GŁOSOWANIE NA BLOG ROKU

Zgłosiłam swój blog do konkursu "Blog Roku 2012" w kategorii "Pasje i zainteresowania". Żeby przejść do dalszego etapu potrzebuję Waszych głosów :) Jeśli możecie wesprzyjcie mnie głosami, wysyłając sms na nr 7122 - treść smsa: G00222 (po "G" jest - zero - zero... ) Koszt smsa to 1,23 PLN. Mozna wysłać tylko jednego smsa z jednego numeru telefonu. Zysk z smsów zostanie przeznaczony na cele charytatywne. Pierwszy etap - głosowanie smsowe - do 31 stycznia 2013 roku - do godz. 12.00! Drugi etap - ocena jury. 

The "wedding snake", chickebus and "White Earth" O "weselnym wężu", chickebusie i "Białej ziemi"

‘Sweets, chewing gums, lollipops!’ ‘Fruit, fruit, fresh fruit with pepita!’ ‘Hamburgers, hamburgers!’ – the bus was bursting into shouts and I was bursting into laughter (although I have been a witness of various wired things in Guatemala). The bus I had been going by for 30 minutes, suddenly stopped. It made an impression of a longer stopover but I didn’t know why we stopped. Was it is because we reached the place earlier than we were supposed to or it was because of “unwritten local trade law’ which guarantees every seller from a village the right to sell his goods to the passengers in the bus. There was a line of impatient traders waiting to enter our vehicle while the others with trays full of beverages were haring off to manage to catch their potential new clients. No sooner  the first passengers had got off the bus than the crowd of traders, as if they were taking part in a “wedding snake”, rolled inside. With grace and ease, they were squeezing between the seats carrying their goods on heads, necks and in hands. First, two fruit sellers appeared with mangos, papayas, pineapples and strawberries nicely cut and packed in plastic bags each per 5 Q to appease Guatemalan appetite. He was followed by the man selling tortillas, tacos and hamburgers. A boy with drinks of every kind under the sun was on tortilla man’s heels. Right behind him, there was an elderly man with a bag of chewing gums for 2Q each. A ice-cream vendor came offering the freshest and most delicious ice-creams in Guatemala (I wander how many times a day the ice-creams are chilled in the refrigerator so that not to melt). But it wasn’t the end of the parade of the traders. The next one offered us to buy  a “student kit” that is a set of 3 coloured pens and a plastic ID jackets for only 5Q. 

I was looking through the window burning with curiosity who else  would visit our funny chickenbus and what, this time, he would like to sell to us. The parade of sellers seemed to have no end.  I thought it had already ended when the girl in a red sweater  offering dried plantains left the bus but I was wrong because another man entered. This time, he wanted to sell noting but... he demanded money for the lack of his arm.

One may come to an interesting conclusion. In a Guatemalan chickenbus, you can lose your life being crushed by the crowd of passengers, the ten of whom are sitting on one seat, you can be killed be a reckless driver disrespectful to road conditions but on the other hand, you may be sure you will never die of hunger.

La Tierra Blanca

You may ask what I was doing in the bus as I was supposed to get warm with the heat of lava. Unfortunately, my plan misfired. I didn’t visit the volcano because I didn’t take part in the expedition. During my journey I have learnt a lot. This time I was taught a new lesson. If you need a helping hand, you'll find one at the end of your arm. Think only about yourself. That is why Santiaguito must wait for me or rather I must wait for it. Because of the change of my plans, I had to find another alternative for the weekend so that not to waste time and see as many interesting places as possible. What’s more, I was getting itchy feet again. I was thinking of going somewhere else. 

Unfortunately, I am about to say goodbye to the coldness which I have experienced in Xela and I’m not going to regret leaving this place if it doesn’t want me here.

For the time being, as a kind of  substitute  for volcanoes, I decided to go to Huehuetenango which is 90 km far away from Xela. Local people called this place Huehue (pronounce: we-we). In Guatemala, there is always a nickname. If I find a place without a nickname, I will write about this fact in my diary because you mustn’t ignore such a great event.  

When it comes to Huehue, I didn’t expect a lot. A typical town – Parque Central surrounded by impressive building and a church. A few restaurants and pubs recommended by a never-failing guide book. But a real aim of my trip was Zaculeu called “Tierra Blanca’ meaning ‘white earth’ situated 4 km from the centre of Huehue. It is a  pre-Columbian Maya archaeological site where some Mayan ceremonies still take place. It is quite a small site with a few huge pyramids and the square to play pelota.

After an exhausting journey by a chicken bus which should have been in Heuheu after two hours (it arrived there after three hours, the total cost – 20Q), I wanted to go to Zuculeu on foot (it’s only 4 km) ignoring the fact that there was a bus every 30 minutes for 2,5Q. When I asked pedestrians for directions they informed me it was too far and they advised me to wait for the bus. Finally, I followed their advice what I wished I hadn’t done. Chickenbuses are too much for my Polish nerves. It took us 30 minutes to go there (it would be faster if I crawled!). the bus stopped every 200 meters to take or to leave passengers. Some of them wanted to get off at the particular place and they did that. 2 meters further there were another passers waiting to get in. All in all, the bus was staring and stopping all the time what drove me mad. And then, there was a repair time. The bus driver was waiting with the engine on while an  ticket collector  disappeared for 10 minutes only to bring a part from the garage which looked like a missing part of our bus. No sooner we had left than we stopped again. So the procedure of getting on and off started from the beginning. Then the driver stopped to take the lunch brought by his wife and their children. I was almost sure that he was to have a break and start devouring the soup cooked by his beloved wife because the ticket collector sat on the steps and took the bowls and cutlery from the basket and started scanning the content of food boxes. At that moment, I was told to get off the bus so I didn’t have to participate in the lunch break. 

I decided to go back to Huehue on foot. Much faster and healthier for my body and psyche. On the way back, helpful Guatemalans offered me a lift to the town so I agreed and went with them.   

While I was coming back to Xela, I was wandering why Lonely Planet says that the route from Xela to Huehue takes 2 hours but from Huehue to Xela lasts only 1,5. I found the answer  to my question quickly. An hour and a half passed in no time. However, I must admit I would preferred to travel 4 hours rather than be afraid of losing my precious life for an hour and a half. Chickenbus drivers tend to be crazy but that one surpassed himself. He didn’t stop the bus while passengers were getting off or on. He made an exception when he had to put some luggage on the roof.

I survived and arrived to Xela safe and sound. Although I got off at the bus stop far away from the centre I didn’t get lost.

My conclusion. Less chickenbuses from now on.

„Cukierki, gumy do żucia, lizaki!”, „Owoce, owoce, świeże owoce z pepitą!”, „Hamburgery, hamburgery!” – autobus pękał od wrzasków, a ja ze śmiechu, choć moje oczy już wiele widziały w Gwatemali. Autobus, którym jechałam, po zaledwie trzydziestu minutach, zatrzymał się na dłuższą przerwę. Właściwie nie wiem czym spowodowaną: czy wcześniejszym przyjazdem, czy tutejszymi niepisanymi „prawami handlowymi”, które nakazują, by każdy sprzedawca wioski miał prawo do zrobienia ze swoim towarem jednego kursu po każdym nadjeżdżającym autobusie. W każdym razie kolejka handlarzy już czekała, tupiąc niecierpliwie nóżkami, a kilku kolejnych z tacami pełnym napojów biegło, ile sił w nogach i pary w płucach starczało, by zdążyć dorwać potencjalnych, nowych klientów. Gdy wysiedli pierwsi pasażerowi do autobusu wtłoczył się niczym „wąż weselny” sznur ulicznych straganiarzy, którzy wąskim przejściem między siedzeniami przeciskali się z gracją i z całym swoim dobytkiem, niosąc go w rękach, na głowie, na szyi – słowem wszędzie, gdzie się tylko dało. Najpierw wskoczyło dwóch sprzedawców owoców z pięknie pokrojonym mango, papają, ananasem, truskawkami, a wszystko poporcjowane w odpowiednich woreczkach, z których każdy za 5Q może znaleźć swoje miejsce w przestronnym gwatemalskim brzuchu. Tuż za nimi wślizgnął się mężczyzna z tacą pełną tortilli, tacos, hamburgerów, a za nim, depcząc mu po piętach, wpakował się młodzieniec z kartonem napoi do koloru do wyboru. Nie ustępując kroku, już za nimi podążał starszy mężczyzna z workiem gum do żucia, każda tylko 2Q. Oczywiście jakby było mało, tuż za nimi spieszył człowieczek z najświeższymi i najpyszniejszymi lodami (tylko ciekawe, ile razy w ciągu dnia te świeże lody lądują w zamrażarce, by po chwili znów zostać wyjęte). Ale to nie koniec jeszcze korowodu, bo oprócz jedzenia można była zakupić „pakiet studencki” złożony, (uwaga!) z trzech długopisów w różnych kolorach i plastikowej obwoluty na legitymację studencką za jedyne 5Q. 

Ulice Huehuetenango

Z ciekawością wyglądałam przez okno, zastanawiając się, kto jeszcze zawita w naszym wesołym chickenbusie, i co będzie chciał sprzedać. I choć, od co najmniej dziesięciu minut ten „wąż weselny”, utworzony niczym do piosenki Maryli „Wsiąść do pociągu”, przeciskał się przez wąski korytarzyk, wchodząc przednim drzwiami, a wysuwając się tylnymi, to wciąż dołączali kolejni. Gdy już myślałam, że pochód zamknęła dziewczynka w czerwonym sweterku, oferująca suszone platany, zawitał kolejny człowieczek, który wyjątkowo nie chciał nic sprzedać, ale…pieniądze oczywiście chciał, do czego upoważniał go brak jednej ręki. Wniosek jest jeden. W gwatemalskim chickenbusie możesz umrzeć, zgnieciony przez tłum pasażerów, rezydujących w dziesięciu na dwuosobowym siedzeniu, możesz zostać zabitym przez rabusiów lub możesz zginąć, lądując w przepaści, gdy kierowca jedzie jak szalony (a zwykle tak jeżdżą), ale jedno jest pewne: z głodu w nim nie umrzesz. 

Tierra Blanca

A czemu ja o autobusie, skoro miałam się grzać w cieple wulkanicznej lawy? Wulkan niestety nie wypalił. Właściwie to dobrze by było, gdyby nie wypalił wtedy, gdy ja tam będę. Ale nie wypalił, bo na niego zwyczajnie nie poszłam. W mojej podróży wielu rzeczy się uczę, również tego, że należy liczyć na siebie i na nikogo się nie oglądać. Dlatego też Santiaguito musi na mnie poczekać albo raczej ja muszę zaczekać na niego. W związku z nagłą i niezwykle szybką zmiana planów, musiałam wymyślić coś innego, by nie zmarnować weekendu i jak najwięcej zobaczyć w okolicy, tym bardziej, że po mojej głowie znów zaczęły plątać się myśli o zmianie miejsca. 

Niestety zimno, które się tu w Xeli panoszy, grzecznie mówi mi „do widzenia” i chyba nie będę się specjalnie opierać, skoro mnie tu nie chcą. Póki, co z braku wulkanów, postanowiłam się wybrać do odległego o 90 km Huehuetenango. I oczywiście jak się domyślacie nie inaczej na to miasto mówią mieszkańcy jak Huehue (czyt. Łe-łe). Skrót musi być. Jak ja trafię w końcu do jakiegoś miasta w Gwatemali, na którego nazwę nie będzie się używało skrótu, to chyba to odnotuje w pamiętniczku, bo takich ważnych wydarzeń pominąć milczeniem nie można. A co do Huehue to właściwie niewiele miało tam być. Ot, jak w każdym miasteczku Parque Central, czyli centralny plac, otoczony przez imponujące budynki gminne oraz kościół. I kilka restauracji i barów, polecanych przez niezawodny przewodnik. Nie ono jednak było moim głównym celem, a Zaculeu zwane inaczej „Tierra Blanca”, czyli biała ziemia– leżące 4 km od centrum Huehue archeologiczny obszar prekolumbijskich Majów, gdzie nadal odbywają się majańskie ceremonie. Teren niewielki, ale z kilkoma dość pokaźnych rozmiarów piramidami i z placem do gry w pelotę. 

Po wyczerpującej jeździe chickenbusem, który powinien się zjawić w miejscu docelowym po dwóch godzinach (a w Huehue wylądowaliśmy po trzech, koszt 20Q), chciałam się przejść te 4 km do Zuculeu, choć w przewodniku napisali, że co pół godziny kursuje tam bus za 2,5 Q. Pytani o drogę przechodnie, odpowiadali mi tylko, że to daleko i zaraz będzie autobus. Poddałam się więc, choć później żałowałam. Chickenbusy są niestety nie na moje polskie nerwy. Te cztery nieszczęsne kilometry, jechaliśmy chyba z pół godziny. (Przecież ja szybciej na czworakach bym tam doszła!) Oczywiście autobus zatrzymywał się, co 200 metrów albo, by wysadzić jednych pasażerów, albo zabrać kolejnych. Jedni chcieli wysiąść w konkretnym miejscu i wysiadali, po czym 2 metry dalej stali chętni, by wsiąść, więc autobus ledwo ruszył, to znów się zatrzymywał. Potem przyszedł czas na załatwienie spraw z mechanikiem. Kierowca czekał z włączonym silnikiem, podczas gdy bileter zniknął na dziesięć minut, by przytaszczyć z warsztatu część, która wyglądała mi na część autobusu. Ledwo ponownie ruszyliśmy, a znów kolejni pasażerowie chcieli wysiąść, kolejni zaś za dwa metry wsiąść i tak w kółko. A potem jeszcze tylko kolejny przystanek, na którym czekała żona kierowcy z dziećmi i wałówką „lunchową”. Już byłam pewna, że zaraz zrobią sobie przerwę i zaczną rozlewać zupę, którą przyniosła żonka. Bileter bowiem rozsiadł się na schodkach autobusu, wyciągnął z koszyka miski i sztućce, i w najlepsze zaczął zaglądać do pojemników z jedzeniem. 

Wtedy wreszcie, zostałam poinformowana, że tu jest mój przystanek, więc całe szczęście nie musiałam być świadkiem przerwy obiadowej. Powrót bez dwóch zdań postanowiłam odbyć na piechotę. Szybciej i zdrowiej, zarówno dla ciała, jak i dla mojej psychiki. Nie do końca jednak odbyłam ją na własnych nogach, bo uczynni Gwatemalczycy, co i rusz proponowali mi autostop, z którego pod koniec już drogi skorzystałam. Zastanowiła mnie do czasu powrotu, dlaczego Lonely Planet podaje, iż droga z Xeli do Huehue trwa dwie godziny, natomiast z Huehue do Xeli półtorej. Szybko się dowiedziałam. Półtorej godziny strzeliło niczym w zegarku. Lecz muszę z ręka na sercu przyznać, że chyba jednak wolałabym z powrotem i cztery godziny jechać, byle mi przez te półtorej godziny non stop życie przed oczami nie przemykało. Kierowcy chickenbusów z natury są wariatami, ale ten przeszedł samego siebie. Ludzi wysadzał niemal w biegu, podobnie też ich zabierał po drodze. Zatrzymywali się tylko na chwilę, gdy pasażer miał ze sobą tobołek, który trzeba było załadować na dach autobusu, ale to też już robili w trakcie szaleńczej jazdy. Dojechałam jednak żywa i mimo, że wywieźli mnie tym autobusem całkiem daleko od centrum, to wyjątkowo tego dnia nigdzie się nie zgubiłam. Wniosek kolejny. Od dziś mniej chickenbusów.

Welcome to Quetzaltenango Witajcie w Qutzaltenango

After a row in a Monty Python style and leaving the house of bedbugs, I had to find the way to run away from that hellish place. I had already tried to find a transport to Quetzaltenango (easier version: Xela) 2 days ago. Unfortunately, rarely do tourist buses operate on this route and they cost a fortune. San Pedro is like the Bermuda Triangle – it is easy to get here but there is no coming back. There was one travel agency which agreed to take me to Xela for 160Q. Far too much. I started to look for a chickenbus although I knew there weren’t any direct buses to Xela at the weekends. I could go there by indirect buses but where to change? I had no foggiest idea. I was travelling with two heavy backpacks so it would be better for me to be taken right in front of my new place. Honestly, I didn’t know what place it would be because I hadn’t booked anything so far and my new school and family were expecting me on Sunday. 

Parque Central

So I was wandering around San Pedro. I rejected all tuk-tuk drivers’ offers because I didn’t want to be cheated at the end of my stay here. Finally, I managed to find a place where chickenbuses park. One of them was going to the capital. I was supposed to get off at the road no. 148 (whatever it meant) and look for another bus. I hesitated but at that very moment I heard a question asked by a guy with a backpack ‘A Xela?’. ‘Are you going to Xela?’ I asked a boy to be sure that I hadn’t misheard the question. He nodded. 

He appeared reliable and trustworthy for me as he was carrying a backpack so I got on the bus. A first thought did cross my mind that it was the end of my bad luck. I was about to leave San Pedro and I started meeting friendly and helpful people. The guy with a backpack was called Byron and he was a freelance guide cooperating with various travel agencies. When I met him, he was coming back from a three – day trekking from Xela to Lago de Atitlan lake. We spent the journey chatting nicely. Actually, I was listening to his stories. During two and a half an hours, he told me a lot of interesting things about Guatemala and its people and must-to-see places. I wished I had had a dictaphone to record his stories as my memory isn’t good and capacious enough to remember everything.

On the way, I turned out that the bus was going to Xela. In passing I would like to say that there was about 40 km from San Pedro to the mysterious road no. 148 and the bus had been going there for 1,5 h (the roads are really impressive in Guatemala). When we reached Xela, it was time to change a bus but I let Byron worry about it. He promised to take me to Zone 1 that is to the city centre where I could look for a hostel. And he kept his promise. We also visited one of the travel agencies he cooperated with. I had read about it in Lonely Planet before and I wanted to explore volcanoes with them. I had a preliminary agreement with the owner. After that we started looking for accommodation for me (luckily, Byron was so kind that he was carrying my heavy backpack). I knew from my lying Lonely Planet guide book that my school offers not only Spanish classes but also rooms for students so we decided to go there first. And I got a room. Later, I regretted a little that I hadn’t looked for another place but I couldn’t know that it would be so cold in my room that I would have to sleep in a fleece, jacket, hat, scarf and long-sleeved jumper and under a blanket. Although I was wearing all those clothes I was frozen to the marrow. You might say I should have put on a warmer underwear but  I don’t  think it would have changed anything. However, I am sure If I had had warm granny bloomers it would have made a huge difference. Before coming here I hadn’t thought  I could get so cold in Middle America so long johns hadn’t been on my shopping list to take with me.

Theatre

The school building wasn’t nice but I knew I couldn’t judge it by appearance. The girl working there won my heart. Ilsi is a chatterbox and a crazy girl what I really like.

I invited Byron for dinner as I wanted to thank him for his help. Thanks to that,  I had also free guiding tips how to move around the city. Thanks to it, I didn’t get lost on the first day in Xela.

And the city itself? It is the second largest city of Guatemala. 

It is a typical Guatemalan city with a central market called Parque Central. Here, it is really beautiful. Because of its Roman buildings I felt as if I was in the middle of Greece. In the park, there are plenty of shoe cleaners and food stalls. The city looked deserted and sad when I saw it for the first time. 

It changed its image in the evening when the lights illuminated  and the inhabitants (especially, young people) took to the streets. It became lively and noisy. Not many tourist visit Xela that is why the prices here are lower than in the other parts of Guatemala (which is good for me). There are also not many places to see. There are Parque Central, a theatre, a tiny Zoo. You can visit a huge market place where you may buy whatever you want and take a lot of nice photos. I really liked Xela. Although it is much colder here, I prefer this place to Antigua.  

The first few days passed in a trice. I’m not going to make you get bored with stories about the school and family as I can’t complain about them. It is really good and when something is okey it is boring because there aren’t any dramatic things to tell about. Daniel is my new great teacher. I like the school. And the family? It is hard to say who belongs to the family and who doesn’t. The house is huge and every day I meet new people. 

My paradise

Rosario (that is a landlady) consists of eight people (at least she had told me that). According to my calculations, there are ten of them. I think Mrs Rosario doesn’t really know how many people live in her house as very day I can see new faces around me . Although the food is terrible (how much rice with potatoes, bread, tortilla and pasta can one eat?) and I have to buy my own food, I have my own “bedbugless’ room with a private bathroom. It is very noisy and lively here but I have earplugs so it isn’t a problem. I came to the conclusion that all that useful advice given by schools that it is worth living with a family to practise Spanish when you learn in Guatemala is rubbish. 

Tacosvendor

Frankly speaking, nobody speaks to me here. It isn’t a problem as I have a lot of conversation at school with my teacher and crazy Ilsi. After school I spend time with Shruti. Who is she? I bumped into her in the cafe where I was looking for an active wi-fi as there had been a power cut in the whole city. She is from Canada. She isn’t here to learn Spanish but to explore volcanoes. We are on the same wavelength and I must say I haven’t met such an interesting girl who I understand well for a long time. What is more, I understand her well in Spanish. Shruti speaks English which is her mother tongue (hindi as well) but she prefers to use Spanish. We had some trips together and we are going to have more of them. I’m going to tell you about that next week when I came back from my expedition to the Santiguito volcano, in the crater of which we are supposed to spend a night. The Santiguito is one of the three active volcanoes in Guatemala. You are going to be really having it!

Po awanturze w iście pythonowskim stylu i wyprowadzce z „domu pluskiew”, musiałam znaleźć jakąś drogę ucieczki z tego piekielnego miejsca. Już dwa dni wcześniej próbowałam znaleźć jakiś transport do Quetzaltenango, czyli w skrócie do Xeli. Niestety busiki turystyczne rzadką kursują na tej trasie, a w dodatku kosztują majątek. To San Pedro to dla mnie niemal jak trójkąt bermudzki – dostać się tu łatwo, ale odwrotu nie ma. W jednej agencji zgodzili się mnie zawieźć do Xeli za równowartość 160Q. Ruszyłam więc na poszukiwanie chickenbusa, choć zostałam poinformowana, że w weekendy to mogę zapomnieć o jakimkolwiek bezpośrednim autobusie. Jest tylko możliwość z przesiadkami, ale gdzie? Nie miałam pojęcia. Trochę było mi to nie w smak, bowiem z moimi dwoma wielkimi plecakami, wolałam zostać odstawiona na miejsce. Chociaż w sumie tak naprawdę nie wiedziałam, w jakie miejsce, bowiem nie miałam nic zarezerwowane, a w szkole i w nowej rodzinie spodziewali się mnie dopiero w niedzielę.

Parque Central

Pokrążyłam po San Pedro, nie dając się już tym razem skusić na tuk – tuka. Nie chciałam znów w biały dzień i na pożegnanie zostać obrabowana. W końcu znalazłam miejsce, w którym parkują chickenbusy. Jeden z nich wybierał się do stolicy i po drodze mogłam wysiąść na drodze 148 (cokolwiek to znaczyło) i tam szukać kolejnego busa. Zawahałam się, ale w tym momencie usłyszałam pytanie, zadane przez chłopaka z plecakiem: „A Xela?”. „Jedziesz do Xeli?” – zapytałam dla pewności. Chłopak przytaknął, a jako że posiadał plecak, od razu wzbudził moje zaufanie. Wsiadłam więc za nim. Pierwsza myśl, jaka mi przebiegła przez głowę, to, że jeszcze dobrze nie wyjechałam z San Pedro (ale już byłam w pojeździe, który miał mnie stamtąd zabrać), a już na mej drodze zaczęli się pojawiać życzliwi i pomocni ludzie). Byron, bo tak miał na imię mój nowy znajomy okazał się być przewodnikiem freelancerem, współpracującym z różnymi agencjami i właśnie wracał z trzydniowej pieszej wycieczki, prowadzącej z Xeli nad jezioro Lago de Atitlan. Drogę spędziliśmy, rozmawiając, a właściwie ja spędziłam ją, słuchając. Byron jak na przewodnika-zawodowca przystało raczył mnie przez dwie i pół godziny historiami o Gwatemali, jego mieszkańcach i o miejscach, które powinnam odwiedzić. Żałowałam, tylko że nie mam mojego dyktafonu, by nagrać jego opowieści. Takiej pojemnej pamięci to ja niestety nie mam. 

Miejsce spotkań młodzieży w Parque Central

Okazało się oczywiście, w momencie, w którym chcieliśmy wysiąść na owej tajemniczej drodze 148, że autobus jednak jedzie bezpośrednio do Xeli. A tak na marginesie do drogi 148 było jakieś 40 km z San Pedro i autobus jechał około półtorej godziny (posiadaczami takich właśnie świetnych dróg są mieszkańcy Gwatemali: ) Potem znów musieliśmy zmieniać autobus, ale ja się już w to nie mieszałam. Byron obiecał, że dowiezie mnie do samego centrum, do Zony 1, gdzie będę mogła poszukać jakiegoś hostelu. I jak obiecał, tak zrobił. Przy okazji, już na miejscu, wstąpiliśmy do jednej z agencji, z którą współpracuje. I dobrze się złożyło, bo ja o tej agencji czytałam w Lonely Planet i właśnie z nimi planowałam splądrować wszystkie wulkany w okolicy. Wstępnie od razu umówiłam się z właścicielem. A potem Byron, dźwigając mój olbrzymi plecak poszedł szukać ze mną hostelu. Jako że moja nowa szkoła, ma w zanadrzu również wolne pokoje (o czym dowiedziałam się z mojego kłamliwego przewodnika Lonely Planet), w którym mogą mieszkać studenci, postanowiliśmy najpierw tam szukać dla mnie noclegu. I znaleźliśmy. Wprawdzie później trochę żałowałam, że nie poszłam gdzie indziej, ale skąd mogłam przypuszczać, że nieszczelność okien i drzwi, zmusi mnie do spania w polarze, kurtce, czapce, arafatce, bluzie z długim rękawem, trzech parach skarpet, w moim śpiworze i pod kocami, a mimo wszystko i tak zamarznę na kość? Ktoś może powiedzieć, że trzeba było porządniejsza bieliznę ubrać, ale w sumie niezależnie od tego ile stringów na siebie bym założyła, to nic by to raczej nie zmieniło. Co innego, gdybym była szczęśliwą posiadaczką ciepłych „babcinych reform”. Jakoś do głowy w Ameryce Środkowej mi to jednak nie przyszło. Przed wyjazdem też raczej kalesony nie znalazła się na mojej liście rzeczy koniecznych do zabrania w tropiki.

Teatr

Szkoła z wyglądu nie powaliła mnie na kolana, ale przecież nie wygląd się liczy. Za to moje serce niemal od razu zdobyła, pracująca tam dziewczyna, Ilsi – gaduła i wariatka, ale w pozytywnym znaczeniu.

Za pomoc Byronowi postanowiłam się odwdzięczyć zaproszeniem na kolację, dzięki czemu zyskałam również darmowego przewodnika po mieście i już pierwszego wieczoru wiedziałam, co gdzie i jak, unikając w ten sposób niepotrzebnego i jakże dla mnie naturalnego gubienia się pierwszego dnia w nowym mieście.

Supermercado

A co o samym mieście można napisać? Jest to drugie największe, po stolicy, miasto w Gwatemali. Tak jak wszystkie inne, posiada swój centralny rynek, zwany jak wszędzie Parque Central. Tu jest on jednak wyjątkowo ładny. Centrum bowiem Xeli, to w głównej mierze styl romański, który sprawił, że przez chwile poczułam się jakbym znalazła się nie w Ameryce Środkowej, a w środku Grecji. W parku, niemal w każdym kąciku porozmieszczane są stoiska czyścicieli butów, a na obrzeżach stragany z miejscowymi przekąskami. 

Miejsce pracy

Pierwszego dnia miast zrobiło na mnie wrażenie smutnego i opustoszałego. Jednak pod wieczór, gdy rozbłysły reflektory i światła, opatulające z czułością, otaczające rynek budynki, a mieszkańcy, zwłaszcza ci młodsi, tłumnie wylegli na ulice, zrobiło się znacznie żywiołowiej. Turystów tu jak na lekarstwo, co dla mnie jest ogromną zaleta tego miejsca i co oczywiście od razu przekłada się na koszty życia tu. Jest sporo taniej niż w innych miejscach. W Xeli do zwiedzania wiele nie ma. Oprócz Parque Central, budynku teatru, niewielkiego Zoo, znajdującego się w innej części miasta, można się jeszcze przejść na ogromny rynek, na którym można kupić dosłownie wszystko i oczywiście zrobić masę ciekawych zdjęć. Mimo pierwszego wrażenia, polubiłam Xelę. I choć jest zimna, to wolę ją znacznie bardziej niż Antiguę.

Warzywniak

Kilka pierwszych dni czmychnęły w mgnieniu oka. Nie będę zanudzać opowieściami o szkole i rodzinie, bo w sumie jest całkiem dobrze, a jak jest dobrze, to znaczy, że nudno i nie ma też o czym opowiadać. Powiem tylko tyle, że wreszcie mam świetnego nauczyciela Daniela i że lubię moją szkołę. A rodzina? Właściwie nie wiem, kto w tym domu jest z rodziny, a kto nie. Dom jest wielki i codziennie niemal widzę w niej innych ludzi. Rodzina Rosario (pani domu) składa się z ośmiu osób, przynajmniej tak mi powiedziała, ale ja doliczyłam się tu ponad dziesięciu, z czego żadna nie jest tu studentem szkoły hiszpańskiego. 

Mój raj

Zastanawiam się czy Rosario w ogóle sama wie, ile osób tu mieszka, bo każdego dnia po domu kręcą się nowi ludzie. I choć karmią fatalnie (ileż można jeść ryż, z ziemniakami, chlebem, tortillą i makaronem?) i muszę sama zaopatrywać się w większość żywności, to mam swój czysty, „bezpluskwowy” pokój z prywatną łazienką. Wprawdzie przy takiej liczbie osób, o spokój i ciszę trudno, ale stopery do uszu, świetnie spełniają swoją rolę. Zapewnienia jednak wszystkich szkół o tym, że ucząc się w Gwatemali, warto mieszkać z rodziną, by móc, na co dzień praktykować język, to jeden wielki „pic na wodę – fotomontaż”, bo tu szczerze powiedziawszy mało kto ze mną rozmawia. 

Uliczny sprzedawca tacos

Nie przeszkadza mi to jednak zupełnie, bowiem przez kilka godzin dziennie konwersuję w szkole, a to za moim nauczycielem, a to z szaloną Ilsi. A po szkole czas spędzam ze Shruti. A któż to taki? Spotkana przypadkowo w kawiarni, w której podczas braku prądu w całym mieście, poszukiwałam działającego wi-fi, dziewczyna z Kanady. Nie jest studentką, a do Xeli przyjechała, bo tak jak ja chce splądrować wszystkie wulkany. Szybko się dogadałyśmy i muszę przyznać, że dawno nie spotkałam tak ciekawej dziewczyny, z którą tak dobrze bym się rozumiała. I to rozumiała w języku hiszpański, bowiem mimo że dla Shruti język angielski jest jej rodzimym (oprócz hindi), to i ona preferuje rozmowę po hiszpańsku.

 Za nami kilka wojaży, a przed nami jeszcze więcej. Ale o tym to już pewnie w przyszłym tygodniu opowiem, gdy wrócę z weekendowego wyjścia na wulkan Santiaguito, w którego kraterze mamy spędzić noc. Santiaguito jest jednym z trzech czynnych wulkanów w Gwatemali. Będzie się działo!