I’m going to
spend twelve hours in the bus. I don’t know how I will do it because I have
been feverish and not feeling well. I’m considering the change of my departure
date.
 |
| The cave |
But then I would lose my ticket. I decided to take a risk, hoping that it
would work somehow. I’m not afraid of spending twelve hours in the bus because
I had spent even 24 hours travelling. This time I had a food poisoning and an
upset stomach. I was glad I had bought a more expensive ticket which allowed me
to use a toilet on the board. So it was well-invested money. I used the toilet
in 100%, well, maybe in 90% because I spent
90% of my journey inside the toilet cabin. The funny thing was that I
couldn’t eat and drink the day before but the real problem appeared only when I
arrived at the terminal, that is 20 minutes before my departure. It was the
worst journey in my life.
 |
| El Tule |
Even my 40 hours’ journey from Gdansk to Guatemala
with the lost luggage and a stolen (lost) Dictaphone and MP3 player can’t
compete with the journey to Oaxaca. The good thing was that my travelling
companions were sleeping tight and nobody wanted to use a toilet. If they had
wanted to do so it would have been a big problem for me and for them as well.
Barely alive, I
left the bus in Oaxaca. I was exhausted after my night adventures in the
toilet. I was told Oaxaca was a beautiful colonial town of its unique
character. I wanted to check it on my own. On the one hand, I wasn’t sure if
anybody would be happy to check me in the hostel but on the other hand I didn’t
feel like sightseeing in the company of my heavy luggage.
 |
| Arbol El Tule |
I decided to wait for
the dawn because it is quite dark till 7 here because of the time change. Well,
I forgot to tell you about the time change. Fortunately, in spite of my health
problems, I decided to have a farewell meeting with my friend Muriel. We wanted
to visit some cages near San Cristobal and do some shopping together and of
course to drink a farewell glass of wine in our favourite cafe.
So I was at 2 pm
at the place where we had arranged to meet. But Muriel wasn’t there. She came
fifteen minutes later asking me ‘Where have you been? I have been waiting for
you’. Well, I felt embarrassed. Did I mistake the time of our meeting? We must
have met at a different time. It must have been the fault of my illness. I was
trying to find an excuse.
‘But it’s ten past two’ I said. ‘It’s ten past three’
she corrected me. It turned out there had been the time change here (one week
later after the time change in Poland). If I hadn’t met Muriel, I would have
missed my bus. In the hostel where I bought a ticket, nobody told me about that
change. Well, when it comes to that hostel, it was the first time I had
experienced such unfriendliness. So,...not mentioning m food poisoning, the bus
was at 6 pm and I had to check out at 11 am. Usually, there is no problem with leaving
the luggage at the reception. But this time it was. Finally, the owner agreed to keep my backpack till
5pm. But she warned me five times against being late. If I were late, she would
put my luggage outside the building, she threatened me.
 |
| Santo Domingo |
Frankly speaking, I was
surprised by her attitude because when I arrived at a new hostel in Oaxaca at 8
am, hoping that I could leave my luggage to go sightseeing (I had only two days
to see everything), a nice guy at the reception desk told me to move into a
female dorm (check in time was at 2 pm). So I left my backpack in the dorm
where two girls were sleeping and went to see the city.
The hostel itself was a really nice place. Hostel Casa
Don Ninio is called a hostel as it has only dorms, not rooms. Fantastic!
Feeling a little
bit weak (I don’t give up so easily), I went sightseeing. First, I decided to
see a nearby town called El Tule where the biggest tree in the world grows. The
receptionist told me where to look for a means of transport which he called
‘colectivo’. So I was looking for a bus because chickenbuses don’t run in
Mexico. I didn’t spot any vehicle which might be a bus so I asked a pedestrian
for a ‘colectivo’ to El Tule and it turned out to be a passenger car which looked
like a taxi. Those ‘taxis’ run on the same route and take everybody who wants
to go. For 10 pesos you could go from one place to another smoothly but less
comfortably as you may seat on the gearbox :).
 |
| Monte Alban |
I don’t know if
‘Arbol el Tule’ is the biggest tree in the world but it made a great impression
on me. Never before had I seen such a huge tree. The trunk was 11 meters in
diameter and its circumference was 40 meters. If I hadn’t seen that tree, it
would be difficult for me to imagine anything like that.
I was wandering
around the town, imbibing with the atmosphere of a colonial town. I was
strolling along beautiful streets and markets, full of local people and in the
late afternoon I was trying local food being sold at the street stands. Well, I
came to the conclusion that my stomach got used to that food and I wouldn’t
fall ill once again.
I fancied Oaxaca
more than San Cristobal. Although it is bigger, it has it atmosphere, it is not
an artificial town designed for tourists and their needs. One day was not
enough for me to enjoy this place. So I set off to the Mayan ruins early in the
morning so that I could spend my last afternoon wandering around Oaxaca’s
streets.
I have seen a great
number of Mayan ruins and Tikal ruins have been unrivalled so far. I went to
Monte Alban not expecting anything extraordinary. That’s why I was very surprised when I got
off at the bottom of the mountain called a white mountain where an amazing town
was set. Monte Alban was surrounded by the mountains covered in the dense
clouds and illuminated by the sun. It gave the white hill even more brighter
glow. I felt as if I was in the middle of the dessert. Only cicadas disturbed
the silence of that place. The lizards were running on the steps hidden in the
shadows of the ruins. The view of Zapotec ruins was incredible and
breathtaking. The grass singed by the sun was as golden as the stones used to
build the pyramids. Never before had I felt in that way. I felt some mystical
power in that place. The power of Mayan people, their wisdom and greatness.
Monte Alban is the most incredible Mayan town I have ever seen.
 |
| The church in Culiapam |
On my way back
to Oaxaca, in my guide book, I found a photo of the unfinished church in one of
the nearby towns. I know that photos may be deceptive sometimes, but I was
impressed by that building so I decided to see it. The church and the monastery
in Culipam looked exactly the same as in the photograph in the guide book (in
the photo I took they looked less impressive). In the evening, I wished I didn’t
have to leave Oaxaca. I wanted to stay longer here as I felt good in that
place. Besides, I hadn’t managed to try all the local dishes. When it comes to
food, Mexico differs from Guatemala. Unlike in Guatemala, here every region has
its own local dishes. For my farewell food I chose to taste mole negro that is a dish of chicken in
a bitter chocolate sauce, hoping that Mexican food would be kind to my stomach
this time.
Przede mną dwanaście godzin w autobusie. Jak ja to przeżyję, gorączkuję się, kombinując czy by jednak nie spróbować wymienić biletu na inny dzień. Ale raczej bilet by przepadł. Postanawiam zaryzykować, licząc, że jakoś to będzie. Nie, żeby samo dwanaście godzin mnie przerażało, bo autobusem to i dwadzieścia cztery nieraz jechałam. Tym razem cierpiałam jednak na lekkie zatrucie pokarmowe i porządny rozstrój żołądka.
Cieszyłam się, że kupiłam chociaż droższy bilet, bo mogłam liczyć przynajmniej na toaletę na pokładzie. Pieniądze na zakup biletu nie były więc stracone. Wykorzystałam toaletę w 100%, no może w 90%, bo tyle czasu w niej właśnie spędziłam. A najzabawniejsze jest to, że choć od poprzedniego dnia kiepsko się czułam, nie mogłam jeść i pić, to poważny problem zrobił się w momencie przybycia na terminal, czyli 20 minut przed odjazdem autobusu. To była chyba najgorsza podróż w moim życiu. Umywa się przy niej nawet czterdziestogodzinny transport z Gdańska do Gwatemali z zagubionym bagażem i skradzionym (lub zgubionym) dyktafonem, mp3 i innymi drobiazgami. Plus, że jechaliśmy w nocy, więc niemal wszyscy współpasażerowie grzecznie spali i nikt nie musiał korzystać z toalety, bo problem byłby znacznie większy. Zwłaszcza dla podróżujących ze mną, którzy też kupili droższy bilet, ale ze wstępem do toalety mieliby już kłopot.
W końcu o szóstej nad ranem, ledwo żywa, niewyspana i doszczętnie zmaltretowana nocą spędzoną w WC, wysiadłam w mieście Oaxaca. Słyszałam, że to piękne kolonialne miasto, z niepowtarzalnym klimatem. Chciałam to sprawdzić na własnej skórze. Nie byłam jednak przekonana czy o szóstej rano z otwartymi ramionami przyjmą mnie w hostelu, a zwiedzanie z wielkim plecakiem, małym plecakiem i torbą na ramię, nie uśmiechało mi się. Postanowiłam więc zaczekać aż się rozjaśni, bo w związku ze zmianą czasu, ciemno tu jest do około 7. A właśnie! Zapomniałabym wspomnieć o zmianie czasu. Całe szczęście, że ostatniego dnia w San Cristobal, mimo problemów zdrowotnych, postanowiłam się spotkać i pożegnać z moją koleżanką Muriel. Chciałyśmy razem odwiedzić jeszcze jaskinie w pobliżu San Cristobal i zrobić wspólne zakupy oraz wypić pożegnalną lampkę wina w naszej ulubionej kawiarni. Stawiłam się punktualnie o 14, tak jak się umówiłyśmy. Muriel jednak nie było. Zjawiła się piętnaście minut później z pytaniem na ustach: „Gdzieś Ty była?! Czekałam i czekałam.”
Zgłupiałam. Czyżbym pomyliła godziny? Najwidoczniej byłyśmy umówione o innej porze. Pewnie przez tę chorobę wszystko mi się pokręciło, kombinowałam. Ale przecież jest dopiero dziesięć po drugiej, tłumaczę. „Nie po drugiej, tylko po trzeciej”. Okazało się, że tydzień po naszym polskim przestawianiu czasu, i tu ono nastąpiło. Gdyby nie nasze spotkanie, na autobus raczej bym nie zdążyła. W hostelu, nawet gdy kupowałam bilet właściciel nie uprzedził mnie, bym miała na uwadze ową zmianę. Zresztą, co do hostelu, to pierwszy raz spotkałam się z taką nieżyczliwością. A więc, pomijając zatrucie…autobus miałam o szóstej wieczorem, a wymeldować z hostelu musiałam się o 11. Zwykle w hostelach nie ma problemów z przechowaniem bagażu. W tym jednak miejscu było. Właścicielka łaskawie zgodziła się przechować plecak do godziny piątej. Z pięć razy jednak powtórzyła, żebym była punktualnie o tej godzinie, bo jeśli nie, to wystawią moje rzeczy na zewnątrz. Powiem szczerze, że byłam mocno zaskoczona.
Zwłaszcza, że gdy po ósmej rano stawiłam się w nowym hostelu w Oaxaca, mając cichą nadzieję, że chociaż bagaże będę mogła zostawić, by ruszyć na zwiedzanie (w końcu tylko 2 dni miałam tu na zobaczenie wszystkiego), miły chłopak w recepcji kazał mi się od razu wprowadzać do mojego czteroosobowego damskiego dormitorium (check in był dopiero od 14). A tam mi czas tak skrupulatnie wyliczali, pomyślałam w złości. W pokoju spały jak zabite dwie dziewczyny, więc cichaczem zostawiłam rzeczy i ruszyłam na zwiedzanie.
A w ogóle, co do hostelu to muszę przyznać, ze byłam ogromnie mile zaskoczona. Hostel to jest tylko, dlatego że ma właśnie dormitoria, a poza tym to niejeden polski hotel mógłby się przy tym hostelu schować (Hostel Casa Don Nino). Cudny!
Trochę osłabiona (ja się jednak nie poddaję tak łatwo) ruszyłam na zwiedzanie. Najpierw postanowiłam odwiedzić pobliskie miasteczko El Tule, w którym rośnie ponoć największe drzewo na świecie. Chłopak z recepcji powiedział mi gdzie mam złapać transport, który nazwał „kolektiwo”.
Wypatrywałam więc jakiegoś busika, bo tu chickenbusy nie kursują i dobrze, że w końcu się zapytałam kogoś na ulicy o to „kolektiwo” do El Tule, bo okazał się nim samochód osobowy, który mi wyglądał na taksówkę. Te „taksówki” kursują jednak zawsze na tej samej trasie i zabierają po drodze, kogo popadnie. Koło kierowcy zwykle pakowały się dwie osoby. Ta środkowa miała trochę niewygodnie, bo niemal siedziała na skrzyni biegów Za kwotę 10 pessos szybką taksóweczką można było przedostać z jednego miejsca na drugie.
Nie wiem czy faktycznie „Arbol el Tule” jest największym drzewem czy nie, ale wrażenie zrobił na mnie ogromne. Takiego kolosa to ja jeszcze nie widziałam. Pień o średnicy 11 metrów i obwodzie ponad czterdziestu metrów. Coś takiego ciężko byłoby mi sobie nawet wyobrazić.
A potem krążyłam do wieczora po mieście, wdychając zapach kolonialnego miasta.
Spacerowałam pięknymi uliczkami i bazarami, wypełnionymi głównie miejscowymi, a późnym popołudniem już nawet skosztowałam ulicznych smakołyków. Tak, właśnie ulicznych, bo stwierdziłam, że skoro już raz zachorowałam, to drugi raz mi to nie grozi.
Oaxaca przypadła mi do gustu znacznie bardziej niż San Cristobal. Wprawdzie jest miastem znacznie większym, ale też według mnie bardziej klimatycznym, prawdziwym, a nie miastem sztucznym, stworzonym przez turystów i jedynie na ich potrzeby.
Jeden dzień to dla mnie za mało na nacieszenie się, sączącą się wszystkimi zakamarkami miasta, atmosferą, dlatego następnego dnia z samego rana ruszyłam najpierw do majańskich ruin, by móc jeszcze ostatnie popołudnie spędzić, wałęsając się uliczkami.
Ruin Majów widziałam już kilkanaście. I wciąż żadne, jak do tej pory, nie były w stanie przebić Tikal.
Do Monte Alban jechałam więc z nastawieniem, że raczej niespodzianek nie będzie. Jakież było moje zdziwienie, gdy wysiadłam u podnóża góry, zwanej białą górą, na której rozpościerało się niesamowite miasto. Monte Alban – otoczone przez zatopione w chmurach góry, prażone słońcem sprawiało, że białe wzgórze, nabrało jeszcze jaśniejszej poświaty. Czułam się jakbym znalazła się na środku pustyni. Oprócz krzyczących cykad, panowała cisza. Po ukrytych w cieniu schodach, biegały jaszczurki. Przestrzeń wypełniona najstarszymi ruinami Zapoteków okazała się nadzwyczajna. Trawa przepalona słońcem była równie złota jak kamienie, z których wzniesione zostały piramidy. W Monte Alban, jak w żadnych dotąd ruinach, poczułam tajemniczą siłę i moc. Moc Majów, ich mądrość i dostojność. Monte Alban – najbardziej niesamowite miasto Majów, jakie było mi do tej pory dane oglądać.
W drodze powrotnej do Oaxaca, przeglądając przewodnik, natknęłam się na zdjęcie pewnego niedokończonego kościoła, w równie pobliskiej do Oaxaca, co El Tule, miejscowości. Wiem, że zdjęcia czasami bywają mylące, ale budynek tak mnie oczarował, że postanowiłam zobaczyć go na własne oczy. Kościół i klasztor Santiago w miejscowości Culipam wyglądał dokładnie tak samo jak na zdjęciu w przewodniku (na moim niestety wygląda mniej okazale).
Już pod wieczór żałowałam, że następnego dnia przyjdzie mi opuścić Oaxaca. Dobrze się tu czułam, no i nie spróbowałam wszystkich miejscowych specjałów.
W Meksyku bowiem, nie ma tak jak w Gwatemali, że niemal w każdym rejonie, są spożywane te same potrawy. Tu każdy region specjalizuje się w innych daniach. Postanowiłam więc na pożegnanie spróbować słynnego mole negro, czyli kurczaka w sosie z gorzkiej czekolady, mając nadzieję, że Meksyk już zadowoliło jedno mnie zatrucie.
 |
| Jaskinia San Cristobal |
 |
| El Tule |
 |
| Arbol El Tule |
 |
| Park obok mojego hostelu |
 |
| Niesamowite wnętrze Templo de Santo Domingo |
 |
| Uśmiechnięci mieszkańcy Oaxaca |
 |
| Monte Alban |
 |
| Przestrzenie Białego Wzgórza |
 |
| Niedokończony kościół w Cuilapam |
