Beach trunks, a T-shirt and flip-flops on his feet. Why did he tell to wear trousers, a long sleeved top and trekking boots, I wondered, following my guide. I decided not to ask because I was sure I would find out the answer soon.
And so would I. ‘Kaminta’ wasn’t difficult but wet.
It turned out we wouldn’t trek to the seven cascades but along them or in them.
Having taken a few steps, I had my trousers and shoes wet. But I stopped
worrying about it when I saw Duglas take out a rope and a harness from his
backpack and using the carabiners connecting me with the rope and the rope to
the tree. So now I knew how we were
going to continue our trekking. At first, I thought it would be impossible to
cross here and we would have to go back. But my guide didn’t have such an
intention. Leaning our feet on the rocks, we were sliding down, overcoming
tones of foamy water going down. The water was everywhere. On my face and my
clothes. 
I was soaking wet. But I was enjoying myself. It’s good I hadn’t known
about it before because I could feel really surprised. I was sure nothing would
be able to make me surprised. For me, it was supposed to be just an easy trek
to the waterfalls. I would have never thought I would take part in such an
extreme venture. My mistake. The second one I made was my assumption that we
were going to see seven separate waterfalls as the name suggested. Well, it
turned out that ‘Seven Cascades’ consists of one cascadeJ but it is very long.
It is 30 meters long and is situated on seven levels at different heights.
The impression was incredible. I was astonished.
The waterfall was magical and
majestic. Wild. I felt like Indiana Jones and riders of the lost ark, venturing
through the jungle, wading in the water and overcoming the obstacles and
fighting with dangerous wild animals. In fact, there were only five dogs but
the more water passages were the less dogs accompanied us. It was great!
Duglas told me a
lot of stories and life science interesting facts. For instance, he showed me a
plant called ‘pito’ whose leaves are sedative. If you eat a piece of such a
leaf, you sleep for 8 hours non-stop.
I hadn’t been sleeping well recently so I
took one leave with me, just in case. There is also a river called St Lucia.
Every seven years, this river disappears for seven months. When the time comes
(that is when the period of the seven months is over), the river comes back to
its bed. I couldn’t wade in the rivers’ water as it was the time of its
disappearance. And I finally solved the mystery of Ruta de las Flores. When the winter comes, that is, in May (in
Salvador there are two seasons of the year: the summer – a dry season and the
winter – a wet season.
 |
| Loc Chorros |
Each of them is 6 months long) the trees of coffea start
blossoming. There are plenty of coffee plantations in this part of Salvador so
the fields are covered with flowers. So it is worth seeing that place when May
is in bloom. My assumption that the name of Ruta
de las Flores is derived from the poles painted with flowers was wrong. Los
Chorros was the last stage of our trek. Those who wanted could swim in the
water of that waterfall. I decided not to do it as I had been wading in the
water for the whole day.
But I really
wanted to trek to the summit. Therefore I decided to visit ‘El Imposible’ - the biggest national
park in Salvador. But I came across some difficulties with my trekking. There
are two ways leading to the park. One of them starts in Tacuba, the town
located near Ruta and Juayua. I preferred to go to Tacuba from Anahuac and go
on my trip and then come back. but the owner of the company told me that the
trekking I had chosen lasted about 8-9 hours. The last bus running on the route
of flowers was at 17. So it was impossible to catch it. I had some doubts
whether I should go to Tacuba at all. I really wanted to go to El Imposible as I came to conclusion
that the name had its origin in the views and the nature that is impossible to
see in other places (names names...)I’m sure you have just thought ‘So what is
the problem?’.
There was the problem with the owner of the company (the only
one which has in its offer a trekking to that place) and a guide who I had
heard and read about. Well, he is a big lover of lonely female tourists. So
incredible is his passion and love to them that he is bothersome and intrusive
(he is claimed to bang on his victim’s door in the middle of the night as his
parents are the owners of the hostel). I was a perfect candidate for his
passion. That is why, I felt quite apprehensive about staying there at night
and going to the forest as well. Fortunately, I was informed that there would
be a group of people going there on that day. So this time I was happy that I
wouldn’t be alone.
I read a lot of
positive opinions about the hostel but I wasn’t delighted with that place. First
of all, I didn’t fancy the owners. Secondly, I didn’t feel good and at my ease
in that hostel and I wanted to leave that place as soon as possible. I felt
even worst when I found out that I would be going on a trek alone with a guide
as the group which was supposed to go with me, had arrived to Tacuba the day
before and they had already been in the park. ‘Great’ I thought. I felt like
packing my things and running away. But it was late and there might have been
some problems with the buses.
 |
| Laguna Verde |
So I had no choice but to stay there at night. I
stopped worrying about stalking me in my room as I shared the dorm with a boy
so I thought he would help me. What’s more, it turned out that there was the
guide’s fiancée living in the hostel for eight months. So this information made
me less worried. And all in all, I wasn’t to go on the trek with that nasty
guide. So I felt relived and calm.
The trekking was
okey but there weren’t many interesting things to see and admire on the way so
the name El Imposible isn’t derived
from the impossible. The etymology of the name of the park is different. Many
years ago, the merchants were travelling on the road leading through the park.
They had a lot of valuable goods on their horse-pulled carts. They had also
many domestic animals. The whole story is about those cows and horses. The path
was extremely narrow and steep. One mistake and you fell down into the
precipice. Many cows and horses ended at the bottom of that precipice. That is
why people called that route El Imposible
as it was impossible to cross it. In time, the barriers had been built to
protect against falling down. So that is why the park was named El Imposible.
We finished our
9 hour trekking in 5 hours so I packed my stuff and went back to Juayua to take
part in the food festival and ... in Brian’s birthday celebration who had come
to Anahuac when I had been away.
So the day of feria de comida finally came. Some of
the hostel guests were ready to binge at 7 in the morning. It turned out that
the festival started at 10. My plan was to take photos of the the food being
eaten rather that eating. As an early bird, when everybody was still asleep, I
went on a short trek to Laguna Verde, where was the peace and quiet at that
time. The owners of the food and souvenirs stalls were still in their beds.
So I could enjoy the silence and the
admire the beauty of the surrounding nature.
I was
disappointed with feria de comida. It’s
true, that spending little money, you could eat a lot of various dishes (5
dollars for a plate with meat, fish or seafood with rice, chips or vegetables)
but everything was .... normal and eatable. There weren’t any snake and guinea
pigs about which you read in the book guides?! Our birthday boy was also
disappointed. So was I. Instead of
eating, we were wandering around, taking photos while the rest of hostel quests
were devouring food. There were also the performances of dancers, all of them
typical of Polish festivals including the balloons and candy floss too.
Surprisingly, there were more local people than the tourists.
In the evening
we went to the restaurant to celebrate Brian’s sixtieth birthdayJ. It was the end of my stay on the road of flowers. On
the following day, I took the bus to Barra de Santiago – a small sea town. I
wanted to relax, swim in the sea, sunbathe and enjoy the silence, my morning jogging,
and the rise and sets of the sun for five days. Sweet laziness.
Krótkie spodenki plażowe, t-shirt, a nogach
klapeczki. To, dlaczego mi wczoraj polecił ubrać pełne spodnie, długi rękaw i
buty trekkingowe, zachodziłam w głowę, wędrując za moim przewodnikiem.
Postanowiłam jednak nie pytać, stwierdzają, że prędzej czy później się dowiem.
No i dowiedziałam się dość szybko. „Kaminta” nie była ciężka, za to bardzo mokra.
 |
| Siedem kaskad |
Okazało się bowiem, o czym nikt mnie nie uprzedził, że będziemy wędrować nie tyle,
co do siedmiu kaskad, co wzdłuż nich, a właściwie po nich. Już po kilku krokach
w wodzie, miałam totalnie przemoczone spodnie do kolan, nie wspominając o butach.
Właściwie po chwili przestałam się tym przejmować. Zwłaszcza, gdy zobaczyłam, że
Duglas wyciąga ze swojego plecaka linę, uprząż i za pomocą karabinków przymocowuje
mnie do tej liny, a ją z kolei do drzewa. A tak się zastanawiałam właśnie jak
będziemy dalej szli, gdy dotarliśmy do miejsca, które ewidentnie wyglądało na
takie, z którego zejścia nie ma. Początkowo więc pomyślałam, że będziemy
zawracać.
 |
| Schodzenie w dół |
Mój przewodnik wyraźnie nie miał takiego zamiaru. Opierając więc stopy
o skały, spływające lawiną wody, zsuwaliśmy się w dół. Woda lała się po mojej
twarzy i ubraniu. Po chwili miałam już mokre wszystko, łącznie z bielizną. Ale
frajda była niesamowita. Może i dobrze, że nikt mnie nie uprzedził, bo miałam
wielką niespodziankę. Byłam przekonana, że raczej nic mnie nie zaskoczy.
Traktowałam tę wędrówkę, jako spacer do wodospadów i tyle. Nie pomyślałabym w
życiu, że będzie mnie czekała niemal ekstremalna wspinaczka, a raczej
ekstremalne schodzenie po linie. Mój błąd. Drugi popełniłam, zakładając, że
będziemy szli na siedem różnych wodospadów. No, bo skąd w końcu nazwa?
Okazało
się, że Siedem kaskad to jednak jedna kaskada :), tylko że
długa, ciągnąca się przez około trzynaście metrów i to na różnych, siedmiu
wysokościach. Nie miało to jednak żadnego znaczenia, bo wrażenie całości było
niesamowite. Wodospad przepiękny, majestatyczny i dziki. Znów poczułam się
niemal jak Indiana Jones i poszukiwacze zaginionego skarbu, przedzierający się
przez dżunglę, pełną wody, trudnych do pokonania przeszkód i groźnych zwierząt.
Ze zwierząt w lesie wprawdzie były tylko pięć psów, które nam towarzyszyły, i
których ubywało w miarę upływu czasu i wzrastania liczby wodnych przejść. Cóż
tu dużo pisać. Było cudownie.
 |
| Jeden z towarzyszy |
Duglas raczył mnie interesującymi historiami i pokazywał
ciekawostki przyrodnicze, np. niejaką roślinę pito, której listki mają działanie
usypiające. Wystarczy zjeść kawałek listka, by spać przez 8 godzin. Ponieważ
ostatnio nie sypiam dobrze, skrzętnie schowałam jeden taki liściuch do plecaka.
Tak na wszelki wypadek. Albo taka rzeka St. Lucia, które płynie w pobliżu Juayua.
Owa rzeka, dokładnie, co 7 lat znika na okres siedmiu miesięcy, by po ich
upływie znów płynąć zwartym nurtem przez kolejne siedem lat. W tym roku
przypada akurat czas, w którym nie mogłam się w niej ponurzać. No i oczywiście
na koniec poznałam rozwiązanie zagadki. Już wiem skąd wzięła się nazwa Ruta de
las Flores.
 |
| Los Chorros |
Otóż w zimie, czyli w miesiącach począwszy od maja (w Salwadorze
mają bowiem dwie pory roku: lato, czyli porę suchą i zimę, czyli porę
deszczową, z których każda trwa sześć miesięcy) zaczyna kwitnąć kawa. A
ponieważ w tych okolicach, uprawia się sporo tego przysmaku, więc całe pola
usłane są kwieciem. Warto więc Rutę de las Flores odwiedzić w kwitnący maj.
Moja teoria o słupach elektrycznych okazała się więc błędna. Mogę więc odwołać pomysł
z „gdańską droga mleczną”. Wędrówkę zakończyliśmy na wodospadzie Los Chorros, w
której chętni mogą popływać. Jako że ja już zaliczyłam porządne nurzanie się w
wodzie tego dnia, postanowiłam dwa razy do tej samej wody nie wchodzić.
Za to na kolejny szczyt jak najbardziej wejść
chciałam. W tym celu postanowiłam wybrać się do największego parku narodowego
Salwadoru, czyli El Imposible. Miałam jednak pewne trudności z tym
trekkingiem. Są bowiem dwie możliwości wejścia do parku. To bliższe zaczyna się
w miejscowości Tacuba, położonej niedaleko Ruty i Juayua. Wolałam z Anahuac pojechać
do Tacuby, pójść na wycieczkę i wrócić z powrotem. Jednak właściciel firmy poinformował
mnie, że najdłuższy trekking, na którą chciałam pójść trwa około 8 – 9 godzin,
a ostatnie autobusy, kursujące wzdłuż drogi kwiatów, kończą kursowanie około
17. Nie było więc szans, żeby wyrobić się w czasie. Wahałam się więc czy w
ogóle jechać do Tacuby.
Bardzo zależało mi na Imposible, ponieważ ubzdurałam
sobie, że nazwa ta wywodzi się od nieprawdopodobnych wręcz widoków i natury,
jaką park oferuje (ach, te nazwy!). Pewnie każdy z Was myśli sobie teraz: „Ale
z czym problem?”. A problem w tym, że co nieco o ów właścicielu firmy (jedynej,
która oferuje w tych okolicach wędrówkę do parku) i jednocześnie przewodniku w tej
samej osobie słyszałam i czytałam. A mianowicie o jego szczególnym zamiłowaniu
do samotnych turystek. Jego miłość do nich jest tak wielka, że w nocy, potrafi
dobijać się do pokojów, (bowiem jednocześnie prowadzi wraz z rodzicami jedyny w
mieście hostel). Jako, że spełniałam trzy z wymaganych warunków, nie trudno mi
się dziwić, że kiełkowały we mnie pewne obawy przed pozostaniem tam na noc.
Przed pójściem z nim sam na sam w lasu również. Dostałam jednak informację, że
na piątkową wędrówkę szykuje się cała grupa, więc wyjątkowo tym razem byłam
szczęśliwa, że w trekkingu będą miała towarzyszy.
O hostelu czytałam wcześniej sporo pochlebnych
opinii. Mnie jednak nie zachwyciło. Przede wszystkim właściciele, którzy nie
wzbudzili mojego zaufania. Nie czułam się w tym miejscu dobrze i pragnęłam jak
najszybciej się stąd wydostać. Zwłaszcza, że okazało się, iż jednak będę szła sama
z przewodnikiem, bo grupa, która miała iść razem ze mną, przybyła do Tacuby
dzień wcześniej i też dzień wcześniej wybrali się do parku. No pięknie, pomyślałam.
To chyba pakuję się i uciekam. Zrobiło się już jednak trochę późno i obawiałam
się, że może być problem z autobusami. Nie zostało mi nic innego jak zostać.
Obawy o dobijanie się do pokoju minęły. Po pierwsze w dormitorium spał ze mną
jeden chłopak, więc liczyłam, że w razie, czego mnie obroni. Po drugie okazało
się, że od ośmiu miesięcy w hostelu mieszka narzeczona właściciela agencji
turystycznej (czyli jedna z turystek dała się złowić). Myślę więc, że dzięki
temu sytuacja się trochę unormowała. Jakby tych dobrych wieści było jeszcze
mało, to okazało się, że idę zupełnie, z kim innym do parku. Odetchnęłam z ulgą
i postanowiłam cieszyć się wędrówką.
 |
| Widok ze szczytu |
Uciech wielu jednak nie było, oprócz tego, że
trekking był satysfakcjonujący. I to byłoby na tyle. Nazwa El Imposible wcale nie wzięła się od nieziemskich krajobrazów, ale
od pewnej drogi, z którą wiąże się historia. Kilkadziesiąt lat temu ową drogą,
która wiedzie przez park, przemieszczali się kupcy z wybrzeża Salwadoru do
miejscowości, znajdujących się w okolicach Ruty de las Flores. A kupcy jak
wiadomo, zawsze mieli ze sobą pełno towaru, który ciągnęli na wozach (a raczej
ciągnęły je konie). Wędrowało też z nimi liczna zwierzyna domowa. No i o te
konie i krowy się rozchodzi (choć o ludzi trochę też). Owa dróżka była
niezwykle wąska i stroma. Wystarczył jeden nieostrożny ruch i wszystko leciało
wiele kilometrów w dół. Tak więc swego czasu wiele kilometrów w dół przemierzyło
mnóstwo koni i krów. Od trudności, jakie nastręczało przejście tą drogą,
nazwano to miejsce El Imposible, jako
niemożliwe do przejścia. Z czasem zbudowano barierki, które miały chronić przed
tragiczną śmiercią i umożliwić swobodne przemieszczanie się. I od tego
niebezpiecznego miejsca nazwano cały park.
Ponieważ dziewięciogodzinny trekking zrobiliśmy w
pięć i pół godziny, jeszcze tego samego dnia po powrocie z gór, spakowałam się
i wróciłam do Juayua, by następnego dnia wziąć udział w festiwalu jedzenia i
jak się okazało po przyjeździe, również w urodzinach Briana, który przybył do
Anahuac podczas mojej krótkiej nieobecności.
 |
| Nad Laguną Verde |
W końcu nadeszła słynna feria de comida. Niektórzy z
hostelu nastawiali się, że już od siódmej rano zaczną „wyżerkę”. Okazało się
jednak, że całość zaczyna się dopiero o 10, więc budziki zostały przestawione. Ja bardziej nastawiałam się na dokumentowanie
tego, co będą jeść inni.
Jako ranny ptaszek, postanowiłam więc rano, gdy
wszyscy jeszcze spali po wieczornych hulankach, ruszyć na krótki trekking do
Laguny Verde, nad którą o tej porze panowała cisza i spokój. Stragany z
jedzeniem i pamiątkami spały jeszcze wraz z turystami. Mogłam w samotności
delektować się ciszą, i otaczającym mnie pięknem natury.
Feria de comida rozczarowała. Fakt, że za niewielkie
pieniądze można było zjeść różne dania (talerz, zawierający mięso, rybę czy
owoce morza z ryżem, frytkami czy co kto tam chciał i warzywami – 5 dolarów),
ale wszystko takie jakieś…normalne.
Gdzie te węże, świnki morskie i inne cuda,
o których czytaliśmy w relacjach i przewodnikach?! Nasz jubilat był
rozczarowany. Ja mniej, choć nie ukrywam, że też chciałam popróbować jakiś typowych
specjałów, pozostałam więc przy juce.
Zamiast więc jeść, więcej czasu spędziliśmy, wędrując wśród ludzi, robiąc
zdjęcia, podczas gdy cała hostelowa ferajna zajadała się przez kilka godzin.
Festiwalowi towarzyszyły występy grup tanecznych i wszystkie typowe dla
polskich festynów atrakcje z watą cukrową i balonami włącznie. Tyle że turystów
było jakoś mniej, znaczy tych lokalnych, bo to oni głównie odwiedzają festiwal.
Jakby było nam jednak mało, wieczorem ruszyliśmy do
restauracji, by uczcić sześćdziesiąte urodziny Briana :).
I na tym zakończyłam swój pobyt na drodze kwiatów, ładując się następnego dnia
z samego rana do autobusu, który powiózł mnie do Barra de Santiago, czyli małej
morskiej miejscowości. Tam planowałam odpocząć, skorzystać z kąpieli zarówno
morskich, jak i słonecznych oraz przez całe pięć dni cieszyć się ciszą,
porannym joggingiem na plaży, pięknymi zachodami słońca i słodkim lenistwem.
