There are four
days left in Mexico, the last four days of my journey (physically, I am in
Poland). The idea of staying in this big capital city of that huge country
terrifies me a little. Well, above all things, I am afraid of the fact that
this is ....a capital. Somewhere in my head, I can hear the voice reminding me
that one
 |
| Zocalo |
should avoid visiting capital cities in Central America as they are evil
places which innocent tourists shouldn’t visit. But if they do so, they
shouldn’t travel alone especially when they are lonely travelling women.
Although Mexico is said to be safer and more civilized that other capitals in
this part of the world, I still have some doubts. It was also caused by the
Mexicans themselves. Looking for a hostel, I asked them what localisation was
the best to choose. And it is what I heard ‘You had better not choose a hostel
in the city centre. Although there are a lot of people during the day, it is
dangerous in the evening and at night’. I wanted to stay in the centre to be
close to famous Zocalo and other tourist attractions. In retrospect, I know
that you don’t have to live in the city centre to have an easy access to
everything you want to see.
The underground in the capital is great. It allows
you to reach all most important and interesting destinations. The city centre
itself is noisy and incredibly crowded. Although I knew it is highly impossible
to get lost in the underground, I was still doubtful about using it. I read in
my stupid book guide (this time it wasn’t Lonely Planet but Baedeker) that one
shouldn’t go by underground with a big piece of luggage. So how am I suppose to
take my stuff to the city centre?! I was trying to find an explanation to that
ridiculous tip. For me it was impossible. The author of the guide must have
never travelled by underground. What is more, I read a lot of ‘useful’ tips on
the Internet. Well, I wouldn’t call them tips but the list of warnings such as
‘it isn’t safe in the underground, especially during rush hours – you may be a
victim of pickpockets’. They advised those who were brave enough to sightsee
the city, to travel by bus instead of the underground. However, there are no
chickenbuses in Mexico, there aren’t also ‘kobradors’ guys, charging for
tickets and there are no helpful drivers.
That’s why I was afraid of suffering
a heavy defeat trying to travel by bus. The passers-by and two drivers showed
me the way to the nearest metro station. Crowds? In the morning, there are more
people in the Polish health centres than in a Mexican metro. Nobody made a big
to do about my luggage. Like in Guatemala, Salvador and Honduras, people try to
sell different things in public places in Mexico too. What surprises me most
here, was the fact that the trade takes place in the underground. A Mexican guy got on the train together with
me. He was carrying a huge backpack. ‘A tourist’ I thought. But the sounds coming from his backpack made
me change my mind. First, I heard some romantic piece of music, then disco
sounds and in the end, a rock song which I started humming. The huge backpack
turned out to be a huge loudspeaker, the owner of which was selling CDs with
music compilations (probably burned on his own) for a few pesos.
Surprisingly,
some of the passengers bought them. Two minutes later, the train stops. The
door opens. The first loudspeaker is replaced by the other, this time, playing
rock music. Well, I feel like buying one CD but considering the amount of cargo
I’m carrying I wouldn’t be able to find even one peso. The third stop, the
third change of music. Now I know why they don’t listen to the radio on the
underground. There is no need to pay a radio licence fee as there is music for
free all the time on the platforms and on the carriages. Not only do they sell
CDs but also plastic covers for documents, batteries and chewing gums – so the
items that are easy to carry and transport. but it isn’t as impressive as in
Guatemala or Salvador where sellers can bring a few cartons of toothpastes or
the stands with sunglasses. But still
the loudspeakers impressed me much.
I got off at the
fourth station and headed to look for my hotel. Yes, the hotel. I had decided
to have a single room. I found quite a cheap room in the hotel in the city
centre. The price was almost as much as the price of the bed in a four bed
dorm. The hotel room was cheap as it was a hotel with a shared bathroom. But I
didn’t care about it. What was worrying me more was the fact that there was no
air-condition or a fan in the room. There was unbearable heat in room.
 |
| "Chinatown" |
The hotel recommended
by the couchsurfers was supposed to be safe and quiet. And it was safe. So safe
was it that I couldn’t open my cipher locker and I had to ask the staff to help
me unlock it. however, the hotel differed from the hostel. When you stay at the
hostel, the staff is helpful and give you some tips where and how to go, what
places are worth seeing etc. Whereas in my hotel, I couldn’t expect such help.
But I had my own room and other things didn’t seem to be a problem for me.
I left my staff
in the room and went to look for a tourist information as I had to plan my four
days stay in Mexico. I thought I could get crazy and see as many places as it
was possible as it was my last four days of my journey. But first I would need
some information how to find a tourist information as I had been looking for
something what was marked on the Lonely Planet map for two hours and I failed.
I have visited
many European capitals so far and I must say I have never seen such a big
central square (Zocalo) and the crowd of people. It was the first time I had
ever felt so small. Zocalo (Plaza de la Constitucion) didn’t have anything
beautiful for me. Maybe, I felt too overwhelmed by the magnitude of the space
surrounded with interesting buildings and the biggest cathedral in Mexico.
Maybe it was because of the fact that I had to wade through the crowds of
people floating everywhere. It was like struggling through a tangled jungle but
this time the jungle wasn’t green but concrete. Mexico DF (District Federal) covers
the area of 40 km and has the biggest population density in the world. One may
get lost here easily. The capital is divided into 16 boroughs called
delegaciones, consisted of 240 districts! All in all, no wonder I felt
overwhelmed since Mexico City itself is as populated as Poland. It is the
biggest capital city in the world. It is a miracle I am still alive. Being such
a big city, it isn’t surprising that there are the biggest cathedral and the
square in the world (240 meters wide and 240 meter long). It used to be a
bullfight ring – a sport (well, if you may call it in that way) that is still
very popular in Mexico. I decided to start sightseeing from the city centre as
my guide advised to its readers. I thought it would take me a lot of time to go
around that huge square. One side of this square belongs to the National Palace
which is 200 meters long. on the other side there is a cathedral. Its building
is impressive and has an incredible sculpted altar inside.
Wandering around
the city centre, trying not to get lost (it is not an easy task), I saw the
dances of Indian sellers who left their stalls a few times a day to gather in
one place to give a dancing show for people. I also saw the flag ceremony.
To sum up,
wandering around the centre and nearby streets, finding a tourist information
and my hotel took me eight hours. So I am barely alive when I am coming back to
the hotel where I am dying of unbearable heat in the room without the
air-condition.
Przede mną ostatnie cztery dni w Meksyku, ostatnie cztery dni mojej podróży (choć ciałem już jestem w Polsce). Trochę przeraża mnie wizja przebywania w wielkiej stolicy tego rozległego kraju. Przede wszystkim obawą napawa mnie fakt, że… jest to stolica. Gdzieś tam, z tyłu głowy, coś cały czas mi przypomina jak to jest ze stolicami w Ameryce Środkowej, do których, jako „siedzib zła”, po prostu się nie jeździ, a już na pewno nie jeździ się samotnie, a zwłaszcza nie uprawia się samotnego, kobiecego zwiedzania. Niby Meksyk bardziej bezpieczny i, jak można by rzec bardziej „ucywilizowany”, ale jednak jakaś obawa pozostaje. Zwłaszcza, że podczas poszukiwania hostelu i podpytywania mieszkańców Meksyku o to, w jakich okolicach najlepiej się zagnieździć, wciąż dostawałam rady typu: „Lepiej nie w centrum, bo choć w ciągu dnia kręci się tam sporo ludzi, to wieczorami (o nocy nie wspominając) za bezpiecznie tam nie jest”. Ale ja chciałam w centrum, żeby mieć blisko do słynnego Zocalo i innych atrakcji turystycznych. Choć z perspektywy czasu wiem, że mieszkanie w centrum wcale nie jest konieczne, by mieć łatwy dostęp do wszystkiego. Stolica ma genialne metro, którym można dojechać do ważnych i interesujących miejsc. W centrum zaś jest hałaśliwie i przede wszystkim niewyobrażalnie tłoczno.
|
| Katedra |
U nas metra nie ma i choć wiedziałam, że szanse na zgubienie się w nim czy niepołapanie w jego funkcjonowaniu jest niewielkie, to jednak miałam pewne opory przed nim. Przede wszystkim wyczytałam w moim durnym przewodniku (tym razem nie Lonely Planet, ale w Baedekerze, że nie należy poruszać się metrem z dużym bagażem. No to jak do cholery mam przetransportować moje rzeczy do centrum?! Główkowałam, że przecież to niemożliwe, by naprawdę nie można było jeździć w metrze z plecakiem czy większą torbą. Ktoś tu chyba, kto pisał przewodnik, nigdy tym metrem nie jechał. W dodatku naczytałam się na różnych forach internetowych, „praktycznych” porad, a właściwie ostrzeżeń jak to jest niebezpiecznie, zwłaszcza w godzinach szczytu, w których panuje trudny wręcz do opisania ścisk, wykorzystywany z wielkim entuzjazmem przez mrowie kieszonkowców. Radzono, by w godzinach szczytu nie korzystać z metra, tylko z linii autobusowych. Jako że w Meksyku chickenbusów brak, brak też panów „kobradorów”, pobierających pieniądze za bilety oraz brak niezwykle pomocnych kierowców, obawiałam się, że przeprowadzona przeze mnie akcja pt. „Podróż autobusem”, może zakończyć się niepowodzeniem.
|
| Siesta w centrum miasta |
Pokierowana przez dwóch kierowców i kilkunastu przechodniów, na trasie od autobusu do stacji metra, liczącej zawrotną długość 500 metrów, dotarłam na miejsce. Tłumy? W porannych godzinach w naszych przychodniach jest więcej osób niż w metrze. Nikt też nie czepiał się mnie o żadne bagaże. Co mnie zaskoczyło w metrze to, że jednak w Meksyku handel obwoźny też istnieje. Nie na taką skalę jak w Gwatemali, Salwadorze czy Hondurasie, ale jednak też jest. Tylko że tutaj uprawiany on jest w metrze. Razem ze mną wepchnął się do wagonu Meksykanin, któremu towarzyszył, podobnie jak i mi, wielki plecak. Turysta, pomyślałam. Jednak myśl tę szybko przegnały pierwsze dźwięki, które wydał ów plecak po zamknięciu się drzwi wagonu. Poleciała jakaś nastrojowa muzyczka, za chwilę szybki kawałek dyskotekowy, a po chwili znany utwór rockowy, który zaczęłam sobie nucić. Ów plecak okazał się wielkim głośnikiem, którego właściciel sprzedawał, własnoręcznie zdaje się nagrane, składanki największych hitów, za niewielką kwotę dziesięciu pesos. O dziwo, parę osób nawet kupiło. Minuta czy dwie do następnej stacji. Otwierają się drzwi, jeden głośnik wychodzi, by zrobić miejsce kolejnemu, który wkracza z kolejną składanką, tym razem samych rockowych kawałków. Aż sama mam ochotę zakupić płytę, ale w mojej sytuacji plecakowo-torbowej, nie byłabym w stanie znaleźć nawet jednego peso. Na trzeciej stacji znów wymiana kolumn i zmiana nastrojów muzycznych. To już wiem, czemu w metrze, w przeciwieństwie do autobusów nie używa się radia.
|
| Przygotowanie do ceremonii wciągnięcia flagi |
Po co płacić abonament za radiofonię (pewnie u nich nic takiego nie funkcjonuje) skoro darmowa muzyka jest tu obecna niemal non stop. Oprócz płyt, trafiam na sprzedawców laminowanych okładek na dokumenty, baterii i gum do żucia, czyli generalnie drobiazgów łatwych do transportowania. To jednak nie Gwatemala czy Salwador, gdzie do autobusu wnosi się kilka kartonów past do zębów czy cały stojak z okularami przeciwsłonecznymi. Chociaż kolumny w plecaku też robią wrażenie.
Wysiadłam na czwartej stacji i ruszyłam przed siebie w poszukiwaniu mojego hotelu. Tak, hotelu. Na sam koniec postanowiłam bowiem, że biorę pokój jednoosobowy. Znalazłam w sumie niedrogą propozycję (niedroga jak na Meksyk) w hotelu w centrum. Cena była niewiele większa od łóżka w czternastoosobowym dormitorium, w którym jak nic zwariowałabym, nie mówiąc o tym, że o śnie mogłabym raczej zapomnieć wśród takiego tłumu. Pokój hotelowy był tani, bo jak na hotel z dość dziwnymi warunkami, czyli z zewnętrzna łazienką, wspólną dla wszystkich. To mi jednak w niczym nie przeszkadzało. Bardziej zaczął mi przeszkadzać pierwszej nocy brak klimatyzacji, albo chociażby jakiegoś wiatraka. Upał i zaduch był nie do wytrzymania.
Hotel polecony mi też przez brać couchsurferską miał być cichy i bezpieczny. Był bezpieczny, zwłaszcza szafka na szyfr w pokoju, do której musiałam wzywać obsługę kilkanaście razy w ciągu mojego pobytu, bo sama wciąż jej nie mogłam otworzyć. Od samego początku jednak dało się dostrzec tę różnicę między hotelem a hostelem.
Z niekorzyścią dla tego pierwszego. W hostelu bowiem zawsze można liczyć na pomocną dłoń, na wskazówki jak i gdzie dojechać, co zobaczyć, z czego warto skorzystać. Tu niczego nie było, ale miałam swój pokój, więc z resztą wiedziałam, że sobie bez problemu sama poradzę.
Rzuciłam rzeczy i pognałam szukać informacji turystycznej. Chciałam się popytać o kilka rzeczy, no i na prędce musiałam skonstruować plan działania na najbliższe cztery dni. To niewiele na tak wiele atrakcji w jednym mieście. Ale że były to ostatnie dni, to pomyślałam, że mogę się na końcu totalnie „zajechać turystycznie” byle jak najwięcej zobaczyć. Najpierw potrzebowałabym jakiejś informacji, żeby znaleźć informację turystyczną, bo ze dwie godziny szukałam czegoś, co widniało na mapie Lonely Planet jako informacja.
Muszę przyznać, że choć byłam w wielu stolicach Europy, to tak wielkiego placu centralnego (czyt. Zocalo) oraz takiego tłoku, to chyba nigdzie nie widziałam. W stolicy poczułam się taka maleńka jak jeszcze nigdy w życiu. W Zocalo (Plaza de la Constitucion) nie widziałam nic pięknego. Może przytłoczył mnie ogrom przestrzeni, otoczonej wprawdzie przez interesujące budynki z największą w całym Meksyku katedrą, ale również przez przelewający się wszystkimi stronami tłum, przez który musiałam przedzierać się niczym przez dżunglę. W sumie zielona dżungla, przez którą się przedzierałam to nic w porównaniu z tą meksykańską betonową. Mexico DF (District Federal) mierzy ponad 40 km długości, ciągnąc się z północy na południe, a gęstość zaludnienia tu uważa się za największą na świecie – 25 – 30 mln (wg. Beadekera).
|
| Meksykańska chińska dzielnica |
Można się tu naprawdę pogubić. Stolica podzielona jest na szesnaście okręgów, w obrębie których wydzielono ponad 240 dzielnic! W sumie po dłuższym zastanowieniu, wcale się nie dziwię, że czułam się trochę przytłoczona ogromem, w końcu samo Mexico City jest niemal tak zaludnione jak Polska. Jakby nie było, to jedno z największych miast na świecie. Cud, że ja jeszcze tu żyję. Skoro więc stolica jest jedną z największych i ma największą katedrę, to nie będzie budził zdziwienia fakt, że i Zocalo jest największym placem na świecie ( liczy 240 m na 240 m). Co ciekawe plac ten dawniej był wykorzystywany, jako arena dla walki byków – sportu (jeśli można tak to nazwać) nadal (niestety) niezwykle popularnego w Meksyku. Postanawiam zgodnie z radą przewodnika, ale także przemiłej pani z informacji turystycznej, rozpocząć od właśnie centrum. Tak sobie myślałam, że samo obejście dookoła tego ogromnego placu pożre wiele godzin. Jedna stronę placu zajmuje, liczący 200 m długości Pałac Narodowy. Kolejny bok zajmuje wspomniana już olbrzymia katedra. Nie tylko budynek z zewnątrz robi wrażenie, ale i wnętrze, zwłaszcza niesamowity, rzeźbiony ołtarz.
Spacerując po centrum i próbując się nie zgubić (co wcale nie jest łatwym zadaniem), trafiam nie tylko na tańce Indian – handlarzy, którzy kilkakrotnie w ciągu dnia, opuszczają swoje stosika i skupiają się w jednym miejscu, by dać pokaz, ale również na powtarzającą się codziennie ceremonię wciągania na maszt flagi narodowej.
Samo obejście centrum i okolicznych ulic, znalezienie informacji, a potem mojego hotelu, zamyka się w liczbie ośmiu godzin. Do hotelu wracam ledwo żywa, a później już tylko czeka mnie dokonanie żywota w upalnym pokoiku bez klimatyzacji.
