych, ale te w Puebli są wyjątkowo piękne. Oczywiście nie na tyle, by obejrzeć wszystkie sześćdziesiąt pięć. Piękne Zocalo, przyozdobione wieloma rabatkami kwiatów, wysokim drzewami i fontannami, już kilkadziesiąt lat temu zostało wpisane na listę światowego dziedzictwa i wcale się nie dziwię, bo choć przestrzeń olbrzymia, z potężnymi gmachami, zwłaszcza Katedry (drugiej największej w całym Meksyku) to, spacerując po zabytkowym centrum, czułam się bardzo kameralnie.

Puebla słynie przede wszystkim z sosu mole, którego kosztowałam w Oaxaca (tu powinnam go spróbować!). Istnieje bowiem legenda, że to tu właśnie, w jednym z klasztorów, w którym dziś mieści się muzeum, jedna z zakonnic stworzyła ów sos. Spróbowałam tu za to wyśmienitych tacos oraz czegoś, co nazywa się cemita. Cemita jest serwowana tylko w Puebli (polecił mi ją uprzejmy pan z dworca). Według mnie nic wielkiego, to znaczy pod względem smaku, bowiem z wyglądu to olbrzymia kanapka z kurczakiem, awokado, jakimiś sosami i dodatkami – taki wielki chickenburger, tylko ze na zimno. Była tak olbrzymia, że połowę zostawiłam na kolejny posiłek.

W związku z moim wyjazdem do Choluli, której pierwotnie nie miałam w planie, a następnie próbą znalezienie czaszki, którą wprost musiałam przywieźć z Meksyku na pamiątkę, a następnie próbami znalezienie poczty i mojego położenia w mieście oraz niezwykle długaśną (blisko godzinną) rozmową z przemiłą właścicielką sklepu z czaszkami :), zamknęli mi wszystkie muzea. Potrzebowałabym jeszcze jednego dnia, by zobaczyć coś więcej. Wniosek jest taki, że muszę tu jeszcze wrócić. No i też chcę tu wrócić, bowiem klimat Puebli oczarował mnie. Jedno z miast, w których mogłabym zamieszkać.