San Miguel
Island doesn’t have as many fantastic trekking trails as Madeira does. There
aren’t many beautiful summits too but if one wants to find nice trails to walk,
he will find it. Just after ‘the whales which weren’t there’ trip, we found
one, a really nice trail. We didn’t go far away. Only four kilometres from the
capital. The Rocha da Relva trail, leading along the cliff, is short and it
takes about 3 hours.
The trail is very picturesque. You can admire the views of
the navy blue ocean on one side and sandy rocks on the other side. The
greenness of grass and bushes, small houses on the cliff slopes and its tiny
gardens. On the trail we met only one couple who were tourists and a few local
people. I was wondering how they lived here.
They have beautiful views, peace and quiet but it is not enough to function.
For instance how to get to your house? It is impossible to do it by car as the
path is narrow, steep and serpentine. I guess they might not use cars at all or
leave them in the upper part of the road and continue their journey on bikes,
horses or small vehicles. Or maybe they don’t have problems with communing to
work as they earn a living working in the fields? Besides, the Portuguese are
said not to be a hard-working nation. And here, on the Azores, they have plenty
food growing on the lands. So why to work?
There are two
options to choose. On a half a way,
you come to a fork in the track where
you can turn left and descent, by a narrow, steep sandy path, to a stone terrace.
It is a marvellous place. There are tables and chairs, carved in stone, waiting for the newcomers. There is also a
place for barbecuing and washing places and toilets. It is common for the
Azores and Madeira too. Unlike in Poland, where such places are rare.
The return leads
the same route, but it is quite difficult as you have to go up along steep and
sandy path. You are about to breathe your last breath.
There is also a
nice walking trail around Lagoa das Furnas, nearby the town with hot springs. I
wouldn’t call this trail a trekking one as it takes one hour and leads through
the flat area. Walking along a blue lake with green trees reflecting in the
water make you feel relaxed and calm. Because we didn’t have enough trekking
trips, we decided to climb Pico do Ferro mountain which leads through a wild
and luxuriant forest to the viewpoint on the top where one can admire the lake
bathed in the sunlight.
On the Azores,
public transport is also not tourist friendly. The buses run in the working hours
of the inhabitants of the islands that is in the morning and late afternoon. As
we didn’t want to wait three hours for the bus, we decided to hitchhike. The
traffic isn’t heavy here and you can meet more rented cars packed with tourists
rather than local cars. But we were lucky. We had been waiting 10 minutes when
the car stopped. The driver was in a hurry as he was late. His family was
waiting for him at the airport. So it was kind of him to take us. The journey
was thrilling as the man didn’t use the brakes driving along serpentine roads.
Well, people on the islands are really friendly and helpful. It is said they
are never in a hurry so we were lucky we managed to meet a busy islander who
disproved that theory :)
 |
| Lagoa das Furnas |
We gave us a
good kicking on the last day of our stay. After Madeira we planned to relax
more. We even spent one day sunbathing or rather hiding in the shade under the
bridge as the sun was unbearable strong and we aren’t keen on lying on the
beach. But only one day. we couldn’t stand more :)
We went on a six
hours trekking trip around two lakes: the blue and the red one. We had to come
back there to check the colour of the water as on the second day of our stay,
when we visited that place, the fog was so thick and it was so rainy that we
barely see anything.
The trail leads
on the top of the crater where two lakes are situated. This place is almost
always shrouded in fog or clouds floating from one side to the other. The
higher we went, the colder and wetter it was. When we went down, we were
welcomed by the sun and warmth. Luckily, we managed to see two colours of the
lakes. Incredible! They are situated next to each other but they aren’t separate
lakes so how to explain two colours? There is a logical explanation for sure
but I can tell you about the legend related to that place. It says that the
lakes are made of tears coming from two unhappy lovers – a princess and a
shepherd. One of them had blue eyes, the eyes of the second one were green. So
the water has their colours. In fact, we discovered a trick. On one side of the
crater where the viewpoint, Vista do Rei, is, we saw the blue colour, but on
the other side of the crater, both lakes had the same green colour.
What is it
all about then? A marketing hook? Although the trekking itself lasted six
hours, the whole trip took as almost 10 hours. It is because the journey to our
starting point took us 1h40min (the lady from the tourist information claimed
it would take 40 min). Then we had to wait 1,5h for the return bus, enjoying the
Portuguese beer under the tree and next one hour journey to the hotel. All in
all, I would recommend that trekking trip to everybody who will visit Sao
Miguel Island.
When it comes to towns on the island,
they are all small and drowsy. But it doesn’t mean that nothing happens there.
At the weekends, during our stay, there were a lot of festivities and
celebrations but few people only. Even Vila Franca, the town where the cliff
diving competition took place, wasn’t busy and crowded. If it was in Poland,
there would be plenty of people, stalls and music, and here? Peace and quiet.
 |
| The Botanical Garden in Ponta Delgada |
The capital of
the Azores is much more quieter and smaller than the capital of Madeira. In the
marina there are many cafes, restaurants and travel agencies. But one won’t
find here the hustle and bustle, typical for large cities. I really liked the
buildings in Azorean towns. The buildings are black and white that is they are
made of limestone and bazalt. Ermida da Mae de Deus is my favourite and the
most beautiful building in Ponta Delgada. It overlooks the capital. The view is
really nice at the sunset. The botanical garden was also impressive. They call
that place Municipal Park (the admission for free). It is the most beautiful
public urban park I have ever seen, full of stone buildings, secret passages,
exotic plants and giant trees.
 |
| Ermida da Mãe de Deus |
I’m going to
come back to Madeira. And to the Azores? Although I visited only one island out
of nine, I’m not sure if I ever want to do it. I fell in love with Madeira and
it is one of the most beautiful places I have ever seen but it is difficult for
me to be so much enthusiastic about the Azores. But I saw only Sao Miguel so
what I can say...
Useful information:
It is worth
visiting this website http://www.trails-azores.com/index.php?ilha=saomiguel. where you can find the detailed information about
trekking trails. All the maps, bus timetables are also available in the tourist
information office.
Important: you won’t find this information in the timetable.
There are two buses to Furnas where the trail around the lakes begins, the
first at 7;15 and the second at 9 am (it is a bus to Provocao). If you want to
come back to Ponta Delgada, there is only one bus at 17:15.
The bus to Siete
Cidades leaves at 8:25 on the weekdays. The return bus is at 16:25 (the bus to
Ponta Delgada).
(trans. Ewa Bartłomiejczyk)
Wyspa Sao Miguel nie ma tak wielu fantastycznych
tras trekkingowych jak Madera. Nie ma też tylu pięknych szczytów, ale okazało
się, że całkiem przyjemne szlaki do spokojnej wędrówki jak ktoś chce, to tu znajdzie.
Zaraz po „wielorybach, których nie było” jeden taki sympatyczny szlak
znaleźliśmy. Nie wybraliśmy się daleko, bo zaledwie cztery kilometry od
stolicy.
 |
| Rocha do Relva |
Szlak Rocha da Relva, prowadzący wzdłuż klifu jest krótki, wędrówka
nim zajmuje mniej niż trzy godziny. Trasa jest niezwykle urokliwa. Z widokiem
na granatowy ocean z jednej strony i piaskowe skały z drugiej. Z zielenią traw
i krzewów, małymi domkami powciskanymi w zbocza klifu i mikroskopijnymi
ogródkami. Na trasie spotkaliśmy zaledwie jedną parę, wędrującą podobnie jak i
my, i kilku mieszkańców. Zastanawiałam się cały czas jak oni tu żyją. Na pewno
z pięknym widokiem, w ciszy i spokoju, ale z dojazdem to tu jest naprawdę
kiepsko. Samochodem raczej nie ma szans zmieścić się na wąskiej, nieregularnej,
stromej i wijącej się drodze. Możliwe, że w ogóle nie używają samochodów do
poruszania się albo zostawiają je gdzieś wyżej, a sami przesiadają się na
rowery, konie albo inne mikroskopijne pojazdy, by dotrzeć do domu.
A może
problemów z dotarciem nie mają, bo ich jedyną pracą jest praca na ich ziemiach?
Zresztą, podobno Portugalczycy to niezbyt pracowity naród. A tu na Azorach, na
ziemiach, które niemal bez pracy dają w bród jedzenia? W sumie po co pracować?
Szlak daje dwie możliwości. W połowie drogi na rozwidleniu
można skręcić w lewo i bardzo stromą, i trochę niewygodną, bo śliską
piaszczystą drogą zejść na niewielki kamienny taras tuż nad brzegiem. Cudne
miejsce, gdzie dla przybyłych czekają wykute w kamieniu stoliki i krzesła,
sanitaria, a nawet miejsce z grillem.
W ogóle na Azorach (podobnie było też na
Maderze) niemal na każdym kroku natyka się człowiek na starannie
zagospodarowane i czyste miejsca piknikowe. U nas nieraz jedzie się w długą
trasę samochodem i nie ma się gdzie zatrzymać, by na świeżym powietrzu
odpocząć, usiąść i zjeść zabrany w drogę prowiant. A tu na trafia się na nie,
co chwilę.
Jako że powrót odbywa się tą samą drogę, jest
niestety trochę ciężko, bo tą piaszczystą i mocno nachyloną drogą trzeba się z
powrotem wspiąć. Można przy tym prawie wyzionąć ducha.
|
| Lagoa das Furnas |
Bardziej spacerowa trasa prowadzi wokół jeziora
Lagoa das Furnas, w pobliżu miejscowości, posiadającej gorące źródła. Szlak ten
trudno nazwać trekkingowym, bo prowadzi płaskim terenem i przeznaczony jest na niecałą
godzinę. Spacer brzegiem niebieskiego jeziora z odbijającą się w niej zielenią
drzew jest niezwykle kojący. Ponieważ nam brakowało jednak trekkingu, postanowiliśmy dodatkowo wdrapać się na szczyt
Pico do Ferro, który prowadzi przez dziki i niezwykle bujny las, by
na samej górze na punkcie widokowym móc rzucić okiem na całe jezioro, skąpane w
słońcu.
Na Azorach, podobnie jak i na maderskiej wyspie,
wciąż trzeba mieć w pamięci rozkład jazdy autobusów, które i tu nie są
przystosowane do przewozu turystów.
|
| Lagoas das Sete Cidades |
Co w praktyce oznacza, że kursują w
godzinach pracy mieszkańców, a więc w godzinach porannych, a następnie późno
popołudniowych. Po zakończonej wędrówce zdecydowaliśmy się więc łapać stopa.
Nie chciało się nam czekać trzech godzin. Choć ruch samochodowy nie jest tu
specjalnie intensywny i głównie poruszają się na drogach samochody z wypożyczalni,
zwykle załadowane po brzegi turystami, w miarę łatwo udało nam się złapać
miejscowego. Nie czekaliśmy nawet dziesięciu minut. Kierowca zapewnił nam na
koniec dnia mnóstwo emocji, gnając po serpentynach bez używania hamulców.
Okazało się, że jest spóźniony na lotnisko, gdzie ma odebrać swoja rodzinę.
Niezwykle miło z jego strony, że mimo pośpiechu zatrzymał się i postanowił nas
podwieźć. Ludzie na wyspach są naprawdę bardzo życzliwi i pomocni. Podobno też
nie spieszą się nigdy. Udało się więc nam raz spotkać takiego, co teorii tej
zaprzeczył
|
| Wiadukt w drodze na krater |
Ostatniego dnia postanowiliśmy dać sobie w kość. Po
Maderze bowiem planowaliśmy trochę bardziej wypoczynkowo potraktować kolejny
wyjazd. Trafił się nawet dzień leniuchowania i lekkiego plażowania. A
dokładniej raczej ukrywania się przed słońcem w cieniu, pod mostem (tak, tak,
pod mostem właśnie). Słońce bowiem smażyło niemiłosiernie, a my mimo że nad
morzem mieszkamy, to wylegiwania się na plaży specjalnie nie lubimy.
Ostatniego zaś dnia ruszyliśmy na sześciogodzinną
wędrówkę wokół dwóch jezior: zielonego i niebieskiego. Ponieważ drugiego dnia,
gdy odwiedziliśmy to miejsce, okolica była tak spowita mgłą i tonęła w strugach
deszczu, że ledwo było widać skrawek ulicy, a co dopiero leżące w dole jeziora,
musieliśmy tam wrócić, by na własne oczy sprawdzić kolory wody.
Trasa wokół nich prowadzi koroną krateru, na dnie którego spoczywają różnokolorowe jeziora. Te okolice każdego dnia chyba
spowija mgła, albo przelewające się z jednej strony na drugą, chmury. Im wyżej
się wdrapywaliśmy, tym chłodniej i bardziej mokro się robiło. A potem
schodziliśmy trochę w dół i wkraczaliśmy wprost w objęcia skwaru i promieni
słonecznych. Dwa kolory jezior udało nam się jednak zobaczyć. Niesamowite! Leżą
one obok siebie i nie są rozdzielone, więc jak wytłumaczyć różne kolory? Z
pewnością wyjaśnienie istnieje. I chemik z łatwością by przed Wami je wyłuskał.
Ja mogę tylko przytoczyć legendę, która mówi, że te dwa jeziora powstały z łez,
wypłakiwanych za sobą przez dwoje nieszczęśliwych kochanków: księżniczkę i
pasterza. A ponieważ jedno miało oczy niebieskie, a drugie zielone, takiego też
koloru nabrały wody jezior. W rzeczywistości zwąchaliśmy tu jednak oszustwo.
Choć z jednej strony krateru, gdzie mieści się punkt widokowy Vista do Rei
dostrzegaliśmy ten niebieski kolor, to jednak z drugiej oba zbiorniki nabierały
tego samego zielonego odcienia. Więc o co chodzi? Chwyt reklamowy?
|
| Ogród botaniczny w Ponta Delgada |
Choć wędrówka bez przerwy trwała tylko sześć godzin,
to cała wyprawa trwała blisko dziesięć. A to, dlatego że poranna droga zajęła
godzinę i czterdzieści minut, mimo przekonywań pana z informacji turystycznej,
że zaledwie czterdzieści minut). Potem jeszcze tylko półtorej godziny czekania
na autobus, które spędziliśmy miło pod drzewkiem na trawce, delektując się
portugalskim piwem i znów godzinny powrót, całe szczęście inną trasą. Tę
wędrówkę z pięknymi widokami i brodzeniem we mgle polecam każdemu, kto wybierze
się kiedyś na wyspę Sao Miguel.
Jeżeli
chodzi o miasteczka na wyspie, to wszystkie są niewielkie i "senne", co w praktyce oznacza, że niewiele się w nich dzieje. Choć to może nie do końca prawda, bo
w weekendy, podczas naszego pobytu wciąż były organizowane jakieś obchody i
festyny, ale ludzi na nich jak na lekarstwo. Nawet miasteczko Vila Franca, w
którym odbywały się mistrzostwa w skokach Red Bulla, była w tym czasie jakieś
niemrawe. U nas już by wszędzie były porozstawiane bary i parasole i wszystko
tętniłoby życiem. A tu? Cisza.
|
| Ermida da Mãe de Deus |
Stolica Azorów, w przeciwieństwie do stolicy
maderskiej, też jest dużo mniejsza i spokojniejsza. Życie skupia się na
nabrzeżu, gdzie nie brakuje knajpek i restauracji oraz agenci turystycznych.
Ale nawet i tu nie ma większego gwaru. To, co mi się najbardziej podobało we
wszystkich miasteczkach to ich zabudowa. Niemal wszędzie taka sama:
biało-czarna, czyli bazaltowo-wapienna. Moja ulubiona budowla w Ponta Delgada,
a jednocześnie najładniejsze miejsce, to Ermida da Mãe de Deus, z której rozpościera się widok na stolicę.
Szczególnie urokliwa w okolicach zachodu słońca. W Ponta Delgada polecam
zachwycił mnie też Ogrod Botaniczny, tu nazywany po prostu Miejskim Parkiem (wstęp
do niego jest bezpłatny). To chyba najładniejszy park miejski, jaki widziałam:
z kamiennymi budowlami, tajemniczymi przejściami i egzotycznymi roślinami oraz gigantycznymi
drzewami.
Na Maderę na pewno jeszcze wrócę. A na Azory? Choć z
archipelagu odwiedziłam tylko jedną z dziewięciu wsyp, to nie mam pewności czy
nogi mnie tam kiedyś jeszcze poniosą. Tak jak w Maderze zakochałam się i z
czystym sumieniem mogę stwierdzić, że to jedno z piękniejszych miejsc, jakie
widziałam, to trudniej mi wykrzesać wielki entuzjazm w kwestii Azorów. Ale
zwiedziłam tylko Sao Miguel, więc co ja tam wiem…
Przydatne
informacje:
Warto zajrzeć: TUTAJ
Są tam szczegółowo rozpisane wszystkie trasy trekkingowe. Bez problemu jednak
mapki szlaków, rozkład jazy autobusów, mapy wyspy dostaniecie w informacji
turystycznej.
Ważne:
Na rozkładzie jazdy tej informacji nie ma, ale do Furnas, w którym zaczyna się
trasa wokół jeziora, autobus wyjeżdża nie tylko o 7.15, ale również o 9 i jest
to autobus do Provocao. Powrót do Ponta Delgada niestety dopiero o 17.15
Autobus do Sete Cidades w tygodniu wyrusza o 8.25.
Powrót o 16.25 (do Ponta Delgada)
