They didn’t promise incredible views but the venture was supposed to be more demanding and difficult. ‘I will experience a nice trekking’ I thought in a vain hope. In a vain hope, because I was fully aware that on Sunday there were only group tours. Here, when a Sunday comes, even the Salvadorans, the nation not fond of walking, leave their homes and try to make that day more interesting. And I wasn’t wrong.
 |
| Wulkan Itzalco |
The male part of
our group was happy that I was a tourist because this fact didn’t affect their
ambition so much. There were few who wanted to keep my pace and to prove they
were as good as me but I must say they weren’t able to do so. On the top, they
wanted to share their food and drinks with me and chat me up. Everybody wanted
to spend time with me. They even offered me to take me to San Ana where I
lived.
Although the
Itzalco volcano doesn’t have such a beautiful lagoon as the San Ana, there are
fumaroles here that is the fissures which emit steam and gases from the active
volcanoes. Well. The Itzalco is an active volcano! The last eruption happened
in 1966 but it might erupt at any time again. All in all, the views were
beautiful and the gases being emitted made an incredible impression and made
that place magical and mysterious.
I wanted to have
a nice photo of me and the beautiful view in the background but meeting a
person being able to take a good photo is almost impossible that is why I
haven’t got a lot of pictures of me. This time, I had a photo taken with a part
of someone’s leg on the right and a part of the head on the left. Sometimes,
when I see those photos I feel like laughing. People’s inability of taking
photos always makes me laugh.
Going down was
much faster. I mean I had to hurry. The last bus to San Ana was at 4pm. The
guides and the police officers told me we would be in time. But, going down I
didn’t care about the no overtaking ban. Me, three men and a scout girl were
pelting. I really got tired on my way back. I must remind you that we had to climb
the Cerro Verde where we started our tour.
Thanks to that,
I was on the top at 3pm. I was welcomed by the applauses of the families
waitingJ. When I was leaving at 4pm, I managed to wave the
policemen who had just reached the place. When it comes to the bus, it turned
out it didn’t go to San Ana. Well, it went on working day and Saturday but not
on Sunday. The last bus to San Ana was at 3 pm. Great! In the morning I had
asked the driver about the last bus. As a result of that, I had to change the
buses. I found out where the last stop in San Ana was and when I saw everybody
leave the bus so did I. In Salvador, the drivers aren’t as helpful an friendly
as those in Guatemala that’s why you have to count only on yourself. I got off.
I looked around. The bus left. I started having doubts whether it was the town
where my hostel was. The place wasn’t familiar to me. it was getting dark
‘Where am I’ I thought wandering around and looking for the street or building
which would assure me that I was in the right town. I was going ahead of me. I
was afraid of asking where I was. It would be quite wired if I asked ‘Excuse me, what town is it?’ they
would think I was insane. When I reached the market, I decided to take risk and
ask the police officers about the restaurant which was in my hostel. If they answered, I would know I was in San
Ana. They showed me the way. After 10 minutes I was in the hostel but for a
moment, I had had cold feetJ
Widoków wprawdzie nie obiecywano zbyt imponujących,
ale za to wejście miało być nieco trudniejsze i bardziej wymagające. No to
sobie chociaż pomaszeruję, rzucałam w myślach płonne nadzieje. Płonne, bo
świetnie zdawałam sobie sprawę, że jest niedziela, a wejścia zawsze są grupowe.
 |
| Wulkan Itzalco z dołu |
A jak jest niedziela, to nawet nieprzepadający specjalnie za ruchem Salwadorczycy,
wylegną tłumnie, by uczynić ten dzień ciekawszym. Nie myliłam się. Na wejście na
wulkan Itzalco (1950 m) czekało ze trzydzieści osób. Całe szczęście tylko turystów
lokalnych. Ci chętniej wybierają ten wulkan, ze względu na niższą cenę (wejście
na Santa Ana – 8 dolarów, na Itzalco – 1 dolar). Byłam jedyną turystką
zagraniczną. Nikt nie pytał mnie czy znam hiszpański i czy jakieś informacje
mają powtórzyć po angielsku, a ja nie musiałam prosić, żeby mówili po
hiszpańsku. Znacznie bardziej odpowiadał mi więc lokalny klimat. Już na
początku dostaliśmy ostrzeżenie od groźnie wyglądającego policjanta, po którym
było widać, że na śniadanie, jak przystało na prawdziwego macho, żuje raczej osy
niż czerwoną fasolę z jajkami i serem, że absolutnie, pod żadnym pozorem nie
wolno nam wyprzedzać policjanta ani przewodników. To znaczy najpierw wszystko
to przekazała nam przewodniczka, a następnie jak na kraj macho przystało,
musiał zabrać głos policjant, który słowo w słowo powtórzył to samo. Tu, jak
widać, mężczyźni muszą postawić kropkę nad „i”.
 |
| Widok już z góry |
Deptałam więc naszemu przewodnikowi po piętach,
mając nadzieję, że go to trochę pospieszy. Nic z tego. Trochę się więc
ślamazarzyliśmy. Na dodatek wędrowała z nami grupa skautów. Myślałam, że
zwariuję, modląc się jednocześnie, żebyśmy już jak najszybciej zaczęli się
wspinać. Liczyłam, że ze zmęczenia i z trudności łapania oddechu, nie będą
mieli siły na śpiewy, bo jak na skautów przystało, wciąż na nowo wznosili
skandowania i jakieś przyśpiewki hiszpańskie w stylu naszych harcerskich: „Szumi
dokoła las” czy „Płonie ognisko w lesie”. Przewodnik też zaczął wzdychać i
kręcić głową, bo żeby jeszcze oni umieli śpiewać. Tu jednak nie chodziło o popisy
wokalne, lecz o udowodnienie siły głosu.
 |
| Gazy z fumaroli |
W końcu przewodnika zaczęły i te deptane pięty chyba
obcierać, bo przyspieszył (a może chciał oddalić się od naszego wycieczkowego chóru).
Trzydzieści osób maszerowało gęsiego niczym sznureczek mrówek do mrowiska (to może
jednak maszerowało „mrówczego”?), rozciągając się niemal na całej wysokości
wulkanu. Dziesięć osób poddało się już u stóp Itzalco. A ja gnałam pod górę. Co
jakiś czas przewodnik mnie tylko stopował, nakazując postój, by zaczekać aż
reszta grupy, choć trochę podciągnie się we wspinaniu. Nie mogliśmy się za
nadto oddalać, bo przecież na górze mogły czekać jakieś zbiry, które chciałyby
nas okraść. Na pierwszym postoju zaczęło się: „Jak ty to robisz, że tak szybko
wchodzisz?, „Jak to możliwe, że się nie męczysz” itd., itd. Zdążyłam się już
przyzwyczaić, że tu w Centralnej Ameryce jestem zjawiskiem na skalę światową,
ale na boga, toż to wejście było najprostszym z moich dotychczasowych! Takim
sposobem zyskałam wianuszek wielbicieli, z groźnym panem policjantem na czele.
Wszystkich interesowało skąd jestem, czym się zajmuję i czy wszyscy w Polsce są
tak szybcy. Zawsze miło mieć takie zainteresowania, ale jak dwudziesta piąta
osoba zadaje ci te same pytania, może być to również nieco uciążliwe.
 |
| Jeszcze trochę gazów :) |
Panowie podziwiali, ale chyba w duchu cieszyli się,
że jestem turystką, bo to chyba mniej oddziaływało na ich ambicję. Wprawdzie
kilku usilnie próbowało mnie doganiać, udowadniając, że wcale nie są gorsi ode
mnie, no, ale cóż…nieskromnie muszę przyznać, że nie dawali mi rady :).
Już na szczycie zaczęli mnie częstować napojami i kanapkami, zagajali wciąż
rozmową. Każdy chciał ze mną spędzić czas. Nawet proponowano, że choć im nie po
drodze, to mogą mnie podrzucić do Santa Any, w której mieszkałam. Ludzie przemili. Naprawdę dobrze się z nimi czułam.
Wulkan Itzalco, choć nie ma laguny tak pięknej jak
wulkan Santa Ana, to oferuje turystom do podziwiania fumarole, czyli takie
miejsca, przez które wydostają się gazy z czynnych wulkanów. A, no bo Itzalco
oczywiście jest wulkanem aktywnym! Wprawdzie ostatni wybuch miał miejsce w 1966
roku, ale w każdej chwili może wybuchnąć ponownie. Niemniej widoki były piękne,
a uchodzące gazy sprawiały niesamowite wrażenie, nadając miejscu magii.
 |
| Dziewczynka, która dotrzymywała mi kroku |
Powrót był trochę szybszy, to znaczy mój powrót.
Ostatni autobus odjeżdżał o 16. Przewodnicy i policja zapewniali, że zdążymy.
Ja jednak, jako ulubienica wycieczki, nie przejmowałam się już w drodze
powrotnej zakazami o niewyprzedzaniu. Trzech panów i jedna dziewczynka,
najmłodsza uczestniczka-skautka, gnaliśmy przed siebie. Muszę przyznać, że się
zmęczyłam w drodze powrotnej. Nie należy zapominać, że po zejściu z Itzalco,
musieliśmy znów wspiąć na wulkan Cerro Verde, z którego zaczynaliśmy naszą
podróż.
I całe szczęście, że przycisnęłam, bo tym sposobem o
15 byłam na szczycie. Przywitały mnie brawa, czekających rodzin :).
Gdy odjeżdżałam autobusem o 16, zdążyłam pomachać policjantom, którzy z resztą
wycieczki właśnie doczłapali do końca. A co do autobusu to okazało się o 16, że
do Santa Any on nie jedzie. Normalnie tak, każdego dnia, ale nie w niedzielę.
Wtedy ostatni do Santa Any odjeżdża o 15. Pięknie! A pytałam z rana kierowcę,
by się upewnić, o której mam ostatni transport. Musiałam więc szukać
przesiadek. Dowiedziałam się gdzie jest ostatni przystanek w Santa Anie i gdy
zobaczyłam, że wszyscy wysiadają, zrobiłam to samo. Już wspominałam o tym, że
kierowcy w Salwadorze nie są tak uczynni i pomocni jak ci w Gwatemali, dlatego
tu trzeba liczyć na siebie. Wysiadłam. Rozejrzałam się w prawo, rozejrzałam się
w lewo. Autobus odjechał, a mnie dopadły wątpliwości czy to, aby na pewno jest
miasto, w którym mieści się mój hostel. Jakoś nie do końca poznawałam i nie byłam,
co do tego przekonana. Zbliżała się 18, a więc powoli zaczynało zmierzchać. Tylko
gdzie ja jestem, myślałam uporczywie, wędrując, i doszukując się w okolicznych
ulicach i domach jakiegoś znaku rozpoznawczego, który dałby mi cień nadziei, że
jednak nie wylądowałam w jakimś obcym miasteczku. Szłam przed siebie, nie
pytając nikogo. No przecież jakby to wyglądało, gdybym nagle podeszła do kogoś
i zapytała: ”Przepraszam, w jakim mieście się znajdujemy?” Uznaliby mnie za
jakąś wariatkę. W końcu dotarłam do, zamykającego się już targu. Postanowiłam zaryzykować
i zapytać napotkanych policjantów o restaurację, która mieści się w moim
hostelu. Jeśli mi powiedzą, znaczy, że jestem w dobrym mieście. Powiedzieli. Po
10 minutach byłam już w hostelu, ale przez chwilę strach mnie obleciał :)
