Scary spooky story Historia z dreszczykiem

I’m going to tell you a story. In the beginning, I wasn’t supposed to write it because I didn’t want some of you to feel sorry for me that I have to suffer in this SCARY America (as there are people claiming so). Neither did I want to be accused of complaining all the time. And what is most important reason, I didn’t want to make my mum worried. But, all of us enjoy reading scary spooky stories in which the blood is being shed so I have changed my mind and have written one.

Not very long time ago, beyond the woods, beyond the seas, beyond high mountains, far away from Poland, there was a female tourist relaxing herself in a tiny Salvadoran village by the sea. She liked to walk along the shore when the sun was setting. One day, as usual, she went for a walk  towards the red sphere. There was nobody and nothing. Only her. But there is no need to worry. The village was safe. On the contrary to the other places in Salvador and Honduras which she had visited before. When she came here, she was told it was a really friendly and safe place and she could explore it without being afraid. So she was walking. She went past three young fishermen who were doing something with their fishing nets. The crash of waves was incredible. It made impossible to hear anything. There were the moments when our heroine wasn’t able to hear even her thoughts. But she could hear the voice of one of the fishermen. She turned back. One of them was approaching her. She saw him moving his mouth but she understood nothing. She waited. She thought that he might want to warn her against walking alone. Usually that was the reason why people stopped her. The guy was getting closer. She asked him what was going on because she didn’t understand. The fisherman’s mouth was moving but she couldn’t hear anything except the waves crashing. Can you repeat, please, she asked. I don’t understand. And suddenly, she is able to understand. She understands well the words. ‘Give me that’. She is trying to understand what he wants. But she hasn’t got anything with her, even the camera. Finally, she knows what it is when the man is trying to put his hands between her legs. ‘Give me that’ he repeats his order. She is petrified for a second. There is nothing here. No buildings. No people. It would be best to run away towards the holiday camp but on the way to that place there are two other men. She would be able to fight against one man, but there are three of them so she is in a hopeless situation. She is terrified. She starts running, hoping the two men wouldn’t stop her. She was sure she couldn’t make it. Nobody would hear her screaming. When she was close to the fishermen, either of them moved. ‘Has he told you anything?’ she heard. ‘He is insane’. She didn’t answer and continued running, turning away her head all the time to check they weren’t chasing her. After fifteen minutes of her frantic run, she was in the camp. She started crying. Out of fear, out of nervousness and out of happiness that she was safe and sound.

All the people in the village were shocked. Never before had such a situation taken place in their village. Never before had a female tourist been attacked or sexually harassed. The police investigated the case. They started looking for the guy who had scared the hell out of the tourist and put the village’s reputation in jeopardy. The inhabitants of the village came out in a cold sweat. They were worried that no female tourist would ever visit their village. It was like in CSI. The following day, the girl went on the beach as a bait. She was being followed by a security guard from the hotel. The girl was still scared so she kept turning away her head to check if he was there to protect her. There was nobody there, at the site where the unpleasant situation had taken place. The assailant might have been frightened by the police that had been looking for the fishermen and questioning the people about them the previous night. The girl didn’t change her mind, though. She didn’t run away from Barra de Santiago. On the contrary, she prolonged her stay. She didn’t want to go back to the noisy city. There was peace and quiet in the village and she felt wonderful there. It is almost impossible to avoid such situation while you are travelling alone, especially if you are a female lonely traveller. Fortunately, the girl was safe  and sound, nothing bad had happened to her. But she made an important decision. Before she starts her new journey, she will enrol the private self-defence classes.

**

I was glad I was coming back to Guatemala. Although I experienced a lot of adventures and pleasant moments travelling in Honduras and Salvador, I missed Xela, I missed friendly and helpful drivers from the chickenbuses. 

I missed the women wearing beautiful traditional clothes and the Guatemalan men who are much more respectful for women than their male neighbours. In Salvador and Honduras, there is no respect for women in general, and for female tourists in particular. I was fed up with constant shouts such as “Hey, babe!’ or smacking lips. Some of the girls told me one may get used to it but I couldn’t. That is why, I was happy that the Guatemalan peace and order was going to come back. I crossed the border smoothly. I took a risky and crossed the Salvadoran side of the border, where I had been searched for drugs before, wearing a T-shirt proudly. 

The police officer praised me for my tattoo and let me through the gate. No sooner had I got in the Guatemalan bus than the man sat in front of me and said “Hey, babe!’ What?! I had been longing for polite guatemaltecos and the first I met was saying such things?! I guess I was a little bit too rough when I told him I was a babe only for my husband and I didn’t want a strange guy to call me like that. He was flabbergasted for a second. Then h tried to explain me that they called all female tourists like that. I told him it wasn’t polite and nice. He left me alone. In my mind, I hoped he wasn’t the driver of that bus. If he had been him, for sure he wouldn’t have informed me where to get off.

When you go to Antigua by a private bus, it takes you 5 hours to get there. I went there by a chickenbus and the journey took me eight hours. I decided to spend a day in Antigua just to confirm my opinion that it wasn’t a place for me. I didn’t meet any local people here – only tourists. Without the sense of guilt, I went to Quetzaltenango  to start my school the following day. 

I spent the first week at school revising grammar and vocabulary and telling stories about my adventures which I had experienced for 1,5 months. At first, I thought I would visit Salvador, Honduras and Nicaragua in 4 weeks. As you can see, my plan did not come off because my journey took me 6 weeks and I didn’t manage to be even near the border with Nicaragua. 

So I visited old places and drank my favourite mohito mango with my teacher and schoolmates. I visited a few popular markets in the area, the one in San Francisco del Alto and in  Momostenango. And finally, long-waiting Easter came. Easter which Guatemalans celebrate joyfully and merrily.
 (transl. Ewa Bartłomiejczyk)
 

Nie tak dawno temu, choć od Polski to zapewne za wieloma górami, rzekami, a nawet wulkanami, w małej salwadorskiej, nadmorskie wiosce wypoczywała sobie pewna turystka, która lubiła o wschodzie słońca spacerować wzdłuż brzegu morza. Pewnego dnia, jak co dzień, wyszła na wieczorną przechadzkę w stronę czerwonej kuli. Wokół panowała pustka. Nie musicie się jednak martwić o nią. W tej wiosce była bezpiecznie. W przeciwieństwie do wszystkich innych miejsc zarówno w Salwadorze, jak i w Hondurasie, które podczas swojej podróży ów dziewczę odwiedziło. Po przyjedzie tu zapewnianą ją, że trafiła do niezwykle przyjaznej i bezpiecznej okolicy, po której może sama wędrować bez strachu. Więc wędrowała. Minęła trzech młodych rybaków, którzy grzebali przy sieci, rozłożonej w małej zatoczce morza. Huk fal był niesamowity. Zagłuszał wszystko. Nasza bohaterka momentami nie słyszała własnych myśli. Jakimś cudem jednak dobiegł ją głos jednego z rybaków. Odwróciła się. Jeden z nich zmierzał w jej kierunku. Widziała, że porusza ustami, ale nic z tego rozumiała. Zaczekała. Może chce mnie ostrzec, że dalej nie powinnam iść samej, myślała. Z reguły ludzie z tego powodu ją zaczepiali, choć często też dlatego, by po prostu porozmawiać, spytać skąd jest. Gdy chłopak jest już bardzo blisko, dziewczę pyta, o co chodzi, bo nie rozumie. Usta rybaka znów poruszają się, ale do dziewczyny nie dociera żaden dźwięk, oprócz łomotu morskich fal. Proszę powtórzyć, krzyczy, zaczynając wątpić w swoją umiejętność porozumiewania się w języku hiszpańskim. Czy możesz powtórzyć jeszcze raz, prosi. Nie rozumiem. Chłopak nachyla się niemal jej do ucha. I ona teraz słyszy wyraźnie: „Daj mi to!”. Mózg dziewczyny wskakuje na wyższe obroty, próbując zrozumieć, czego chce mężczyzna. Nie ma przy sobie nic wartościowego. Wszystko dzieje się w ułamku sekundy. W końcu dociera do niej, czego chce rybak, gdy jego ręka próbuje wylądować między jej udami i słyszy powtórne: „daj mi to”. Na ułamek sekundy paraliżuje ją strach. Przed nią nic nie ma, żadnych domów, żadnych ludzi. Lepsza byłaby ucieczka w stronę ośrodka, ale na drodze do niego stoi dwóch pozostałych mężczyzn. Z jednym jeszcze może by sobie poradziła, zwłaszcza, że był niższy ode niej, ale z trzema wiedziała, że nie ma szans. Jest przerażona, ale mimo wszystko zaczyna biec, modląc się, żeby tych dwóch nie zagrodziło jej drogi, bo w wyobraźni już widziała ten obraz. Była pewna, że nie wyjdzie z tego cało. Nikt nawet nie usłyszałby jej krzyku. Gdy zaczęła zbliżać się do pozostałych dwóch rybaków, żaden z nich całe szczęście nawet nie drgnął, zajęty swoją siecią. Usłyszała tylko krzyk za sobą i pytanie: „Czy on ci coś powiedział?” i „On jest szalony”. Nie miała zamiaru podejmować jednak dyskusji, tylko gnała przed siebie jak oszalała, co chwilę odwracając się, by sprawdzić czy żaden z mężczyzn nie podąża jej śladem. Po niecałych piętnastu minutach szaleńczego biegu, wpadła do ośrodka i rozpłakała się. I ze strachu i z nerwów, i po części też ze szczęścia, że jednak nic jej się nie stało. Wszyscy w wiosce byli w szoku. Nigdy w życiu nic się tam takiego nie zdarzyło. Nigdy żadna turystka nie była tu zaczepiona czy molestowana. Sprawą zajęła się policja. Rozpoczęły się poszukiwania chłopaka, który przeraził turystkę, jednocześnie narażając na szwank reputacje miejscowości. Na mieszkańców padł blady strach, że już żaden turysta nie odwiedzi ich miejscowości. Rozpoczęła się zabawa rodem z CSI. Następnego dnia dziewczyna ruszyła po raz drugi w tamtą stronę, tym razem, jako przynęta. Za nią, w bezpiecznej odległości skradał się ochroniarz z ośrodka. Dziewczyna jednak bała się i cały czas sprawdzała, czy aby na pewno ma zabezpieczenie z tyłu. W miejscu jednak, gdzie poprzedniego dnia przydarzyła jej się ta nieprzyjemna sytuacja, nie było nikogo. Możliwe, że chłopak wystraszył się policji, która poprzedniego wieczoru szukała rybaków znad morza i rozpytywała po mieście. Cała ta sytuacja nie zmieniła jednak jej samopoczucia w kolejnych dniach. Nie uciekła z Barra de Santiago, a wręcz przeciwnie, przedłużyła pobyt. Mimo wszystko było tu tak spokojnie, cicho, leniwie, że nie chciała wracać do hałasu dużego miasta. Mimo wszystko było jej tu cudownie. A takie sytuacje są chyba nieuniknione w podróży, zwłaszcza tej kobiecej i samotnej. Najważniejsze, że dziewczyna wyszła z tego cało, postanawiając że przed następną podróżą, musi zapisać się na zajęcia z samoobrony dla kobiet. 
** 
Cieszyłam się, że wracam do Gwatemali. Mimo, że podróż po Hondurasie i Salwadorze przyniosła mi wiele radości, to tęskniłam za Quetzaltenango, za przyjaznymi i pomocnymi kierowcami chickenbusów, za kobietami w pięknych tradycyjnych strojach i za mężczyznami, którzy znacznie większym szacunkiem darzą kobiety niż ich sąsiedzi. W Salwadorze i Hondurasie coś takiego jak respekt mężczyzn w stosunku do kobiet, zwłaszcza turystek, niemal nie istnieje. 

Dzieci w Momostenango

Zmęczyły mnie ciągłe okrzyki: „Hej, bejbe”, rzucane na każdym kroku czy wieczne cmokania. Niektóre dziewczyny mówiły, że można się do tego przyzwyczaić, ja nie mogłam. Dlatego z radością wracałam do gwatemalskiego spokoju. Dzieci w Momostenango Granicę przekroczyłam bez problemów. Zaryzykowałam nawet i przez salwadorską stronę, na której ostatnio szukali u mnie narkotyków, postanowiłam dumnie przejść w krótkim rękawku. Policjanci tylko pochwalili mój tatuaż i puścili mnie dalej. Wsiadłam do autobusu po gwatemalskiej stronie i nim zdążyłam odetchnąć, wparował jakiś facet, usiadł z rozmachem naprzeciwko mnie i rzucił: „Hej bejbe!”. 

Momostenango

Że co? To ja tu tęskniłam za grzecznymi guatemaltecos, a ten mi na dzień dobry z czymś takim wyskakuje? Trochę się chyba uniosłam, tłumacząc, że "bejbe" to ja jestem, ale dla mojego męża i nie życzę sobie, żeby obcy facet tak się do mnie zwracał. Kobiety śpiące na stoisku w San Francisco Mężczyznę na chwilę zatkało, bo zaczął mamrotać, że oni tak do wszystkich turystek się zwracają, więc mu wytłumaczyłam, że to nie jest ani ładne ani grzeczne, ani na pewno nie zabawne. Szybko uciekł, przygnieciony ciężarem mojego wykładu. Miałam tylko nadzieję, że to nie był kierowca autobusu. Obawiałam się, że w takim przypadku, mógłby mnie nie poinformować, gdzie powinnam wysiąść. Momostenango Podróż autobusem firmy prywatnej trwa około pięciu godzin, chcickenbusem do Antiguy dotarłam po ośmiu. A tak, postanowiłam odwiedzić na jeden dzień Antiguę, by sobie przypomnieć, że jednak nie jest to miejsce dla mnie. Na ulicy nie spotkałam niemal żadnego lokalesa. Sami turyści. 

Śpiące kobiety w San Francisco

Bez żalu dnia następnego wróciłam do mojego kochanego Quetzaltenango, by następnego dnia rozpocząć szkołę. Pierwszy tydzień więc minął na przypominaniu gramatyki, słówek, opowieściach o moich przygodach, których przez 1,5 miesiąca trochę się zebrało. A tak w ogóle to początkowo wyjeżdżałam z przekonaniem, że odwiedzę oprócz Salwadoru, i Hondurasu, jeszcze Nikaraguę i to w zaledwie cztery tygodnie. San Francisco del Alto Jak widać z planowaniem u mnie krucho, bo wyjazd przedłużył się do sześciu tygodni, a ja nawet nie zbliżyłam się do granicy z Nikaraguą. 

San Francisco del Alto

Poodwiedzałam trochę stare kąty, wypiłam moje ulubione mohito mango z nauczycielem i koleżankami ze szkoły, odwiedziłam parę słynnych targów w okolicy, m. in. w San Francisco del Alto i w Momostenango. I w końcu dotarłam do tak długo oczekiwanych przeze mnie Świąt Wielkanocnych, które w Gwatemali obchodzone są wyjątkowo widowiskowo.

What does the happiness look like? Jak wygląda szczęście?

The sky is sparking red. The sun is sinking over the horizon, spreading the red and orange sequins on the surface of the rough sea. 

On the left, the rough water and foamy waves, washing the shore. On the right, the forest of palms. And me, in the middle. With the flip-flops in one hand. Pouring sand between my toes with the other. I am walking straight ahead, towards the sun, as if I wanted to reach the line of the horizon, to stroke it for goodnight. ‘But I can’t reach it’  I recall the Deadalus and Icarus myth. The sand is black, volcanic.

There is only me, the sea and the big red illuminating sphere which is reaching, in a slow motion, its destination – the sea, to wane in its foamy waves. I am immersed in the emptiness. And I am walking straight ahead. 

Hardly can I believe I am here, on the deserted beach. There aren’t here any hustle and bustle, ice-creams sellers encouraging loudly to buy their cool ice-creams for refreshment. There aren’t any beads and seashell sellers. There aren’t any stalls with fried fish and beer. No tourists.

The sun is getting lower, it’s about to sink over the horizon. I can feel the breeze on my face. No, it isn’t the breeze. These are my tears. The tears of happiness because I am in the paradise and I am incredibly happy surrounded by the beautiful and indomitable nature.

I stop and look at the sun. It is like in Melancholy by Lars von Trier. I take a few steps towards the sea. The waves are tickling my feet and calves. Never before have I seen such redness. 

I am astonished and incredibly happy. I feel as if I touched the paradise. Because the paradise must look like that. Contrary to von Trier, I am not predicting the end of the world. for me it is the beginning.... the beginning of the new world, more beautiful, full of the dreams that have come true. I have never been aware that one may feel so happy! I wish I could find the words which would describe the happiness that is inside me.  It’s impossible. My state of mind and body is indescribable.

Niebo zaczyna mienić się czerwienią. 

Słońce zbliża się do linii horyzontu, rozsiewając po powierzchni wzburzonego morza, pomarańczowo-czerwone cekiny, takie jak moja mama przyszywała mi do sukienek karnawałowych. 
Po lewej, wzburzona woda i spienione fale, rozbijające się o brzeg. Po prawej las palm. A po środku ja. Z klapkami w jednej ręce, by drugą móc przesypywać piasek między palcami. Wędruję przed siebie, w stronę słońca, jakbym wraz z nim chciała dotknąć linii horyzontu, pogłaskać go na dobranoc. Nie mogę go jednak dosięgnąć, myślę, mając na względzie mit o Dedalu i Ikarze. A piasek jest czarny, wulkaniczny. 
Jestem tylko ja, morze i wielka, czerwona, świetlista kula, która niczym meteoryt w zwolnionym tempie zbliża się do miejsca swojego przeznaczenia, by zgasnąć w spienionych falach. 

Wokół pustka. A ja idę przed siebie, nie mogąc uwierzyć w to, że znalazłam się na wymarzonej, niemal bezludnej plaży, na której nie istnieje turystyczny harmider, nie ma sprzedawców lodów, gromko oznajmiających, swoje nadejście i to, że posiadają zimniuteńkie lody dla ochłody jakby sensem było roznoszenie ciepłych. 
Nie ma sprzedawców koralików i muszelek. Nie ma straganów ze smażoną rybą i frytkami i budek z piwem. Nie ma też hałaśliwych turystów. Słońce jest coraz niżej, za chwilę całkowicie ukryje się za horyzontem. Czuję bryzę znad morza na moje twarzy. A jednak nie, to nie bryza, to łzy. Łzy szczęścia, bo znalazłam się w raju i jestem niewyobrażalnie szczęśliwa, otoczona tylko przez zjawiskowo piękną, choć często nieobliczalną naturę. Zatrzymuję się i spoglądam na słońce. 

Przypomina mi się scena z „Melancholii” von Triera Postępuję kilka kroków w stronę morza. Fale łaskoczą nie tylko stopy, ale i łydki. Jeszcze nigdy nie widziałam takiej czerwieni. Jestem oniemiała z zachwytu i niewyobrażalnie szczęśliwa. 
Czuję się jakbym dotknęła raju. Bo tak przecież musi wyglądać raj. Jest jak w filmie.Tyle że w przeciwieństwie do scenariuszu von Triera, ja w moim nie przewiduję końca świata, lecz dopiero jego początek.
Nie zdawałam sobie sprawy, że można być tak szczęśliwym!

Impossible is sometimes possible: about the waterfalls, forests and eating Niemożliwe czasem jest możliwe: o wodospadach, lasach i jedzeniu

Beach trunks, a T-shirt and flip-flops on his feet. Why did he tell to wear trousers, a long sleeved top and  trekking boots, I wondered, following my guide. I decided not to ask because I was sure I would find out the answer soon. 

And so would I. ‘Kaminta’ wasn’t difficult but wet. It turned out we wouldn’t trek to the seven cascades but along them or in them. Having taken a few steps, I had my trousers and shoes wet. But I stopped worrying about it when I saw Duglas take out a rope and a harness from his backpack and using the carabiners connecting me with the rope and the rope to the tree. So now I  knew how we were going to continue our trekking. At first, I thought it would be impossible to cross here and we would have to go back. But my guide didn’t have such an intention. Leaning our feet on the rocks, we were sliding down, overcoming tones of foamy water going down. The water was everywhere. On my face and my clothes. 

I was soaking wet. But I was enjoying myself. It’s good I hadn’t known about it before because I could feel really surprised. I was sure nothing would be able to make me surprised. For me, it was supposed to be just an easy trek to the waterfalls. I would have never thought I would take part in such an extreme venture. My mistake. The second one I made was my assumption that we were going to see seven separate waterfalls as the name suggested. Well, it turned out that ‘Seven Cascades’ consists of one cascadeJ but it is very long.  It is 30 meters long and is situated on seven levels at different heights. The impression was incredible. I was astonished. 

The waterfall was magical and majestic. Wild. I felt like Indiana Jones and riders of the lost ark, venturing through the jungle, wading in the water and overcoming the obstacles and fighting with dangerous wild animals. In fact, there were only five dogs but the more water passages were the less dogs accompanied us. It was great!

Duglas told me a lot of stories and life science interesting facts. For instance, he showed me a plant called ‘pito’ whose leaves are sedative. If you eat a piece of such a leaf, you sleep for 8 hours non-stop. 

I hadn’t been sleeping well recently so I took one leave with me, just in case. There is also a river called St Lucia. Every seven years, this river disappears for seven months. When the time comes (that is when the period of the seven months is over), the river comes back to its bed. I couldn’t wade in the rivers’ water as it was the time of its disappearance. And I finally solved the mystery of Ruta de las Flores. When the winter comes, that is, in May (in Salvador there are two seasons of the year: the summer – a dry season and the winter – a wet season. 

Loc Chorros

Each of them is 6 months long) the trees of coffea start blossoming. There are plenty of coffee plantations in this part of Salvador so the fields are covered with flowers. So it is worth seeing that place when May is in bloom. My assumption that the name of Ruta de las Flores is derived from the poles painted with flowers was wrong. Los Chorros was the last stage of our trek. Those who wanted could swim in the water of that waterfall. I decided not to do it as I had been wading in the water for the whole day.

But I really wanted to trek to the summit. Therefore I decided to visit ‘El Imposible’ - the biggest national park in Salvador. But I came across some difficulties with my trekking. There are two ways leading to the park. One of them starts in Tacuba, the town located near Ruta and Juayua. I preferred to go to Tacuba from Anahuac and go on my trip and then come back. but the owner of the company told me that the trekking I had chosen lasted about 8-9 hours. The last bus running on the route of flowers was at 17. So it was impossible to catch it. I had some doubts whether I should go to Tacuba at all. I really wanted to go to El Imposible as I came to conclusion that the name had its origin in the views and the nature that is impossible to see in other places (names names...)I’m sure you have just thought ‘So what is the problem?’. 

There was the problem with the owner of the company (the only one which has in its offer a trekking to that place) and a guide who I had heard and read about. Well, he is a big lover of lonely female tourists. So incredible is his passion and love to them that he is bothersome and intrusive (he is claimed to bang on his victim’s door in the middle of the night as his parents are the owners of the hostel). I was a perfect candidate for his passion. That is why, I felt quite apprehensive about staying there at night and going to the forest as well. Fortunately, I was informed that there would be a group of people going there on that day. So this time I was happy that I wouldn’t be alone. 

I read a lot of positive opinions about the hostel but I wasn’t delighted with that place. First of all, I didn’t fancy the owners. Secondly, I didn’t feel good and at my ease in that hostel and I wanted to leave that place as soon as possible. I felt even worst when I found out that I would be going on a trek alone with a guide as the group which was supposed to go with me, had arrived to Tacuba the day before and they had already been in the park. ‘Great’ I thought. I felt like packing my things and running away. But it was late and there might have been some problems with the buses. 

Laguna Verde

So I had no choice but to stay there at night. I stopped worrying about stalking me in my room as I shared the dorm with a boy so I thought he would help me. What’s more, it turned out that there was the guide’s fiancée living in the hostel for eight months. So this information made me less worried. And all in all, I wasn’t to go on the trek with that nasty guide. So I felt relived and calm.

The trekking was okey but there weren’t many interesting things to see and admire on the way so the name El Imposible isn’t derived from the impossible. The etymology of the name of the park is different. Many years ago, the merchants were travelling on the road leading through the park. They had a lot of valuable goods on their horse-pulled carts. They had also many domestic animals. The whole story is about those cows and horses. The path was extremely narrow and steep. One mistake and you fell down into the precipice. Many cows and horses ended at the bottom of that precipice. That is why people called that route El Imposible as it was impossible to cross it. In time, the barriers had been built to protect against falling down. So that is why the park was named El Imposible.  

We finished our 9 hour trekking in 5 hours so I packed my stuff and went back to Juayua to take part in the food festival and ... in Brian’s birthday celebration who had come to Anahuac when I had been away.

So the day of feria de comida finally came. Some of the hostel guests were ready to binge at 7 in the morning. It turned out that the festival started at 10. My plan was to take photos of the the food being eaten rather that eating. As an early bird, when everybody was still asleep, I went on a short trek to Laguna Verde, where was the peace and quiet at that time. The owners of the food and souvenirs stalls were still in their beds. So  I could enjoy the silence and the admire the beauty of the surrounding nature. 

I was disappointed with feria de comida. It’s true, that spending little money, you could eat a lot of various dishes (5 dollars for a plate with meat, fish or seafood with rice, chips or vegetables) but everything was .... normal and eatable. There weren’t any snake and guinea pigs about which you read in the book guides?! Our birthday boy was also disappointed.  So was I. Instead of eating, we were wandering around, taking photos while the rest of hostel quests were devouring food. There were also the performances of dancers, all of them typical of Polish festivals including the balloons and candy floss too. Surprisingly, there were more local people than the tourists.

In the evening we went to the restaurant to celebrate Brian’s sixtieth birthdayJ. It was the end of my stay on the road of flowers. On the following day, I took the bus to Barra de Santiago – a small sea town. I wanted to relax, swim in the sea, sunbathe and enjoy the silence, my morning jogging, and the rise and sets of the sun for five days. Sweet laziness.

Krótkie spodenki plażowe, t-shirt, a nogach klapeczki. To, dlaczego mi wczoraj polecił ubrać pełne spodnie, długi rękaw i buty trekkingowe, zachodziłam w głowę, wędrując za moim przewodnikiem. Postanowiłam jednak nie pytać, stwierdzają, że prędzej czy później się dowiem. No i dowiedziałam się dość szybko. „Kaminta” nie była ciężka, za to bardzo mokra. 

Siedem kaskad

Okazało się bowiem, o czym nikt mnie nie uprzedził, że będziemy wędrować nie tyle, co do siedmiu kaskad, co wzdłuż nich, a właściwie po nich. Już po kilku krokach w wodzie, miałam totalnie przemoczone spodnie do kolan, nie wspominając o butach. Właściwie po chwili przestałam się tym przejmować. Zwłaszcza, gdy zobaczyłam, że Duglas wyciąga ze swojego plecaka linę, uprząż i za pomocą karabinków przymocowuje mnie do tej liny, a ją z kolei do drzewa. A tak się zastanawiałam właśnie jak będziemy dalej szli, gdy dotarliśmy do miejsca, które ewidentnie wyglądało na takie, z którego zejścia nie ma. Początkowo więc pomyślałam, że będziemy zawracać. 

Schodzenie w dół

Mój przewodnik wyraźnie nie miał takiego zamiaru. Opierając więc stopy o skały, spływające lawiną wody, zsuwaliśmy się w dół. Woda lała się po mojej twarzy i ubraniu. Po chwili miałam już mokre wszystko, łącznie z bielizną. Ale frajda była niesamowita. Może i dobrze, że nikt mnie nie uprzedził, bo miałam wielką niespodziankę. Byłam przekonana, że raczej nic mnie nie zaskoczy. Traktowałam tę wędrówkę, jako spacer do wodospadów i tyle. Nie pomyślałabym w życiu, że będzie mnie czekała niemal ekstremalna wspinaczka, a raczej ekstremalne schodzenie po linie. Mój błąd. Drugi popełniłam, zakładając, że będziemy szli na siedem różnych wodospadów. No, bo skąd w końcu nazwa? 

Okazało się, że Siedem kaskad to jednak jedna kaskada :), tylko że długa, ciągnąca się przez około trzynaście metrów i to na różnych, siedmiu wysokościach. Nie miało to jednak żadnego znaczenia, bo wrażenie całości było niesamowite. Wodospad przepiękny, majestatyczny i dziki. Znów poczułam się niemal jak Indiana Jones i poszukiwacze zaginionego skarbu, przedzierający się przez dżunglę, pełną wody, trudnych do pokonania przeszkód i groźnych zwierząt. Ze zwierząt w lesie wprawdzie były tylko pięć psów, które nam towarzyszyły, i których ubywało w miarę upływu czasu i wzrastania liczby wodnych przejść. Cóż tu dużo pisać. Było cudownie. 

Jeden z towarzyszy

Duglas raczył mnie interesującymi historiami i pokazywał ciekawostki przyrodnicze, np. niejaką roślinę pito, której listki mają działanie usypiające. Wystarczy zjeść kawałek listka, by spać przez 8 godzin. Ponieważ ostatnio nie sypiam dobrze, skrzętnie schowałam jeden taki liściuch do plecaka. Tak na wszelki wypadek. Albo taka rzeka St. Lucia, które płynie w pobliżu Juayua. Owa rzeka, dokładnie, co 7 lat znika na okres siedmiu miesięcy, by po ich upływie znów płynąć zwartym nurtem przez kolejne siedem lat. W tym roku przypada akurat czas, w którym nie mogłam się w niej ponurzać. No i oczywiście na koniec poznałam rozwiązanie zagadki. Już wiem skąd wzięła się nazwa Ruta de las Flores. 

Los Chorros

Otóż w zimie, czyli w miesiącach począwszy od maja (w Salwadorze mają bowiem dwie pory roku: lato, czyli porę suchą i zimę, czyli porę deszczową, z których każda trwa sześć miesięcy) zaczyna kwitnąć kawa. A ponieważ w tych okolicach, uprawia się sporo tego przysmaku, więc całe pola usłane są kwieciem. Warto więc Rutę de las Flores odwiedzić w kwitnący maj. Moja teoria o słupach elektrycznych okazała się więc błędna. Mogę więc odwołać pomysł z „gdańską droga mleczną”. Wędrówkę zakończyliśmy na wodospadzie Los Chorros, w której chętni mogą popływać. Jako że ja już zaliczyłam porządne nurzanie się w wodzie tego dnia, postanowiłam dwa razy do tej samej wody nie wchodzić.

Za to na kolejny szczyt jak najbardziej wejść chciałam. W tym celu postanowiłam wybrać się do największego parku narodowego Salwadoru, czyli El Imposible. Miałam jednak pewne trudności z tym trekkingiem. Są bowiem dwie możliwości wejścia do parku. To bliższe zaczyna się w miejscowości Tacuba, położonej niedaleko Ruty i Juayua. Wolałam z Anahuac pojechać do Tacuby, pójść na wycieczkę i wrócić z powrotem. Jednak właściciel firmy poinformował mnie, że najdłuższy trekking, na którą chciałam pójść trwa około 8 – 9 godzin, a ostatnie autobusy, kursujące wzdłuż drogi kwiatów, kończą kursowanie około 17. Nie było więc szans, żeby wyrobić się w czasie. Wahałam się więc czy w ogóle jechać do Tacuby. 

Bardzo zależało mi na Imposible, ponieważ ubzdurałam sobie, że nazwa ta wywodzi się od nieprawdopodobnych wręcz widoków i natury, jaką park oferuje (ach, te nazwy!). Pewnie każdy z Was myśli sobie teraz: „Ale z czym problem?”. A problem w tym, że co nieco o ów właścicielu firmy (jedynej, która oferuje w tych okolicach wędrówkę do parku) i jednocześnie przewodniku w tej samej osobie słyszałam i czytałam. A mianowicie o jego szczególnym zamiłowaniu do samotnych turystek. Jego miłość do nich jest tak wielka, że w nocy, potrafi dobijać się do pokojów, (bowiem jednocześnie prowadzi wraz z rodzicami jedyny w mieście hostel). Jako, że spełniałam trzy z wymaganych warunków, nie trudno mi się dziwić, że kiełkowały we mnie pewne obawy przed pozostaniem tam na noc. Przed pójściem z nim sam na sam w lasu również. Dostałam jednak informację, że na piątkową wędrówkę szykuje się cała grupa, więc wyjątkowo tym razem byłam szczęśliwa, że w trekkingu będą miała towarzyszy. 

O hostelu czytałam wcześniej sporo pochlebnych opinii. Mnie jednak nie zachwyciło. Przede wszystkim właściciele, którzy nie wzbudzili mojego zaufania. Nie czułam się w tym miejscu dobrze i pragnęłam jak najszybciej się stąd wydostać. Zwłaszcza, że okazało się, iż jednak będę szła sama z przewodnikiem, bo grupa, która miała iść razem ze mną, przybyła do Tacuby dzień wcześniej i też dzień wcześniej wybrali się do parku. No pięknie, pomyślałam. To chyba pakuję się i uciekam. Zrobiło się już jednak trochę późno i obawiałam się, że może być problem z autobusami. Nie zostało mi nic innego jak zostać. Obawy o dobijanie się do pokoju minęły. Po pierwsze w dormitorium spał ze mną jeden chłopak, więc liczyłam, że w razie, czego mnie obroni. Po drugie okazało się, że od ośmiu miesięcy w hostelu mieszka narzeczona właściciela agencji turystycznej (czyli jedna z turystek dała się złowić). Myślę więc, że dzięki temu sytuacja się trochę unormowała. Jakby tych dobrych wieści było jeszcze mało, to okazało się, że idę zupełnie, z kim innym do parku. Odetchnęłam z ulgą i postanowiłam cieszyć się wędrówką.

Widok ze szczytu

Uciech wielu jednak nie było, oprócz tego, że trekking był satysfakcjonujący. I to byłoby na tyle. Nazwa El Imposible wcale nie wzięła się od nieziemskich krajobrazów, ale od pewnej drogi, z którą wiąże się historia. Kilkadziesiąt lat temu ową drogą, która wiedzie przez park, przemieszczali się kupcy z wybrzeża Salwadoru do miejscowości, znajdujących się w okolicach Ruty de las Flores. A kupcy jak wiadomo, zawsze mieli ze sobą pełno towaru, który ciągnęli na wozach (a raczej ciągnęły je konie). Wędrowało też z nimi liczna zwierzyna domowa. No i o te konie i krowy się rozchodzi (choć o ludzi trochę też). Owa dróżka była niezwykle wąska i stroma. Wystarczył jeden nieostrożny ruch i wszystko leciało wiele kilometrów w dół. Tak więc swego czasu wiele kilometrów w dół przemierzyło mnóstwo koni i krów. Od trudności, jakie nastręczało przejście tą drogą, nazwano to miejsce El Imposible, jako niemożliwe do przejścia. Z czasem zbudowano barierki, które miały chronić przed tragiczną śmiercią i umożliwić swobodne przemieszczanie się. I od tego niebezpiecznego miejsca nazwano cały park.  

Nad Laguną Verde

Ponieważ dziewięciogodzinny trekking zrobiliśmy w pięć i pół godziny, jeszcze tego samego dnia po powrocie z gór, spakowałam się i wróciłam do Juayua, by następnego dnia wziąć udział w festiwalu jedzenia i jak się okazało po przyjeździe, również w urodzinach Briana, który przybył do Anahuac podczas mojej krótkiej nieobecności. 

W końcu nadeszła słynna feria de comida. Niektórzy z hostelu nastawiali się, że już od siódmej rano zaczną „wyżerkę”. Okazało się jednak, że całość zaczyna się dopiero o 10, więc budziki zostały przestawione. Ja bardziej nastawiałam się na dokumentowanie tego, co będą jeść inni. 

Jako ranny ptaszek, postanowiłam więc rano, gdy wszyscy jeszcze spali po wieczornych hulankach, ruszyć na krótki trekking do Laguny Verde, nad którą o tej porze panowała cisza i spokój. Stragany z jedzeniem i pamiątkami spały jeszcze wraz z turystami. Mogłam w samotności delektować się ciszą, i otaczającym mnie pięknem natury.

Feria de comida rozczarowała. Fakt, że za niewielkie pieniądze można było zjeść różne dania (talerz, zawierający mięso, rybę czy owoce morza z ryżem, frytkami czy co kto tam chciał i warzywami – 5 dolarów), ale wszystko takie jakieś…normalne. 

Gdzie te węże, świnki morskie i inne cuda, o których czytaliśmy w relacjach i przewodnikach?! Nasz jubilat był rozczarowany. Ja mniej, choć nie ukrywam, że też chciałam popróbować jakiś typowych  specjałów, pozostałam więc przy juce. Zamiast więc jeść, więcej czasu spędziliśmy, wędrując wśród ludzi, robiąc zdjęcia, podczas gdy cała hostelowa ferajna zajadała się przez kilka godzin. Festiwalowi towarzyszyły występy grup tanecznych i wszystkie typowe dla polskich festynów atrakcje z watą cukrową i balonami włącznie. Tyle że turystów było jakoś mniej, znaczy tych lokalnych, bo to oni głównie odwiedzają festiwal. 

Jakby było nam jednak mało, wieczorem ruszyliśmy do restauracji, by uczcić sześćdziesiąte urodziny Briana :). I na tym zakończyłam swój pobyt na drodze kwiatów, ładując się następnego dnia z samego rana do autobusu, który powiózł mnie do Barra de Santiago, czyli małej morskiej miejscowości. Tam planowałam odpocząć, skorzystać z kąpieli zarówno morskich, jak i słonecznych oraz przez całe pięć dni cieszyć się ciszą, porannym joggingiem na plaży, pięknymi zachodami słońca i słodkim lenistwem.