Pico Bonito is not so bonito Pico Bonito nie takie znów bonito

It hasn’t  arrived! Guess what? Of course...the bus which was supposed to go to La Ceiba every one hour. Well, I had been waiting at the bus stop for three hours and my bus didn’t appear. Am I the only person who experiences such things? As a result of that, I had to stand in the street and wait for any other bus going in the same direction as me. Frankly speaking, I didn’t feel cross about that situation at all. I got used to it. I shrugged my shoulders and sighed. But I couldn’t help asking myself a question ‘Why did the man tell me that the bus was to be here today?’. I gave myself a miss! I knew it wouldn’t change anything. 

La Ceiba

Only one thing worried me. At 13 I was to wait in Banana Republic hostel (I advise against staying there. I didn’t sleep there but I read and heard  a lot of negative opinions about this place. Of course, those of you who like extreme encounters with bedbugs will fancy that hostel). I was to be taken to Jungle River Lodge. I was a little afraid of that place as it was Banana Republic’s ‘sister’ (or ‘brother’). Sink or swim! I really wanted to go to Pico Bonito Park and they offered a trekking with a visit to one of the cascade and accommodation.

The price wasn’t satisfying but I was tempted by the vision of my own room with a bathroom (usually it is a bed in the dorm). Every dog has his day. The fact of  having my own room, which usually costs about 30$, put me off guard.

The journey to Ceiba was smooth. Of course, I had to take a cap to the hostel because I wasn’t let to go there on foot from the station. I came to the hostel ahead of time so I could see the city which is considered to be the third most dangerous place in Honduras (the capital city Tegucigalpie is the first and San Pedro Suli is the second). I managed to survive this 1,5 hour dangerous expedition. My way to the supermarket led through the streets where thieves were lurking for my thick wallet (it was full of  one lempira banknotes). The guys would be very disappointed. 

Jungle Rivers Lodge

At 13 I got to the old pick-up and went with other three men into the unknown direction. In my mind I hoped the place I would see soon wouldn’t be awful. The weather wasn’t nice. The sky was covered with dark clouds and it started raining. I was sure that this time luck wasn’t on my side. The problems with the bus, lovely weather for ducks. That’s why, in my mind, the vision of a flea-infested room in the shed in the jungle appeared. To my surprise, Jungle River Lodge was beautifully situated. Surrounded by the mountains, greenness and a wild river with natural pools. With wooden cabins and a beautiful bar with a view of the mountains and the river. 

Like in a fairy tale. And there was a lovely Cara Negra monkey. We made friends when it put its face into my coffee. And the sun appeared in the sky. I couldn’t believe I was in such a place. I thought I could stay here forever....

Luis was a manager of that place. At the first sight he seemed a nice guy. At the second and third he was a dodger drinking rum and smoking cigars. When it comes to me, he behaved ridiculously but he considered himself as a man on the world as he had lived for in France for four years. Although I didn’t fancy him, I chatted with him a lot trying to learn as much as possible about the life in Honduras. 

Every fable has its happy end with a  lesson. Mine was about to end. My lesson: don’t let to put you off guard because you are going to be bitten by bedbugs. The end of my story is that I had my arms and legs bit ten by bugs and  couldn’t sleep at night. At 2 am I was ready to lie down on the bench next to the bar but the coldness deterred me from doing so. At 4 am I gave up. I wrapped my body with two jackets and went to the terrace. Trembling because of coldness, I had been waiting there till 7 am. It was the time I was to start my trekking. However, I started doubting if this trip would be able to compensate me for my night sufferings. And I was right. I excepted a real trekking through the forest of Pico Bonito Park . What did I get? A 3-hours walk. Highly disappointing. 

To make matters worse, my camera stopped working. I was surprised as I had asked Luis to charge it (there were no sockets in our rooms) in order to avoid such problems. Typical of me – I tend to lose, forget or break things. I was sure the camera was broken (I was convinced that  it had been the manager’s fault). It had been okey the day before. My good mood went to the dogs (or rather to the bedbugs?). ‘What else may happen to me today?’ I thought. the walk instead of exhausting trekking was the final nail for the coffin. 

The guide had been telling a lot about the plants and interesting facts about the park since we started our trip (that is why we were going so slowly). Then I lost my flip-flop while we were wading through the river. When I set my foot on the other side of the river bank I was at the gate to the park. The guide warned me against touching anything and told me to follow him around all the time. If I decided to touch something (of course against his advice) I should make sure what it was (because it may be a scary tarantula). I should also be careful when I take steps as I might step on a poisonous barba amarilla. 

The guide was holding a metal bar which he used for checking every rock and trunk we were to go past (trunks and rocks are claimed to be barba amarilla’s favourite places to hide). Knowing my luck,  I was sure I would encounter a snake. So I was following my guide obediently having eyes in the back of my head. ‘don’t touch a snake or a tarantula’ I was repeating this sentence like a mantra in my mind. And I didn’t touch any of them. Actually, I didn’t see any living creature in that forest. O, sorry. I would lie! There was one moment when the guide suddenly stopped and started pointing at something. I was petrified as I knew it must be an animal. Slowly, I followed his index finger. 

Naturall soap

I was sure my eyes would see an enormous snake which was waiting for my throat. ‘Mira! Paloma!’ he whispered. ‘Pardon???’ I almost blurted out in Polish. Can you imagine that he was showing me a pigeon!  So happy and proud he was that he finally managed to show me a real jungle animal. First, I wanted to tell him there are plenty of pigeons in the market in Cracow so I don’t have to visit a jungle in Central America to see them. There are plenty of them on my balcony which I have to scare off as those “roof shit makers’ as the Czechs say, make my terrace filthy. Sandal! He is showing me, a person who wants wild snakes, tarantulas, anacondas and big wild cats to see, he is showing me a pigeon! People are strange here. They think Poland is the backwoods or something. There was also a guide who was showing me a carrot as if  I hadn’t known what it was. I didn’t want to spoil my guide’s happiness and I stayed silent. 

I nodded and smiled. ‘Yeah, a pigeon. Cool!’ Then, he ate a few termites which he had scraped from the bark. He insisted on tasting them. Although I know how important proteins are, I refused politely. When I saw him put a handful of termites into his mouth I completely lost my appetite. The lizard was his next victim. He caught it nimbly and hung it on his ear as if he was wearing a piece of jewellery. Doing all these circus tricks he wanted to distract my attention and make me stop counting the time of our trip. 

Finally, we reached Bejuca Cascade. I was surprised by this fact as it wasn’t the waterfall we were supposed to visit. I wanted to see Zacate Cascade. When I told him I was disappointed and felt cheated he tried to convince me that that waterfall was much more beautiful. We were climbing higher and higher. He was trying to find the best view of the cascade to let me take good photos. He didn’t make my mood better as the only wide-angle lens was in my digital camera which was broken.

To sum up my day:

-       a broken camera

-       a wrong cascade

-       a three and a half an hour trekking (if I had been going at my own pace I would have been back in one hour)

-       a battle with bedbugs

-       scratched legs and arms

-       two more sleepless nights (I couldn’t sleep because of itching).

Conclusions:

The trip wasn’t worth its money. The room with bedbugs for 30$. I wouldn’t like to be those people who really paid for it that amount of money. Despite the nice location, I advise against Jungle River Lodge. You don’t have to spend a fortune to play with bedbugs. Those of you who are afraid of exploring the unknown will find here all attractions made especially for tourists such as canopy tours, walking in the forest or rafting). 

Naturall tattoo

For me, it wasn’t enough.

Despite all these things, I learnt about a few interesting facts and it was worth coming here because of the monkey. The monkey embraced me and didn’t want to let me go when I was leaving that place. And I wanted to hide her under my jacket and take with me. As if I were Jack Sparrow,  I could walk with her on my shoulder along the Caribbean sea. That would be a perfect happy end for my story.   

  

No i nie przyjechał! Nie kto, lecz co. A wiadomo, co – autobus, który miał odjeżdżać do La Ceiby, co godzinę od rana, a gdy ja przyszłam miał nie pojawić się przez najbliższe trzy godziny. Ja nie wiem czy to tylko mnie takie rzeczy spotykają? W związku z tym, zmuszona byłam stanąć na ulicy i czekać aż przez Telę będzie przemykał jakikolwiek inny autobus, zmierzający w tym samym, co ja kierunku. 

La Ceiba

Muszę przyznać, że nawet mnie ta sytuacja nie rozzłościła. Zdążyłam się już do tego przyzwyczaić. Po prostu pokiwałam głową i westchnęłam. Nie powstrzymałam się jednak przed pytaniem, dlaczego ten inny pan dwa dni wcześniej poinformował mnie, że autobus o tej porze będzie. Mogłam sobie darować to pytanie, bo odpowiedź znałam – wzruszenie ramion. Martwiło mnie tylko jedno. O 13 miałam czekać w hostelu Banana Republic (którego swoją drogą nie polecam. Nie spędziłam w nim nocy, ale naczytałam się o nim sporo opinii i kilka słyszałam też osobiście. Oczywiście ten, kto lubi ekstremalne nocne baraszkowanie z pluskwami z pewnością zagustuje w tym miejscu). 

Z hostelu miałam zostać zabrana do oddalonego o około 30 minut Jungle River Lodge. Trochę się tego miejsca obawiałam, wiedząc, że jest to „siostra” (lub „brat”) Banana Republic. Ryzyk fizyk. Zależało mi, by wybrać się do Parku Pico Bonito, a oni oferowali wędrówkę na jedną z kaskad i jeszcze w cenie oferowali nocleg. Wprawdzie cena nie była zachwycająca, ale wizja noclegu wliczonego w cenę, jeszcze w dodatku we własnym pokoju z łazienką skusiła mnie, zwłaszcza, że normalnie noclegiem wliczonym w cenę jest łóżko w dormitorium. Z braku miejsc, trafił mi się jednak jak ślepej kurze ziarno (bardzo ślepej). Uradowana, że dostałam ładny pokój na własność, który normalnie kosztuje 30 dolców, uśpiłam swoją czujność, a to nie dobrze. Do Ceiby dotarłam bez problemów. Nie obeszło się oczywiście bez taksówki do hostelu, bo przecież z dworca samej iść nie mogę, bo niebezpiecznie. W hostelu byłam sporo przed czasem, więc mogłam jeszcze ruszyć na chwilę w miasto, które według tego, co wszyscy mi zapowiadali, miało być trzecim (po stolicy Tegucigalpie i San Pedro Suli) najniebezpieczniejszym miastem w Hondurasie. Przeżyłam jednak tę półtoragodzinną jakże niebezpieczna wyprawę. 

Baseny Jungle River

Moją drogę do supermarketu, w którym chciałam zrobić zakupy, znaczyły liczne ulice, których ciemne bramy pełne były złodziejaszków, czyhających na mój niesamowicie wypchany portfel (a wypchany był rzeczywiście, tyle że ich szmacianymi jednolempirówkami). To by się chłopaki rozczarowali. O 13 ruszyłam rozwalonym pickupem w nieznanym kierunku z trzema mężczyznami, modląc się w duchu, by miejsce, do którego przybędę nie było tragiczne. Pogoda mi nie sprzyjała. Niebo zasnute było ciemnymi chmurami i zaczął siąpić deszcz. Byłam pewna, że reszta też musi być do bani. Najpierw brak autobusu, pogoda pod psem to i brakuje tylko zapchlonego pokoju w baraku w dżungli. Jakież więc było moje zdziwienie, gdy okazało się, że Jungle River Lodge jest przepięknie położone. 

Odpoczynek na hamakach

Otoczone górami i zielenią oraz rwącą, dzika rzeką, z naturalnymi basenami, drewnianymi domkami i pięknym podestem z barem, z widokiem na góry i rzekę. Bajka. Do tej bajki dorzucili mi jeszcze małpkę rasy Cara Negra, która zaczęła znajomość ze mną od zanurzenia pyszczka w mojej kawie (zresztą próbowała cały czas się do niej zakraść). I w końcu nawet słońce wyjrzało. Nie mogłam uwierzyć, że trafiło mi się takie miejsce. Myślałam, że mogłabym, zostać tu na zawsze…

Moja cara negra

Każda bajka ma jednak swój koniec, zwykle szczęśliwy i często z morałem. Moja bajka też w końcu musiała się skończyć. Morał jej jest taki, że nigdy nie należy tracić czujności, bo pogryzą cię pluskwy. Koniec mojej bajki był taki, że nogi i ręce miałam pożarte doszczętnie i oczywiście pół nocy nie przespałam. O drugiej nad ranem byłam już gotowa pójść i położyć się na ławie koło baru, jednak odstraszał mnie, panujący na zewnątrz chłód. Dotrwałam do czwartej rano i owinąwszy się dwiema kurtkami poszłam na taras, by trzęsąc się z zimna, doczekać do siódmej i ruszyć na wędrówkę. Tym razem nie łudziłam się, że trekking wynagrodzi mi bóle ostatniej nocy. I przynajmniej tym razem się nie rozczarowałam. 

Przewodnik

Przede wszystkim za tę kwotę, którą zapłaciłam, spodziewałabym się czegoś dłuższego. Miałam się jednak zadowolić trzy, góra czterogodzinnym spacerem. No właśnie spacerem, choć spodziewałam się porządnej wędrówki po, zamieszkałym przez liczne dzikie zwierzęta Parku Pico Bonito. Na to wszystko jeszcze mały aparat odmówił mi posłuszeństwa. Było to tym bardziej dziwne, że poprzedniego wieczoru, poprosiłam Luisa o podłączenie ładowarki (w pokojach nie było kontaktów), żeby właśnie uniknąć podobnych niespodzianek. Ale oczywiście nie. Ja jak czegoś nie zapomnę, nie zgubię, to muszę mieć coś zepsute. Bo że aparat się popsuł (a właściwie upatrywałam w tym winy menagera) to było oczywiste, bo skoro dzień wcześniej działał, a potem był ładowany, to nie ma innej możliwości. Humor zszedł na psy, (a raczej może na pluskwy?). 

Potężna liana (po środku)

Co jeszcze może mnie dziś spotkać, myślałam. A potem doszłam do wniosku, że brakuje jeszcze spaceru, zamiast porządnej wędrówki, produkującej endorfiny i naprawdę pełnia szczęścia. Przewodnik sporo mi opowiadał o roślinach i prezentował różne ciekawostki już od pierwszych kroków (dlatego tak wolno szliśmy). A potem czekała nas przeprawa przez rzekę, w której zgubiłam oczywiście jeden klapek, by stanąć u wrót parku, przed którymi zostałam ostrzeżona, by trzymać się tuż za przewodnikiem krok w krok, nie dotykać niczego, a przynajmniej zanim dotknę, by porządnie się temu przyjrzeć (bo a nuż może tam siedzieć tarantula) i patrzeć uważnie pod nogi, by nie nadepnąć na czającą się barbę amarillę. Przewodnik dzierżył dumnie w ręku, niczym berło, zakrzywiony metalowy drąg, którym sprawdzał każdą skałę i pień, nad którym mieliśmy przejść (ponoć to ulubione miejsca barby amarilli). 

Nowy moda?

Obawiałam się, że znając moje szczęście, tak jak chciałam spotkać pumę i nie spotkałam, tak na węża, którego nie chciałam spotkać, na pewno natrafię. Sunęłam więc za przewodnikiem posłusznie, mając oczy i uszy niemal dookoła głowy. Byle tylko nie dotknąć tarantuli i węża, powtarzałam niczym mantrę. No i nie dotknęłam. Mało, ja nie widziałam niemal żadnego żywego stworzenia w tym lesie. O, nie, przepraszam. Skłamałabym. W pewnym momencie przewodnik gwałtownie zatrzymał się i zaczął pokazywać coś palcem, nakazując mi milczenie. Aż mnie sparaliżowało, bo wiedziałam, że chodzi o jakieś zwierzę. Powoli, by nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów, podążyłam wzrokiem za jego wskazującym palcem, bojąc się, co ujrzę. Byłam pewna, że jak nic, ot zobaczę wielkiego węża, który tylko czeka, by rzucić mi się do gardła. „Mira! Paloma!” – wyszeptał w końcu. „Że co, proszę?!!!”, niemal wyrwało mi się po polsku. To ja mało zawału nie dostałam, a on mi gołębia pokazuje! 

Roślina, służąca jako naturalne mydło

I jeszcze jaki uradowany, że wreszcie mu się udało zaprezentować mi zwierzę z dżungli. Najpierw chciałam go oświecić, że gołębie to mi z ręki na krakowskim rynku jedzą i że nie muszę do dżungli Centralnej Ameryki wędrować, by na gołębie się pogapić. Wiele z nich w kółko muszę odstraszać z dachu nad moim balkonem, bo mi te, jak to nazywa je po „czesku” jedna moja koleżanka - „dachowe obsrańce”, taras zanieczyszczają. Ja tu żądna krwi jestem, dzikich węży, tarantul i wielkich kotów, anakond, a on mi z gołębiem wyskakuje! Jakbym gołębia w życiu nie widziała. Czasami ludzie mnie tu zaskakują. Oni myślą, że w Polsce to my chyba w jakimś buszu mieszkamy? No, nie, w buszu nie, ale nie wiem, co oni sobie wyobrażają, bo ostatnio inny przewodnik prezentował mi marchewkę. Jakbym nie wiedział, co to jest. Widząc jednak jego radość, postanowiłam mu nie psuć humoru. Niech się chłopak cieszy, pomyślałam. Ograniczyłam się do potaknięcia głową i uśmiechu: „Tak, gołąb. Fajnie!” Potem się jednak zrewanżował jak zeżarł kilka termitów, wyskrobanych z kory. 

W roli Tarzanówny

Namawiał i mnie do skosztowania. Ja wiem, że to białko i tu narzekam na jego brak, ale jednak postanowiłam pozostać przy swoim ulubionym kurczaku, a właściwie tęsknotą za nim. Zresztą odechciało mi się jakiegokolwiek jedzenia, gdy patrzyłam jak pakuje całą garść termitów do gęby. Potem była jeszcze jaszczurka, którą skubany schwycił szybciutko i zaprezentował mi ją, jako najnowszą kolekcję biżuterii, wieszając ją sobie na uchu. Po tych wszystkich cyrkowych sztuczkach, którymi starał mi się zamydlić oczy, myśląc że przestanę liczyć czas wędrówki, dotarliśmy do wodospadu Bejuca. I trochę się zgarbiłam, bo byłam przekonana, że idziemy na inny wodospad, na którym mi zależało – Cascada Zacate. Gdy nie ukrywałam swojego rozczarowania i tego, że czuję się oszukana, próbował mnie przekonać, że ten jest o wiele piękniejszy. Wspinaliśmy się wyżej. Próbował mi znaleźć jak najlepszy widok na kaskadę, bym mogła zrobić dobre zdjęcie. 

Kaskada Bejuca

Super, tylko że jedyny szeroki kat w aparacie, to miałam w małpie, która właśnie dziś mi się popsuła. Wcale nie poprawił mi tym humoru. Bilans dnia: - zepsuty aparat - nie ta kaskada - zaledwie trzy i pół godzinna wędrówka (gdybym szła w swoim tempie, a nie skradała się jak to robił mój przewodnik, by stworzyć pozory dłuższej drogi, to pewnie w ciągu godziny bym obróciła) - starcie z pluskwami - podrapane do krwi całe nogi i ręce - i nieprzespane dwie kolejne noce (swędzenie na to nie pozwoliło) Podsumowanie: Wycieczka nie była warta tych pieniędzy. I ja dziękuje płacić 30 dolców za pokój z pluskwami. Nie zazdroszczę tym, którzy naprawdę tyle za niego płacili. Nie polecam Jungle River Lodge, choć miejsce pięknie usytuowane, z pluskwami można się pobawić tańszym kosztem. Ci, którzy boją się ruszyć bardziej w nieznane i pragną rozrywki na miarę turystyczną szytą (spływ pontonami, canopy tours czy spacer po lesie, odnajdą się tam). 

Roślinny tatuaż

Dla mnie było to niewystarczające. Nie mogę jednak stwierdzić, że całość była totalnie beznadziejna. Mimo wszystko dowiedziałam się kilku ciekawych rzeczy. No i przede wszystkim warto było tu przyjechać dla małpki, która na pożegnanie mocno się do mnie przytuliła i nie chciała puścić. A ja chętnie schowałabym ją pod kurtkę i zabrała ze sobą i niczym Jack Sparrow dumnie kroczyła z nią na ramieniu wzdłuż wybrzeża Morza Karaibskiego. Takie zakończenie bajki, by mi odpowiadało najbardziej.